بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

حرف نزدن در مورد مشکلات خودش یک مشکل است.

"با جدیتِ تمام اعلام می‌کنم که بخش عظیمی از آسیبِ دنیای مدرن از طریق اعتقاد به فضیلت داشتنِ کار و اعتقاد به این است که راه رسیدن به رضایت و کامیابی، در تقلیل سازمان‌یافتهٔ کار قرار دارد." برتراند راسل: در مدحِ تنبلی

به نظرم اِدیث وارتون، نویسنده آمریکایی، خردمند ترین فرد در موضوع تنهایی است. او معتقد بود که درمان تنهایی نه داشتنِ همراهی دائمی بلکه پیدا کردن راهی برای لذت بردن از خلوت کردن با "خود" است. نمی‌خواهم جامعه‌ستیز باشم اما اعتقاد او بر این بود که نباید از تنهایی و خلوتِ با خود ترسید. او باور داشت که درمانِ این درماندگی "تزئینِ خانهٔ درون به شکلی چنان فوق‌العاده است که پذیرای هر کسی که تمایل به ورود دارد باشی و در عین حال وقتی ناچار به تنهایی هستی، باز هم خرسند بمانی".

مصرف‌گرایی تماماً بر اساس میلِ ما بنا شده؛ میلی که به جای توجه بر آنچه که "اکنون" داریم، بر خواستن "چیزهایی دیگر" معطوف است. نسخه‌ای بی‌نقص و تمام عیار برای رسیدن به نارضایتی.

مشکل آشفتگی ذهنی این است که تمام آنچه که باعث می‌شود در کوتاه مدت احساس بهتری داشته باشی، در طولانی مدت حال تو را خراب‌تر می‌کند. درست در زمانی که کاملاً به شناخت خودت نیاز داری، خودت را سردرگم و پریشان می‌کنی.

مطالعه کردن بدین خاطر مهم نیست که باعث می‌شود جایی استخدام شوید. مهم است چون فضایی را در اختیار شما قرار می‌دهد تا در ورای واقعیتی که در پیش روی شماست وجود داشته باشید. اینگونه است که انسان‌ها در هم یکی می‌شوند و اذهان با هم ارتباط برقرار می‌کنند.

کتابخانه‌ها از معدود مکان‌هایی هستند که کیف پول ما را بیش از خود ما دوست ندارند.

"تلاش مداوم در جهت پنهان کردن رنج روانی تنها بارِ این رنج را افزایش می‌دهد. اینکه بگویی "دندانم درد می‌کند" خیلی ساده‌تر از این است که بگویی "قلبم شکسته"."

مشکل آشفتگی ذهنی این است که تمام آنچه که باعث می‌شود در کوتاه مدت احساس بهتری داشته باشی، در طولانی مدت حال تو را خراب‌تر می‌کند.

اگر می‌بینید اخبار اوضاع ذهنی شما را به شدت وخیم‌تر می‌کنند، تنها کاری که باید انجام دهید "خاموش کردن تلویزیون" است. وحشت را به ذهن خود راه ندهید. با ناتوان بودن و فلج بودن در برابر اخباری که هرگز به پایان نمی‌رسند، هیچ کار مفیدی انجام نداده‌اید.

آینده واقعی نیست. آینده مفهومی انتزاعی است. تمامِ آنچه که از آن خبر داریم لحظه است. لحظه‌ای در پسِ لحظه‌ای دیگر. لحظه آن جایی است که باید در آن زندگی کنیم. از پیریِ شما میلیاردها نسخهٔ مختلف و از زمانِ حالِ شما تنها یک نسخه وجود دارد. بر نسخهٔ زمانِ حالِ خود تمرکز کنید.

"هیچ خوب و بدی وجود ندارد؛ این فکرِ ماست که خوب و بد می‌سازد.

همیشه در زندگی مان در آرزوی چند ساعت اضافه‌تر هستیم اما این چند ساعت کمکی نخواهند کرد. مسلماً مشکل کمبودِ زمان نیست. مشکل اینجاست که بارِ سنگینی از "همه چیز" را بر دوش می‌کشیم.

اضطراب و شبکه‌های اجتماعی بحرانِ سلامت روان میان دختران را تشدید می‌کنند. (خبرگزاری گاردین)

فیسبوک اعلام کرد که این شبکهٔ اجتماعی "می‌تواند شما را بیچاره کند". (وبسایت خبریِ اسکای نیوز)

سایت‌های خبری (یک عامل حواس پرت کنِ دیگر) را می‌خواندم و ذهنم تابِ تحمل آنان را نداشت. آگاهی از این همه رنج و عذابِ موجود در دنیا به از بین بردن دردهایم کمکی نکرد و فقط باعث شد احساس ناتوانیِ بیشتری داشته باشم. و چقدر رقت‌انگیز است که با این همه درد و مصیبتِ آشکار در این دنیا، دردها و مصیبت‌های پنهانِ من تا این اندازه فلج کننده هستند.

شاید بهتر باشد برای لذت بردن از زندگی، دست از فکر کردن به آنچه که هرگز قادر به خواندن و گفتن و تماشا کردنش نیستیم برداریم و به این فکر کنیم که چگونه می‌توانیم با وجودِ محدودیت‌هایمان از زندگی لذت ببریم. به این فکر کنیم که چگونه می‌توانیم بر مقیاسی انسانی زندگی کنیم؛ تمرکزمان را بر اندک اموری که قادر به انجام آنها هستیم معطوف کنیم نه بر میلیون‌ها کاری که در توان ما نیستند؛ به دنبال چندین‌گونه زندگیِ موازی نباشیم؛ منحصربه‌فرد باشیم و مفتخر؛ نقطهٔ اوجی غیر قابل تقسیم.

اطلاعات به انسان نوعی آزادی می‌بخشد که به قیمت از دست دادن آزادی‌ای دیگر است.

با احساسِ وحشت به ایمیلی بی پاسخ نگاه می‌کردم و قادر به جواب دادنِ به آن نبودم. سپس در توییتر، این عاملِ حواس‌پرت‌کنِ دیجیتالی، اضطرابم شدیدتر هم شد. حتی مرورِ منفعلانهٔ مطالب توییتر نیز برایم احساس از هم پاشیده شدن و برملا شدنِ یک زخم را داشت. سایت‌های خبری (یک عامل حواس پرت کنِ دیگر) را می‌خواندم و ذهنم تابِ تحمل آنان را نداشت. آگاهی از این همه رنج و عذابِ موجود در دنیا به از بین بردن دردهایم کمکی نکرد و فقط باعث شد احساس ناتوانیِ بیشتری داشته باشم. و چقدر رقت‌انگیز است که با این همه درد و مصیبتِ آشکار در این دنیا، دردها و مصیبت‌های پنهانِ من تا این اندازه فلج کننده هستند.

اصلاً مهم نبود که پیش از این هم چنین حسی را تجربه کرده بودم. صِرفِ اینکه قبلاً سوزش گلو را تجربه کرده‌اید باعث نمی‌شود این‌بار گلویتان کمتر بسوزد.