بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

یک مشکل اضطراب اینجاست که اغلب خیلی سخت می‌توان دلیلی برای آن پیدا کرد. ممکن است هیچ خطر محسوسی شما را تهدید نکند و شما به کل احساس وحشت کنید. فقط اضطرابی شدید است بی آنکه رخدادی در کار باشد؛ مثل آرواره‌ای بی کوسه.

"از منظرِ کائنات، تک تکِ ما انسان‌ها موجوداتی ارزشمند هستیم. اگر انسانی با عقیده شما مخالف است بگذار زندگی‌اش را بکند که در صدها میلیارد کهکشان دیگر هم قادر به پیدا کردنِ انسانی دیگر نخواهی بود."

"ما به ندرت متوجه می‌شویم که به عنوان مثال، شخصی‌ترین افکار و احساساتمان در واقع متعلق به خودمان نیستند. درست مثل زبان که ابداعِ ما نیست و تنها توسط اجتماع به دست ما رسیده." آلِن واتس، فرهنگِ ضد فرهنگ

دلتنگِ سی‌دی‌های قدیمی و نوارهای گرامافون نیستم اما دلم برای روابط رو در رو تنگ شده؛ نه برای روابطی که در اسکایپ و فیس‌تایم برقرار می‌کنیم، بلکه برای آن روابطی که در آن با کسی حرف می‌زنیم بی آنکه چیزی جز جریان هوا در میان‌مان باشد. وقتی خانه هستم سعی می‌کنم لپ تاپم را کنار بگذارم و با بچه‌هایم حرف بزنم تا با این حس که اهمیت یک لپتاپ از آنها بیشتر است بزرگ نشوند.

ما در تمام طول دوران تحصیل‌مان نوعی آگاهیِ معکوس را آموزش می‌بینیم. نوعی تحصیلات که در لباس دروسی همچون ریاضیات و ادبیات و تاریخ و برنامه‌ریزیِ کامپیوتر و زبان فرانسه، به ما یاد می‌دهند تا به زمانی غیر از زمانی که در آن هستیم فکر کنیم. زمان امتحان. زمان کار. زمانی که بزرگ شده‌ایم.

۴. آینده واقعی نیست. آینده مفهومی انتزاعی است. تمامِ آنچه که از آن خبر داریم لحظه است. لحظه‌ای در پسِ لحظه‌ای دیگر. لحظه آن جایی است که باید در آن زندگی کنیم. از پیریِ شما میلیاردها نسخهٔ مختلف و از زمانِ حالِ شما تنها یک نسخه وجود دارد. بر نسخهٔ زمانِ حالِ خود تمرکز کنید.

شاید هدف زندگی رها کردنِ قطعیت و در آغوش کشیدنِ زیباییِ عدمِ قطعیت در زندگی است.

وقتی پا را از دغدغه‌های زمینی فراتر بگذارید خوشحال خواهید شد. وقتی با جهان هستی در تطابق باشید خوشحال خواهید شد. وقتی خودتان جهانِ هستی باشید خوشحال خواهید شد. وقتی خدا باشید خوشحال خواهید شد. وقتی خدای خدایان باشید خوشحال خواهید شد. وقتی زئوس و بر فراز کوه اولمپوس و در حال فرمانروایی بر آسمان‌ها باشید خوشحال خواهید شد.

اخبار به شکلی ناخودآگاه با تمرکز بر بدترین چیزها، با بدبینی و گرایش به سمت فجایع و با مانور دادن بر موجی از اطلاعاتِ بی پایان و تکراری که روی همان موضوع اضطراب‌آورِ همیشگی تمرکز دارند، شیوهٔ عملکرد ایجادِ ترس و وحشت را تقلید می‌کنند. پس این روزها تشخیص اینکه اختلال اضطراب در کجا خاتمه پیدا می‌کند و اخبار واقعی از کجا آغاز می‌شوند امری دشوار است. پس به خاطر داشته باشید: تماشا نکردن اخبار شرم نیست. در توییتر فعالیت نداشتن شرم نیست. قطع اتصال شرم نیست.

هدف‌تان را بر "انجام کارِ بیشتر" تنظیم نکنید. هدفتان "در اختیار داشتن کارِ کمتر برای انجام دادن" باشد. در کار کردن مینیمالیست باشید. مینیمالیست بودن در کار یعنی انجام کارِ کم با بهرهٔ زیاد. بخش عمده‌ای از کار کردن‌های زندگی ما کارِ زیاد و بهرهٔ کم است. فعالیتِ زیاد همیشه به معنای موفقیت نیست.

