بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

نگرانی در مورد آینده (چه ده دقیقهٔ آینده و چه ده سال آینده) اصلی ترین مانعی است که باید در کنار آن زندگی کنم و قدردان زمانِ حالِ خودم باشم

این احساس کمبود داشتن است که خانه‌های ما و ذهن ما را از آشفتگی‌ها پر می‌کند. سعی کنید تمام و کمال خودتان باشید؛ انسانی کامل که برای هدفی جز "شما بودن" در اختیارتان قرار نگرفته است. ویرجینیا وولف می‌نویسد: "هدف از رها ساختنِ نفس، پیدا کردنِ وجوه و ابعاد مختلف آن است، نه جلوگیری از تعالیِ آن."

بگذارید دیگران نظرشان را بدهند و بروند. به خودتان اجازه دهید تا همانی که بودید باشید.

این تغییر در واقع شبیه به پیچِ شیب‌داری است که می‌تواند اسکیت‌سواری حرفه‌ای را نیز به وحشت بیندازد. تغییر شاید ثابت باشد اما سرعتِ تغییر قطعاً ثابت نیست.

شاید شاید شادمانی به فردِ ما مرتبط نیست. شاید شادمانی چیزی نیست که در ما نفوذ کند. شاید شادمانی احساسی رو به بیرون است، نه به درون. شاید شادمانی به آنچه که لیاقتش را داریم (چون ارزشش را داریم) مربوط نمی‌شود. شاید شادمانی به آنچه که می‌توانیم "به دست آوریم" مربوط نمی‌شود. شاید شادمانی به آنچه که "می‌بخشیم" مرتبط است. شاید شادمانی پروانه‌ای نباشد که با تور شکارش می‌کنیم. شاید اصلاً راهِ معینی برای شاد بودن وجود ندارد. شاید همه چیز تنها همین شاید گفتن‌ها و گمانه‌زنی‌ها است. اگر (طبق گفتهٔ امیلی دیکنسون)"زندگی تشکیل شده از اکنون‌ها باشد"، پس شاید این اکنون‌ها از شایدها ساخته شده باشند. شاید هدف زندگی رها کردنِ قطعیت و در آغوش کشیدنِ زیباییِ عدمِ قطعیت در زندگی است.

دنیل لِویتینِ عصب‌شناس در کتاب خود تحت عنوان "ذهن سازمان یافته: درست فکر کردن در عصر بمباران اطلاعاتی" می‌نویسد: "اشتباه نکنید، چک کردن ایمیل و فیسبوک و توییتر اعتیاد عصبی را شکل می‌دهند."

"...تلاقیِ تصوری که فرد از خودش دارد و آنچه که حقیقتاً هست تقریباً همیشه دردناک است و در این مورد دو کار می‌توان انجام داد: فرد می‌تواند با این حقیقت رو به رو شود و تلاش کند تا به آنچه که واقعاً هست تبدیل شود، یا می‌تواند عقب‌نشینی کند و همان شخصیت تخیلی که تصورش را می‌کرده باقی بماند؛ شخصیتی که بدون شک در آن تباه خواهد شد."

چگونه از رختخواب خارج شویم ۱. بیدار شوید. ۲. موبایلتان را بردارید. ۳. به مدت ۷۲ دقیقه به آن خیره شوید. ۴. آه بکشید. ۵. از رختخواب خارج شوید. یا اینکه می‌توانید هراز گاهی مراحل دو تا چهار را نادیده بگیرید.

به خاطر داشته باشید که شنیدنِ خبری بد به معنای فقدان خبر خوب نیست. اتفاق خوب همیشه و همه جا رخ می‌دهد. اتفاقِ خوب همین حالا در حال رخ دادن است. در سراسرِ دنیا. در بیمارستان‌ها. در مراسم‌های عروسی. در مدرسه‌ها و ادارات و زایشگاه‌ها. در دروازه پروازهای ورودیِ فرودگاه‌ها. در اتاق خواب‌ها. در صندوق پیام‌های دریافتی. در خیابان‌ها و در لبخندِ مهربانانهٔ یک غریبه. اتفاقِ خوب در میلیاردها شگفتیِ زندگیِ روزمره در حال رخ دادن است.

