بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

فعالیتِ زیاد همیشه به معنای موفقیت نیست.

افراد بسیاری هستند که چندین ساعت کار می‌کنند اما خیلی کمتر از افرادی که هرگز در زندگی‌شان کار نکرده‌اند ثروت دارند.

"با جدیتِ تمام اعلام می‌کنم که بخش عظیمی از آسیبِ دنیای مدرن از طریق اعتقاد به فضیلت داشتنِ کار و اعتقاد به این است که راه رسیدن به رضایت و کامیابی، در تقلیل سازمان‌یافتهٔ کار قرار دارد." برتراند راسل: در مدحِ تنبلی

اگر تمامِ این سیاره در حال دچار شدن به نوعی فروپاشیِ دسته‌جمعی است پس وجود رفتار ناسالم نیز کاملاً بلامانع است. وقتی عادی بودن به دیوانگی بدل می‌شود، بهترین راه برای رسیدن به سلامت عقل، شهامتِ متفاوت بودن است؛ این شهامت که کسی باشی که در ورایِ تمام درهم ریختگیِ جسمانی و آوارهای ذهنیِ ناشی از زندگیِ مدرن، وجودیت دارد.

پایان واقعیت "...تلاقیِ تصوری که فرد از خودش دارد و آنچه که حقیقتاً هست تقریباً همیشه دردناک است و در این مورد دو کار می‌توان انجام داد: فرد می‌تواند با این حقیقت رو به رو شود و تلاش کند تا به آنچه که واقعاً هست تبدیل شود، یا می‌تواند عقب‌نشینی کند و همان شخصیت تخیلی که تصورش را می‌کرده باقی بماند؛ شخصیتی که بدون شک در آن تباه خواهد شد." جیمز بالدوین، هیچ‌کس نام مرا نمی‌داند

روزنامه‌ها و مجلات گاهی طوری از "اعتراف" چهره‌های مشهور به افسردگی و اضطراب و اختلال غذایی یا اعتیاد سخن می‌گویند که انگار مرتکب جرم شده‌اند. و جالب اینجاست که آن چیزهایی که "حقیقتاً" جرم هستند را محصول بیماری می‌دانند.

" ما بدن نداریم. ما خودمان بدن هستیم."

وقتی بی‌پناه باشی به چیزی بیشتر از یک رختخواب نیاز داری.

"هیچ خوب و بدی وجود ندارد؛ این فکرِ ماست که خوب و بد می‌سازد."

درک کنید که مردم چیزی بیش از پُست‌های شبکه‌های اجتماعی هستند.

"یک مشت انسان که در یک مشت شرکت مرتبط با تکنولوژی کار می‌کنند، از طریق انتخاب‌هایشان به طرز فکر میلیاردها نفر جهت می‌دهند ... معضلی مهم‌تر از این سراغ ندارم... این معضل در حالِ تغییرِ دموکراسیِ ما و تواناییِ ما برای برقراریِ مکالمات و روابطی است که مایلیم با یکدیگر داشته باشیم."

"اینترنت اولین ساختهٔ بشر است که خودِ بشر قادر به درکش نیست؛ عظیم‌ترین تجربه‌ای که تاکنون از هرج‌ومرج و نابسامانی داشته‌ایم."

ما نمی‌توانیم تمام مدت حیاتِ هستی را زندگی کنیم. نمی‌توانیم تمام فیلم‌ها را ببینیم و تمام کتاب‌ها را بخوانیم و به هر گوشه از این دنیای زیبا سفر کنیم.

اینگونه است که می‌توان در لحظه زندگی کرد. اینگونه است که هر لحظه به آغازی دوباره تبدیل می‌شود. با آگاه بودن

تشویق شده‌ایم تا خودمان نباشیم. تشویق شده‌ایم تا زندگیِ دیگری بخواهیم؛ زندگی‌ای که به اندازه تخم‌مرغِ طلا غیر واقعی و دست‌نیافتنی است.

ذهن خود را از غیر ضروری‌ها خالی کنید. اضطراب نتیجهٔ بارهای اضافی است. ما در دنیایی که پُر شده از بارهای اضافی، به نوعی فیلتر احتیاج داریم. بایستی دست به ساده‌سازی بزنیم. گاهی باید اتصال خود را قطع کنیم. بایستی دست از زُل زدن به موبایل‌هایمان برداریم. بایستی لحظاتی داشته باشیم که در آنها به کار فکر نکنیم. ما به نوعی خانه تکانی احتیاج داریم.

از این عجله کردنِ بی‌معنی. انسان‌ها دائم در تقلا و جنبش‌ان تا از جایی که هستن فرار کنن. چرا؟ به خاطر آب و هواست؟ به اندازه کافی سرِپا نگهتون نمی‌داره؟ شاید بهتره وقت بیشتری رو توی دریا بگذرونین. توصیه من اینه: تمومش کن. از زمان استفاده نکن، خودِ زمان باش. کند و سریع حرکت کن اما همیشه مطمئن شو که خودت رو با خودت همراه کرده باشی. از پارو زدن در دریای وجود لذت ببر."

بایستی برای خود به خلق مکانی در زمان دست بزنیم؛ چه از طریق کتاب باشد و چه از طریق مدیتیشن یا تحسین چشم‌اندازِ بیرون از پنجره. مکانی که در آن در آرزوی چیزی نیستیم، حسرت نمی‌خوریم، کار نمی‌کنیم، نگران نیستیم یا بیش از حد فکر نمی‌کنیم. مکانی که شاید در آن حتی امیدوار به چیزی نیستیم. مکانی که در آن خنثی هستیم. مکانی که در آن فقط نفس می‌کشیم. مکانی که فقط در آن حضور داریم و از این حضور داشتن لذت می‌بریم و در آرزوی هیچ چیز نیستیم جز همانی که در اختیار داریم: همان زندگی.

تلاشی برای آرامش دادن و لذت بخش کردنِ شب و در عین حال نابود کردنِ صبح روز بعد.

آرام بمان. به حرکت ادامه بده. انسان بمان. پیشرو بمان. مشتاق بمان. عالی بمان. از پنجره بیرون را نگاه کن. متمرکز بمان. رها بمان. زبان درازی‌ها را نادیده بگیر. تبلیغات اینترنتی بیهوده و افکار بیهوده را نادیده بگیر. تمسخر کردن‌ها را دور بریز. کنجکاو بمان. حقیقت را دو دستی بچسب. عاشق بمان. به خودت اجازه ویژگیِ انسانیِ اشتباه کردن را بده. فضایی به خودت اختصاص بده و دورش حصاری بکش. کتاب بخوان. کتاب بنویس. تلفنت را تا حد ممکن از جسمت دور نگه دار. وقتی همگی در اطراف تو آرامش‌شان را از دست می‌دهند، تو آرام بمان. نفس بکش. زندگی را استشمام کن.