افرادی که تاکنون هیچ دوره‌ای از زندگی با اضطراب و نگرانی را تجربه نکرده‌اند درک نمی‌کنند که "واقعیت و حقیقتِ فرد" احساسی است که می‌تواند از بین برود. افرادِ مبتلا حس می‌کنند که این حس همیشه با آنها می‌ماند.

گاهی برای پیشروی کردن باید عقب نشینی کرد. باید با دردتان روبه‌رو شوید؛ با عمیق‌ترین رنج‌هایتان. و من اخیراً برای چنین کاری احساس آمادگی کردم. باید به عقب برگردم.

در دنیای واقعی، افرادِ مبتلا به بیماری‌های ذهنی در اغلبِ مواقع "قربانی" این جرایم هستند نه "عاملِ" آن.

زمان روم باستان، این چهار هورمون با چهار مزاج یا خُلق در ارتباط بودند. به عنوان مثال، اگر مشکلات مرتبط با اعصاب می‌داشتید، وجود بیش از حدِ ماده زرد رنگ کبد در بدن شما تشخیص داده می‌شد؛ هورمون آتش. پس وقتی از کسی می‌خواهید تا "خونسرد" باشد، در واقع بازتابی از توصیه پزشکی در زمان رومیان باستان را ارائه می‌دهید. اگر احساس افسردگی یا مالیخولیا داشتید، دلیلش کثرت صفرای سیاه تشخیص داده می‌شد. در واقع همین کلمه مالیخولیا از دو کلمه یونانیِ "مِلا" و "خول" ریشه می‌گیرد که دقیقاً به معنای صفرای سیاه است.

خوابیدن دارد آرام آرام جنبه تجاری پیدا می‌کند. اکنون کلینیک‌های خصوصیِ و مراکزِ مخصوصِ خوابی هستند که افراد در آنها هزینه می‌کنند تا توصیه‌هایی برای بهتر خوابیدن دریافت کنند. نرم افزارهای "محاسبه خواب" نیز وجود دارند که از آنها به خاطر غیر قابل اطمینان بودن و زیان‌آور بودنشان انتقاد شده (به عنوان مثال مقاله‌ای در وبسایت گاردین در سال ۲۰۱۸ که از نرم افزاری با عنوان "خوابِ راحت" انتقاد کرد) چرا که تنها باعث می‌شدند افراد نسبت به خواب‌شان اضطراب بیشتری داشته باشند. اما خواب همچنان فضایی مقدس شمرده می‌شود؛ محیطی به دور از هیاهو. ظاهرا به همین دلیل هم هست که افراد نمی‌توانند زود به رختخواب بروند.

شما تنها یکی از ۲۰۰ هزار نسلِ انسان‌ها هستید. من تمامِ این نسل‌ها را دیده‌ام. تمام نسل‌هایی که پس از شما می‌آیند را نیز خواهم دید. متاسفانه تعدادشان مثل همیشه نخواهد بود. من نجوای دریا را می‌شنوم. (دریا از شما متنفر است. او شما را "کُشنده" صدا می‌زند. کمی دراماتیک است، می‌دانم. اما دریا برای شما یعنی همین؛ درامِ محض.)

شما تنها یکی از ۲۰۰ هزار نسلِ انسان‌ها هستید. من تمامِ این نسل‌ها را دیده‌ام. تمام نسل‌هایی که پس از شما می‌آیند را نیز خواهم دید. متاسفانه تعدادشان مثل همیشه نخواهد بود. من نجوای دریا را می‌شنوم. (دریا از شما متنفر است. او شما را "کُشنده" صدا می‌زند. کمی دراماتیک است، می‌دانم. اما دریا برای شما یعنی همین؛ درامِ محض.)

یک مشکل اضطراب اینجاست که اغلب خیلی سخت می‌توان دلیلی برای آن پیدا کرد. ممکن است هیچ خطر محسوسی شما را تهدید نکند و شما به کل احساس وحشت کنید. فقط اضطرابی شدید است بی آنکه رخدادی در کار باشد؛ مثل آرواره‌ای بی کوسه.

پس به خاطر داشته باشید: ‫تماشا نکردن اخبار شرم نیست. ‫در توییتر فعالیت نداشتن شرم نیست. ‫قطع اتصال شرم نیست.

مشکل آشفتگی ذهنی این است که تمام آنچه که باعث می‌شود در کوتاه مدت احساس بهتری داشته باشی، در طولانی مدت حال تو را خراب‌تر می‌کند. درست در زمانی که کاملاً به شناخت خودت نیاز داری، خودت را سردرگم و پریشان می‌کنی. "مَت!"