بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

"وقتی احساس می‌کنیم که همه چیز می‌خواهیم احتمالاً دلیلش این است که به شکل خطرناکی در مرز هیچ چیز نخواستن قرار گرفته‌ایم." سیلویا پلات

. در دنیای واقعی، افرادِ مبتلا به بیماری‌های ذهنی در اغلبِ مواقع "قربانی" این جرایم هستند نه "عاملِ" آن.

قطعه‌ای برای شبکه‌های اجتماعی آنگاه که خشم در اینترنت، همچون توری در انتظارِ طعمه، در اعماقِ آب شناور می‌شود، زمانش رسیده که اتصال را قطع کنی و کتابی بخوانی.

ما در تمام طول دوران تحصیل‌مان نوعی آگاهیِ معکوس را آموزش می‌بینیم. نوعی تحصیلات که در لباس دروسی همچون ریاضیات و ادبیات و تاریخ و برنامه‌ریزیِ کامپیوتر و زبان فرانسه، به ما یاد می‌دهند تا به زمانی غیر از زمانی که در آن هستیم فکر کنیم. زمان امتحان. زمان کار. زمانی که بزرگ شده‌ایم.

آینده واقعی نیست. آینده مفهومی انتزاعی است. تمامِ آنچه که از آن خبر داریم لحظه است. لحظه‌ای در پسِ لحظه‌ای دیگر. لحظه آن جایی است که باید در آن زندگی کنیم. از پیریِ شما میلیاردها نسخهٔ مختلف و از زمانِ حالِ شما تنها یک نسخه وجود دارد. بر نسخهٔ زمانِ حالِ خود تمرکز کنید.

تکامل و تحول در سایهٔ اشتباه کردن به وقوع می‌پیوندد.

اینترنت اولین ساختهٔ بشر است که خودِ بشر قادر به درکش نیست؛ عظیم‌ترین تجربه‌ای که تاکنون از هرج‌ومرج و نابسامانی داشته‌ایم."

مدیر عامل شبکه نتفلیکس، رید هَستینگز معتقد است که نه شبکه اِچ بی اُ، نه سایت آمازون، و نه هیچ سرویس اینترنتی دیگری رقیبِ او نیست. او اصلی ترین رقیبِ شرکت خود را خواب می‌داند! او در نوامبر سال ۲۰۱۷ در لس آنجلس و به نقل از رسانهٔ سایت کمپانی گفت: "بهش فکر کنید. وقتی برنامه‌ای از برنامه‌های نتفلیکس رو می‌بینید، بهش اعتیاد پیدا می‌کنید، تا پاسی از شب بیدار می‌مونید و ..... ما در حاشیه، در حال رقابت با خواب هستیم."

پس همچون بسیاری از موارد دیگر، به نظر می‌رسد که بهترین راه برای حل یک مشکل ابتدا کسب "آگاهی" در مورد مشکل است

قطعه‌ای برای شبکه‌های اجتماعی آنگاه که خشم در اینترنت، همچون توری در انتظارِ طعمه، در اعماقِ آب شناور می‌شود، زمانش رسیده که اتصال را قطع کنی و کتابی بخوانی.

خواندن، همان عشق است که در عمل تجلی پیدا می‌کند.

مشکل بیماری‌های روانی همین است. قضاوت نکردن مردم به خاطر ابتلا به یک "بیماری" سخت نیست؛ قضاوت نکردنِ آنها به خاطر "رفتارِ" ناشی از بیماری‌شان است که به شدت دشوار است. دلیلش هم این است که دیگران دلیل چنین رفتارهایی را به چشم نمی‌بینند و درک نمی‌کنند.

کارل سِیگِنِ فیزیک دان می‌گوید: "از منظرِ کائنات، تک تکِ ما انسان‌ها موجوداتی ارزشمند هستیم. اگر انسانی با عقیده شما مخالف است بگذار زندگی‌اش را بکند که در صدها میلیارد کهکشان دیگر هم قادر به پیدا کردنِ انسانی دیگر نخواهی بود."

آگاهی از این همه رنج و عذابِ موجود در دنیا به از بین بردن دردهایم کمکی نکرد و فقط باعث شد احساس ناتوانیِ بیشتری داشته باشم. و چقدر رقت‌انگیز است که با این همه درد و مصیبتِ آشکار در این دنیا، دردها و مصیبت‌های پنهانِ من تا این اندازه فلج کننده هستند.

شخصیت حقیقیِ خود را با شخصیتی فرضی مقایسه نکنید. خودتان را در دنیایی از "ای کاش"ها غرق نکنید. با فکر کردن به نسخه‌هایی دیگر از خود که در جهان‌هایی موازی تصمیمات دیگری گرفته‌اند، ذهنتان را دچار درهم ریختگی نکنید. عصرِ اینترنت انسان‌ها را به انتخاب کردن و مقایسه کردن تشویق می‌کند اما شما دست به این کار نزنید.

انسان بمانید. در برابر دستورات و الگوریتم‌های کامپیوتری مقاومت نشان دهید. به کاریکاتوری غیر حقیقی از خودتان تبدیل نشوید. پیغام تبلیغات اینترنتی را ببندید. پا را از غارِ تعصبِ خود بیرون بگذارید. اجازه ندهید این ناشناس بودن از شما فردی بسازد که خارج شدن از فضای اینترنت برایش خجالت‌آور باشد. راز باشید، نه آماری همیشه در دسترس. کسی باشید که یک کامپیوتر هرگز کاملاً قادر به شناختن آن نیست. همدلی را زنده نگه دارید. الگوها را در هم بشکنید. در برابر گرایش‌های روباتیکی مقاومت نشان دهید. انسان بمانید.

مادامی که با پذیرشِ طبیعی بودنِ نواقص و شکست‌هایتان این عمل را ناکامیِ دیگری برای خود نپندارید، این کار برایتان بسیار آسان‌تر خواهد شد.

۲۶. چیزی به عنوان آینده وجود ندارد. برنامه‌ریزی برای آینده، تنها برنامه‌ریزی برای زمانِ حالی دیگر است؛ زمان حالی که در آن نیز به برنامه‌ریزی برای آینده مشغول خواهید بود.

۲۲. خودت را برای شناخت خودت به صُلابه نکش. یکبار برای همیشه دست از تلاش برای اینکه بفهمی چه کسی هستی بردار. آلنِ واتسِ فیلسوف می‌گوید: "تلاش برای تعریف کردنِ خودت مثل این است که بخواهی دندان خودت را گاز بگیری."

ما گاهی زندگی‌مان را در مسیر نادرست پیش می‌بریم. گاهی جوامع خود را در مسیر نادرست پیش می‌برند. اگر جایی حس کنیم که این مسیر به ما احساس نارضایتی و ناخرسندی می‌دهد، پس احتمالاً در آن شرایط تنها پیشرفتی که می‌توان داشت این است که تغییر مسیر دهیم و در مسیر درست حرکت کنیم. هرگز نباید احساس کنیم که تنها یک آیندهٔ فردی یا فرهنگیِ اجتناب‌ناپذیر در انتظار ماست. این ما هستیم که آینده‌مان را شکل می‌دهیم.