بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

قرن بیست و یکم قرنِ هیولاهای دیجیتالی است؛ قرنِ گجت‌های قوطی کبریتیِ درون جیب‌مان، قرنِ دیوهای اینترنتی. قرنِ نقاب‌هایی که روی صورت گذاشتیم تا کسی باشیم که نیستیم و کسی باشیم که دیگران دلشان می‌خواهد باشیم. هیولاهای قرن بیست و یکم نه از دل تاریکی‌ها، که از درونِ ما سر بلند می‌کنند و همچون ویروسی مهلک جان و تنمان را در می‌نوردند.

یک کلیک بیشتر موشی که با هربار فشردن اهرم غذا به دست می‌آورد، دائماً به فشار دادن ادامه خواهد داد. اما اگر نتیجه این فشار دادن تصادفی باشد و گاهی غذا به دست آورد و گاهی هیچ چیز به دست نیاورد، دست از این کار برخواهد داشت. در گذشته فکر می‌کردم شبکه‌های اجتماعی خطری ندارند. فکر می‌کردم از آنها استفاده می‌کنم چرا که از آنها لذت می‌برم. اما حتی زمانی که از آن لذتی نمی‌بردم نیز از آن استفاده می‌کردم. احساسِ آن زمان را به خاطر دارم. حسِ آن وقتی است که ساعت سه صبح در کافه‌ای نشسته‌ای در حالی که تمام دوستانت به خانه رفته‌اند.

نیت کنید تا تک تک لحظاتتان را حس کنید، تا فردا را نادیده بگیرید، تا تمام نگرانی‌ها و حسرت‌ها و ترس‌هایی که مفهومِ زمان در شما ایجاد کرده را از یاد ببرید. نیت کنید تا قدم بزنید و به هیچ چیز جز قدم زدن فکر نکنید. نیت کنید تا وقتی دراز می‌کشید و خوابتان نمی‌برد، هرگز نگران خوابیدنتان نباشید. فقط در همان حال باشید و از شرینیِ این دراز کشیدن لذت ببرید؛ فارغ از تمام نگرانی‌های دیروز و فردا.

مطالعه کردن بدین خاطر مهم نیست که باعث می‌شود جایی استخدام شوید. مهم است چون فضایی را در اختیار شما قرار می‌دهد تا در ورای واقعیتی که در پیش روی شماست وجود داشته باشید. اینگونه است که انسان‌ها در هم یکی می‌شوند و اذهان با هم ارتباط برقرار می‌کنند. رویاها. همدلی‌ها. درک کردن‌ها. فرار از واقعیت‌ها. خواندن، همان عشق است که در عمل تجلی پیدا می‌کند.

ما باید جهان را به مکانی تبدیل کنیم که در آن صحبت از رنج‌هایمان کار آسانی باشد. این صحبت کردن فقط در جهت بالا بردن میزان آگاهی نیست. همان‌طور که انواع مختلفِ گفتاردرمانی‌های موفق در طی قرن گذشته نشان می‌دهند، صحبت کردن می‌تواند مزایای درمانی نیز داشته باشد. در واقع چنین کاری می‌تواند نشانه‌های بیماری را کاهش دهد. گوینده و شنونده، هردو در این فرایندِ برون‌فکنیِ دردهای درون، بهبود پیدا می‌کنند.

نارضایتی را به ما می‌فروشند چراکه پول همان جایی است که نارضایتی باشد. بیشترین چیزی که به ما فروخته شده این طرز تفکر است که "با تلاش برای تبدیل شدن به چیزی دیگر، می‌توانیم بهتر از آنچه که اکنون هستیم باشیم".

ترس احساسی ضروری و برای محافظت از شماست. سعی کنید آن را نه به عنوان اطلاع و خبری موثق، بلکه به عنوان یک احساس بپذیرید.

به آسمان نگاه کن. (شگفت‌انگیز است. آسمان همیشه شگفت‌انگیز است.)

روزی روزگاری تنها دو زمان وجود داشت. شب و روز.

"چه روزی شش بادام بخوریم و چه نخوریم، همه می‌میریم و کاری هم از کسی ساخته نیست."

آنگاه که خشم در اینترنت، همچون توری در انتظارِ طعمه، در اعماقِ آب شناور می‌شود، زمانش رسیده که اتصال را قطع کنی و کتابی بخوانی.

در دنیایی که همه در آن کاملاً به یکدیگر متصل هستند، دیوانگیِ جمعی امری محتمل است.

احساسات نیز می‌توانند مُسری باشند.

انسان هرچه بیشتر از فقدان و محرومیت رها شود، تلگراف و تلفن و کتاب و کاغذ و مجله‌های بیشتری وجود خواهد داشت. هرچه راه‌های منتشر کردنِ دروغ‌های ضد و نقیض و تزویر و ریاکاری بیشتر باشد، انسان‌ها از هم دورافتاده‌تر و مخالفِ یکدیگر و در نتیجه تیره روزتر خواهند شد.

چالشِ ما شناختِ خودمان در میان انبوهی از خودمان است.

شاید هدف زندگی رها کردنِ قطعیت و در آغوش کشیدنِ زیباییِ عدمِ قطعیت در زندگی است.

تمرکزمان را بر اندک اموری که قادر به انجام آنها هستیم معطوف کنیم نه بر میلیون‌ها کاری که در توان ما نیستند؛ به دنبال چندین‌گونه زندگیِ موازی نباشیم؛ منحصربه‌فرد باشیم و مفتخر؛ نقطهٔ اوجی غیر قابل تقسیم.

شاید بهتر باشد برای لذت بردن از زندگی، دست از فکر کردن به آنچه که هرگز قادر به خواندن و گفتن و تماشا کردنش نیستیم برداریم و به این فکر کنیم که چگونه می‌توانیم با وجودِ محدودیت‌هایمان از زندگی لذت ببریم.

فرایند استخدام کردن در حال دور شدن از ویژگی‌های انسانی است؛ انگار که وجودِ انسان‌ها برای خدمت به کار است نه وجودِ کار برای خدمت به انسان.

پیشرفت زایندهٔ پیشرفت است.