بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

این کارها را نه صرفاً برای فداکار بودن بلکه به این خاطر انجام می‌دهم که می‌دانم کارِ خوب خاصیتی کاملاً درمانی دارد.

بر اساس عقاید افرادی که هرگز جای شما نبوده‌اند، خود را قضاوت نکنید.

ما کامل به دنیا می‌آییم. فقط آب و خوراک و سرپناه در اختیارمان بگذارید، برایمان آوازی بخوانید، قصه‌ای بگویید، کسی را در اختیارمان قرار دهید که با او صحبت کنیم و به او اهمیت دهیم و عاشقِ او شویم و تمام. این یعنی "زندگی".

خواستنِ آنچه که بدان نیازی نداریم باعثِ حس فقدانی می‌شود که پیش از این در ما نبوده.

خودت را به خاطر آشفته بودنت سرزنش نکن. مشکلی نیست. جهان هم آشفته است. تمام سیارات در فضا سرگردانند. آشفتگی تو سازگار و همگام با عالمِ هستی است.

زمانی را با حیوانی به جز انسان‌ها سپری کن.

"تلاش برای تعریف کردنِ خودت مثل این است که بخواهی دندان خودت را گاز بگیری."

آسمان است که به ما می‌گوید: چیز بزرگ‌تری از زندگی ما نیز وجود دارد و ما نیز عضو آن هستیم و آن چیز به معنای واقعیِ کلمه، جهان هستی است. شگفت‌انگیزترین چیزِ ممکن. و تو باید همچون یک درخت یا یک پرنده، هر از گاهی سهیم بودن و نقش داشتن در نظام طبیعیِ جهان را احساس کنی. تو شگفت‌انگیزی. تو هم هیچ هستی و هم همه چیز. هم تنها یک لحظه هستی و هم جاودانی. تو جهانِ در جنبشی.

مطالعه کردن بدین خاطر مهم نیست که باعث می‌شود جایی استخدام شوید. مهم است چون فضایی را در اختیار شما قرار می‌دهد تا در ورای واقعیتی که در پیش روی شماست وجود داشته باشید. اینگونه است که انسان‌ها در هم یکی می‌شوند و اذهان با هم ارتباط برقرار می‌کنند. رویاها. همدلی‌ها. درک کردن‌ها. فرار از واقعیت‌ها. خواندن، همان عشق است که در عمل تجلی پیدا می‌کند.

دیوانگی اگر جمعی باشد و بیماری اگر فرهنگی، تشخیصش هم مشکل است چه برسد به درمانش.

بهتر است به این خاطر که خودتان هستید از شما متنفر شوند تا اینکه کس دیگری باشید و شما را بپسندند. زندگی نمایش نیست. شما نیازی به تمرینِ پیش از اجرا ندارید. فقط خودتان باشید.

وقتی حرف از ذهنِ ما باشد، آگاهی اغلب به خودِ راه‌حل تبدیل می‌شود.

او معتقد بود که درمان تنهایی نه داشتنِ همراهی دائمی بلکه پیدا کردن راهی برای لذت بردن از خلوت کردن با "خود" است. نمی‌خواهم جامعه‌ستیز باشم اما اعتقاد او بر این بود که نباید از تنهایی و خلوتِ با خود ترسید.

تناقضِ زندگی مدرن یعنی همین: هرگز تا این اندازه با دنیای بیرون در ارتباط و هرگز تا این اندازه تنها نبوده‌ایم.

خاطر داشته باشید که شنیدنِ خبری بد به معنای فقدان خبر خوب نیست. اتفاق خوب همیشه و همه جا رخ می‌دهد. اتفاقِ خوب همین حالا در حال رخ دادن است. در سراسرِ دنیا. در بیمارستان‌ها. در مراسم‌های عروسی. در مدرسه‌ها و ادارات و زایشگاه‌ها. در دروازه پروازهای ورودیِ فرودگاه‌ها. در اتاق خواب‌ها. در صندوق پیام‌های دریافتی. در خیابان‌ها و در لبخندِ مهربانانهٔ یک غریبه. اتفاقِ خوب در میلیاردها شگفتیِ زندگیِ روزمره در حال رخ دادن است.

در جهانی خبری هستیم که با انواع عناوین خبری، آن رخداد جدید را به شکلی سطحی مورد توجه قرار می‌دهد و به ندرت با فراهم کردن جوی آرام تر، درک بهتری از رخداد اصلی به ما می‌دهد.

دلم می‌خواست با اشتباهات خودم کنار بیایم. آدمی باشم که حتی وقتی مردم مرا احمق می‌دانند، حس احمق بودن نداشته باشم.

هرچند برای آدمی که اضطراب دارد، "اشاره به نکته‌ای که باعث رنجش می‌شود." عبارتی بی ربط است. برای چنین آدمی هر حرفی مایه رنجش است.

ذهنی که از بارِ اضافی پُر شده باشد به نقطهٔ شکست می‌رسد و آنجا است که اضطراب به درونش سرازیر می‌شود چرا که آن بار اضافی باعث می‌شود احساس گرفتار شدن در تله را داشته باشید و از نظر روان‌شناسی، منفعل و بی‌حرکت شوید. به همین دلیل است که حملات استرسی اغلب در محیط‌های بیش از اندازه تهییج‌کننده همچون سوپر مارکت‌ها و کلوپ‌های شبانه و تئاترها و قطارهای شلوغ دست می‌دهند. اما چه اتفاقی رخ می‌دهد اگر این بارِ اضافی به خصیصهٔ اصلیِ زندگی مدرن تبدیل شود؟ بارِ اضافیِ مصرف. بارِ اضافیِ کار. بار اضافیِ محیط زیست. بارِ اضافیِ اخبار. بارِ اضافیِ اطلاعات.

برونی وِیر، پرستاری که در مرکز مراقبت از بیمارانِ در حال مرگ کار می‌کند، در کتاب "پنج پشیمانیِ بزرگ در زمان مرگ" تجربه اش را از صحبت با افرادی که در پایان زندگی‌شان بودند به اشتراک می‌گذارد. بیشترین و بزرگ‌ترین پشیمانی، پشیمانی از "ترسیدن" بود. بسیاری از بیمارانِ برونی از اینکه تمام زندگی‌شان را در نگرانی گذرانده‌اند در اندوهی بس عمیق فرو رفته بودند. چه زندگی‌هایی که با ترس به هدر رفته.