بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

درسی که از رنج‌های زمانِ بیماری‌تان می‌گیرید می‌تواند در زمان بهبودی‌تان نیز به کارتان بیاید. رنج یک معلم تمام عیار است.

مونتاین هم می‌گوید: "کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

انجام چند کار به طور هم‌زمان همچنین می‌تواند باعث افزایش سطح استرس و کاهش سطح بهره هوشی شود.

بدترین قسمت‌های باطن زندگی‌ات را با بهترین قسمت‌های ظاهر زندگی دیگران مقایسه نکن.

هرآنچه که هستی کافی است "تنها یک گوشه از جهان است که می‌توانی از پیشرفت آن اطمینان داشته باشی و آن جایی نیست جز درونِ تو." آلدوس هاکسلی

"کار" روبات‌ها و کامپیوترها در حال اشغال شغل انسان‌ها هستند. کارفرماها مردم را از تفریحات آخر هفته‌شان محروم کرده‌اند. فرایند استخدام کردن در حال دور شدن از ویژگی‌های انسانی است؛ انگار که وجودِ انسان‌ها برای خدمت به کار است نه وجودِ کار برای خدمت به انسان.

به بازار اجازه نده تو را متقاعد کند که احساس رضایت و خوشبختی یک معامله و داد و ستد تبلیغاتی است. ویل راجرز می‌گوید: "اغلب مردم با پولی که خودشون به دست نیاورده‌اند چیزهایی رو می‌خرند که بهشون نیازی ندارند تا آدم‌هایی رو تحت تأثیر قرار بدن که از اون‌ها خوششون نمیاد!"

آنگاه که خشم در اینترنت، همچون توری در انتظارِ طعمه، در اعماقِ آب شناور می‌شود، زمانش رسیده که اتصال را قطع کنی و کتابی بخوانی.

بار اضافی‌ای از فکر و ترس. ذهنی که از بارِ اضافی پُر شده باشد به نقطهٔ شکست می‌رسد و آنجا است که اضطراب به درونش سرازیر می‌شود چرا که آن بار اضافی باعث می‌شود احساس گرفتار شدن در تله را داشته باشید و از نظر روان‌شناسی، منفعل و بی‌حرکت شوید

همه چیز چند برابر شده اما خودِ ما همچنان فردیت داریم. تنها یک نمونه از ما وجود دارد و همهٔ ما از فضایی مثل اینترنت کوچک‌تریم. شاید بهتر باشد برای لذت بردن از زندگی، دست از فکر کردن به آنچه که هرگز قادر به خواندن و گفتن و تماشا کردنش نیستیم برداریم و به این فکر کنیم که چگونه می‌توانیم با وجودِ محدودیت‌هایمان از زندگی لذت ببریم. به این فکر کنیم که چگونه می‌توانیم بر مقیاسی انسانی زندگی کنیم؛ تمرکزمان را بر اندک اموری که قادر به انجام آنها هستیم معطوف کنیم نه بر میلیون‌ها کاری که در توان ما نیستند؛ به دنبال چندین‌گونه زندگیِ موازی نباشیم؛ منحصربه‌فرد باشیم و مفتخر؛ نقطهٔ اوجی غیر قابل تقسیم.

شاید هدف زندگی رها کردنِ قطعیت و در آغوش کشیدنِ زیباییِ عدمِ قطعیت در زندگی است.

من از اینکه کار ذهنم به کجا خواهد کشید به شدت وحشت دارم چرا که همین حالا هم می‌دانم در گذشته کارش به کجاها رسیده است.

"عواملِ حواس پرت کننده، حواس مرا از پرت شدنِ حواسم پرت کردند."

مشکل آشفتگی ذهنی این است که تمام آنچه که باعث می‌شود در کوتاه مدت احساس بهتری داشته باشی، در طولانی مدت حال تو را خراب‌تر می‌کند. درست در زمانی که کاملاً به شناخت خودت نیاز داری، خودت را سردرگم و پریشان می‌کنی.

مشکل آشفتگی ذهنی این است که تمام آنچه که باعث می‌شود در کوتاه مدت احساس بهتری داشته باشی، در طولانی مدت حال تو را خراب‌تر می‌کند. درست در زمانی که کاملاً به شناخت خودت نیاز داری، خودت را سردرگم و پریشان می‌کنی.

اخبار همیشه به گونه‌ای طراحی می‌شوند که ما را دچار اضطراب کنند.

نگرانی‌های روان‌شناختی دیگری نیز وجود دارند. مثل همین نمایش دادن‌های پی در پی خودمان در شبکه‌های اجتماعی؛ مثل سیب زمینی‌هایی که طوری بسته بنده بندی می‌شوند تا نشان دهند چیپس هستند. مثلِ دیدنِ مکررِ دیگران با بهترین ظاهرِ ممکن و در حال انجام بهترین خوشگذرانی‌هایی که ما از آن به دوریم.

دقیقاً همین حرف نزدن در مورد مشکلات خودش یک مشکل است. همین حرف نزدن در مورد مشکلات است که باعث می‌شوند افراد در محل کار و یا در مدرسه به فروپاشی برسند.

ما نیز از زمانِ عددی با خبر و از زمانِ طبیعی بی‌خبریم. شاید هزاران سال است که افراد ساعت هفت صبح از خواب بیدار می‌شده‌اند اما تفاوتِ چند قرنِ اخیر در این است که ما اکنون "به این خاطر که ساعت هفتِ صبح شده" از خواب بیدار می‌شویم. ما در ساعتی معین در روز در مدرسه، دانشگاه یا محل کار حاضر می‌شویم؛ نه به این خاطر که این زمان مناسب‌ترین زمان است بلکه چون زمانی است که برای انجام این کار در اختیار ما قرار داده شده. ما شَم و غریزه خود را دو دستی تقدیم ساعت‌ها کرده‌ایم. به شکلی روز افزون، بیش از اینکه زمان به ما خدمت کند، ما در حال خدمت کردن به زمان هستیم. ما نگران زمانیم و نسبت به آن اضطراب داریم. ما در شگفتیم که زمان چطور سرآمده. ما با زمان درگیریم.

تفاوت، به عاملی برای وحشت و برای به استهزا گرفتن تبدیل می‌شود، نه عاملی برای لذت بردن و مورد استقبال قرار دادن. افرادی با دیدگاه‌های مشابه کارشان به جدل می‌کشد و قادر به تحمل کمترین تفاوتی در عقیده یکدیگر نیستند تا زمانی که گرفتار نوعی تعصب شوند؛ تعصبی برای خواندنِ میلیون‌ها نسخه مختلف از یک کتاب مشابه، گوش دادن به همان موسیقیِ همیشگی و به اشتراک گذاشتنِ دوباره و دوبارهٔ پست‌های توییتری‌شان تا آخر عمر.