نگران آنچه که قادر به کنترل کردنش نیستید نباشید. اخبار پر از چیزهایی است که در موردشان کاری از شما برنمی‌آید. سراغ چیزهایی بروید که می‌توانید برایشان کاری بکنید. آگاهی‌تان نسبت به مسائلی که برایتان مهم هستند را بالا ببرید، هر آنچه دارید را پای هر مسئله‌ای که نسبت به آن اشتیاق دارید بگذارید و همچنین آنچه که "قادر به انجامش نیستید" را بپذیرید.

تغییر نه با تمرکز بر نقطه‌ای که قصد فرار از آن را داری بلکه با تمرکز بر نقطه‌ای که خواهانِ رسیدن به آن هستی رخ می‌دهد. از بین بردن منفی‌ها کافی نیست؛ تعداد مثبت‌ها را افزایش دهید. امیدی که همین حالا هم کنار شماست را پیدا و به رشدِ آن کمک کنید.

واقعیت خود را بپذیرید. آنقدر انسان باشید که از اشتباه کردن باکی نداشته باشید. آنقدر انسان باشید که از آینده هراسی نداشته باشید. آنقدر انسان باشید که آنچه را که هستید بپذیرید. پذیرشِ اینکه کجای زندگی هستید، شادمان بودن نسبت به دیگران را بیش از اندازه آسان می‌سازد؛ بی آنکه نسبت به خودتان احساس اسفناکی داشته باشید.

آینده واقعی نیست. آینده مفهومی انتزاعی است. تمامِ آنچه که از آن خبر داریم لحظه است. لحظه‌ای در پسِ لحظه‌ای دیگر. لحظه آن جایی است که باید در آن زندگی کنیم. از پیریِ شما میلیاردها نسخهٔ مختلف و از زمانِ حالِ شما تنها یک نسخه وجود دارد. بر نسخهٔ زمانِ حالِ خود تمرکز کنید.

جهان بر ما اثر می‌گذارد اما آن اثر کاملاً روی "ما" نیست. فضایی درون ما وجود دارد که از آنچه که می‌بینیم و جایی که هستیم مستقل است. این یعنی ما می‌توانیم در قلب زیبایی و آرامش بیرونی نیز احساس رنج و درد کنیم. اما معنای دیگرش این است که در جهانی مملو از ترس نیز می‌توانیم احساس آرامش داشته باشیم. ما می‌توانیم بذری از آرامش درون خود بکاریم؛ بذری که درون ما زندگی، رشد و در مقابله با آن رنج کمکمان می‌کند.

"به سرِ من نگاه کن. خیلی ریزه. نسبتِ جرمِ مغزم به تنم واقعا خجالت‌آوره. اما می‌بینی که اصلاً اهمیتی نداره. با درست زندگی کردن می‌تونی تمرکز کنی. می‌تونی چیزی باشی که باید باشی. می‌تونی نسبت به زندگی دیدگاهی دوزیستی داشته باشی. می‌تونی با ریتمِ تمام زمین همگام باشی؛ چه خشک و چه تَر. می‌تونی باد و آب رو درک کنی و حس کنی. می‌تونی خودت رو بشناسی. واقعاً که لاک‌پشت بودن شگفت‌انگیزه." "قطعاً همین‌طوره. ممنونم لاک‌پشت."

قطعه‌ای برای شبکه‌های اجتماعی آنگاه که خشم در اینترنت، همچون توری در انتظارِ طعمه، در اعماقِ آب شناور می‌شود، زمانش رسیده که اتصال را قطع کنی و کتابی بخوانی.

کلمهٔ "ویروس" بهترین کلمه‌ای است که اثرِ آلوده‌کنندهٔ ناشی از ترکیبِ ذاتِ انسان و تکنولوژی را توصیف می‌کند.

همیشه در زندگی مان در آرزوی چند ساعت اضافه‌تر هستیم اما این چند ساعت کمکی نخواهند کرد. مسلماً مشکل کمبودِ زمان نیست. مشکل اینجاست که بارِ سنگینی از "همه چیز" را بر دوش می‌کشیم.

بدیهی است که اخبار همیشه به گونه‌ای طراحی می‌شوند که ما را دچار اضطراب کنند. اگر اخبار را به برای آرام کردن ما طراحی می‌کردند که دیگر نمی‌شد نامش را اخبار گذاشت؛ می‌شد یوگا و یا توله سگی زیبا.

اگر این طرز فکر را که به همه چیز احتیاج داریم از ذهن خارج کنیم درمی‌یابیم که هرآنچه نیاز داریم همینجا است.