بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

قطعه‌ای برای شبکه‌های اجتماعی آنگاه که خشم در اینترنت، همچون توری در انتظارِ طعمه، در اعماقِ آب شناور می‌شود، زمانش رسیده که اتصال را قطع کنی و کتابی بخوانی.

کم‌کم دارم به این نتیجه می‌رسم که بعضی امیال و آرزو هایم تا چه اندازه اشتباه بوده‌اند. تا چه اندازه خودم را دور از زمانِ حال یافته‌ام. می‌فهمم که تا چه اندازه همیشه چیزی "بیشتر" از آنچه درست در مقابلم قرار داشته می‌خواستم. باید راهی برای ساکن شدن در زمان حال پیدا کنم و به قول مادربزرگم، "از آنچه که دارم لذت ببرم و راضی باشم".

"آگاهی داشتن" نسبت به ناسالم بودنِ چیزی، محافظت از خودتان در برابر آن را برای شما آسان‌تر می‌کند.

افراط در هرچیزی به مشکلات بیشتر منجر می‌شود. زندگی‌تان را ساده کنید. آنچه را که الزامی در بودنش وجود ندارد، از خود دور کنید.

مشکل آشفتگی ذهنی این است که تمام آنچه که باعث می‌شود در کوتاه مدت احساس بهتری داشته باشی، در طولانی مدت حال تو را خراب‌تر می‌کند. درست در زمانی که کاملاً به شناخت خودت نیاز داری، خودت را سردرگم و پریشان می‌کنی.

اینستاگرام بدترین شبکه اجتماعی برای سلامت روانیِ جوانان (خبرگزاری سی اِن اِن)

"بسیاری از مردم هیجان را شادمانی می‌دانند در حالی که در هنگام هیجان شما آرام نیستید. شادمانی بر پایهٔ آرامش است."

نگرانی من در مورد هیچ چیزی نمی‌توانست اساسِ آن را تغییر دهد

هیولاهای قرن بیست و یکم نه از دل تاریکی‌ها، که از درونِ ما سر بلند می‌کنند و همچون ویروسی مهلک جان و تنمان را در می‌نوردند.

شاید اضطراب نتیجهٔ "توهمِ آزادی" باشد اما آزادیِ انتخاب حقیقتاً یک معجزه است.

هرچه عامل برانگیختگی و تحریک بیشتر باشد، احساس بی حوصلگی نیز آسان‌تر می‌شود.

به اعتقاد من، این بزرگ‌ترین تناقضِ دنیای مدرن است. همگی با هم در ارتباطیم اما اغلب احساس انزوا می‌کنیم. بار اضافی و پیچیدگیِ دنیای مدرن می‌تواند انسان‌ها را به انزوا بکشاند.

به جای کم کردنِ اضطراب زنان در مورد ظاهرشان، در حال بالا بردنِ اضطراب مردان در مورد ظاهرشان هستیم

بحث در مورد خوب به نظر رسیدن هرگز تا این اندازه کثرت نداشته است

حتی اگر وارد دانشگاه هم شویم این وضعیت تمامی ندارد. باز هم امتحان است و آزمون و تعیین تکلیف کردن‌های دلهره‌آورتر. آنجا هم همین سؤال را می‌پرسند که "خودت رو در چند سال آینده کجا می‌بینی؟

بدبینی و فاجعه‌گرایی امری تماماً غیر منطقی است اما قدرت احساسی زیادی دارد و این چیزی نیست که فقط افراد مضطرب از آن با خبر باشند.

گاهی احساس می‌کنم سرم مثل کامپیوتری است که چندین پنجره را به صورت هم‌زمان باز دارد و صفحهٔ زمینه‌اش شلوغ و به‌هم‌ریخته است. درونِ من مثل یک کامپیوترِ کُند شده، حالت سکونی وجود دارد که ناتوانم می‌کند. حالم خوب می‌شد اگر فقط می‌توانستم برخی از این پنجره‌ها را ببندم و کمی به‌هم‌ریختگی‌اش را سر و سامان دهم. اما باید کدام پنجره را انتخاب کنم وقتی تمام آنها به نظر حیاتی می‌آیند؟ چطور می‌توانم ذهنم را از درگیر شدن باز دارم وقتی که دنیا خودش پُر از درگیری است.

شخصاً باید بدانم که چرا از کُند بودن و راکد بودن وحشت دارم؛ انگار اتوبوسی هستم که با سرعت در حال حرکت هست و اگر سرعتش را به کمتر از ۵۰ کیلومتر در ساعت برساند، منفجر می‌شود. می‌خواهم بفهمم که آیا سرعتِ من به سرعتی که جهان به خودش گرفته مرتبط است یا نه.

نگران این نباشید که کسی از شما خوشش نمی‌آید. قرار نیست همگی از شما خوششان بیاید. بهتر است به این خاطر که خودتان هستید از شما متنفر شوند تا اینکه کس دیگری باشید و شما را بپسندند. زندگی نمایش نیست. شما نیازی به تمرینِ پیش از اجرا ندارید. فقط خودتان باشید.

"کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."