بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

این اثر، رمان‌ترین غیررمانی است که خوانده‌ام.

تقدیم به کسی که زندگی در این سیارهٔ پراسترس را ممکن می‌سازد.

به‌عنوانِ مردی که افسردگی و اضطراب را در سنین پایین و تا حاد ترین درجات تجربه کرده، مَت هیگ راه بقا در قرن بیست و یکم را نشان‌مان می‌دهد.

هیولاهای قرن بیست و یکم دیگر خیلی به هیولاهای قرن‌های پیش شبیه نیستند. دیگر خبری از دیو دو سر و شیطانِ لانه کرده در تاریکی و روح خبیث نیست. قرن بیست و یکم قرنِ هیولاهای دیجیتالی است؛ قرنِ گجت‌های قوطی کبریتیِ درون جیب‌مان، قرنِ دیوهای اینترنتی. قرنِ نقاب‌هایی که روی صورت گذاشتیم تا کسی باشیم که نیستیم و کسی باشیم که دیگران دلشان می‌خواهد باشیم. هیولاهای قرن بیست و یکم نه از دل تاریکی‌ها، که از درونِ ما سر بلند می‌کنند و همچون ویروسی مهلک جان و تنمان را در می‌نوردند.

شما فقط یک مصرف کننده نیستید به هیچ‌کس و هیچ‌چیز اجازه ندهید به شما احساس ناکافی بودن را القا کند. فکر نکنید برای اینکه شما را بپذیرند باید به موفقیت‌های بیشتری برسید. از آنچه که هستید خرسند باشید؛ فارغ از هر به‌روزرسانی‌ای. رویابافی برای رسیدن به اهداف خیالی را تمام کنید. آنچه را که بازار شما را از پذیرش آن منع می‌کند بپذیرید. شما هیچ مشکلی ندارید. شما هیچ فقدانی ندارید.

بار اضافی و پیچیدگیِ دنیای مدرن می‌تواند انسان‌ها را به انزوا بکشاند.

زندگی گاهی بیش از اندازه پیچیده و بیش از اندازه عاری از صفات انسانی به نظر می‌رسد و باعث می‌شود دیدمان نسبت به آنچه که حقیقتاً اهمیت دارد را از دست بدهیم.

مشکل آشفتگی ذهنی این است که تمام آنچه که باعث می‌شود در کوتاه مدت احساس بهتری داشته باشی، در طولانی مدت حال تو را خراب‌تر می‌کند. درست در زمانی که کاملاً به شناخت خودت نیاز داری، خودت را سردرگم و پریشان می‌کنی.

بهتر است به خاطر داشته باشیم که آنچه این روزها احساس می‌کنیم (اینکه هر سال از سالِ پیش بدتر می‌شود)، فقط یک احساس است. بیش از هر زمان دیگری درگیر وحشت و مضحکهٔ دنیای خبری هستیم و تاثیر چنین رخدادی می‌تواند محزون کننده باشد. این اتفاق نوعی احساسِ درهم رفتگیِ جمعی است. و نگرانی اصلی اینجاست که مبادا خودِ همین ترسِ شدت گرفته، دنیا را به مکانی بدتر تبدیل کند.

تکینِگی آن جایی است که هوش مصنوعی از متفکرترین بشر زنده نیز هوشمندتر شود و در نتیجه (بسته به میزان خوش‌بینی یا بدبینیِ شما) ما یا به سایبورگهایی خوشحال تبدیل می‌شویم یا اینکه روبات‌های احساساتی و لپ‌تاپ‌ها و ساندویچ‌سازها ما بر ما غلبه می‌کنند و ما به حیوان خانگی، برده یا حتی وعده‌های غذاییِ آنان تبدیل می‌شویم

چرا که همیشه موارد بیشتری برای نگرانی وجود دارند)

"کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

"کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

"ما به ندرت متوجه می‌شویم که به عنوان مثال، شخصی‌ترین افکار و احساساتمان در واقع متعلق به خودمان نیستند. درست مثل زبان که ابداعِ ما نیست و تنها توسط اجتماع به دست ما رسید

در جهانی که پر از افراط است، جهانی که فضای ذهنی در آن رو به پایان است، جهان‌های خیالی نقشی حیاتی دارند.

دیوانگی اگر جمعی باشد و بیماری اگر فرهنگی، تشخیصش هم مشکل است چه برسد به درمانش.

گاهی احساس می‌کنم سرم مثل کامپیوتری است که چندین پنجره را به صورت هم‌زمان باز دارد و صفحهٔ زمینه‌اش شلوغ و به‌هم‌ریخته است

مشکل فقط اینجاست که ما برای زندگی در نور ساختگی آفریده نشده‌ایم. ما برای بیدار شدن با زنگ هشدار ساعت‌ها و خواب ماندن و غرق شدن در نورِ هشدار موبایل‌هایمان ساخته نشده‌ایم. متأسفانه ما در اجتماعی ۲۴ ساعته زندگی می‌کنیم، نه در جسمی ۲۴ ساعته.

زندگی نه به معنای لذت بردن از کاری که انجام می‌دهید، که به معنای لذت بردن از آنچه که هستید است.

زندگی نه به معنای لذت بردن از کاری که انجام می‌دهید، که به معنای لذت بردن از آنچه که هستید است.