بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

متخصصین اغلب با بررسی دلایلِ مشکلاتِ سلامتِ ذهنی، وجودِ نوعی تغییرِ بزرگ در زندگی فرد را یکی از مهم ترین دلایل برای بروز مشکل تشخیص می‌دهند.

مونتاین هم می‌گوید: "کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

می‌خواهم دلایلی برای مثبت بودن و راه‌هایی برای شادمان بودن پیدا کنم اما برای رسیدن به چنین هدفی ابتدا باید حقیقتِ موقعیتِ خود را درک کنید.

گاهی این حس به ما دست می‌دهد که انگار مشکل تفریط را موقتاً حل کرده و معضل افراط را جایگزین آن کرده‌ایم. به هر کجا که نگاه می‌کنیم افرادی را می‌بینیم که با کم کردن چیزی به دنبال تغییر در سبک زندگی خود هستند

احساس بد داشتن فاجعه است و احساس بد داشتن وقتی دلیلی برای احساس بد داشتن وجود ندارد، بیشتر از آن فاجعه است.

مشکل اینجاست که هر عصر، مجموعه‌ای منحصر به فرد و پیچیده از چالش‌ها را شکل می‌دهد.

یادداشتی برای خودم آرام بمان. به حرکت ادامه بده. انسان بمان. پیشرو بمان. مشتاق بمان. عالی بمان. از پنجره بیرون را نگاه کن. متمرکز بمان. رها بمان. زبان درازی‌ها را نادیده بگیر. تبلیغات اینترنتی بیهوده و افکار بیهوده را نادیده بگیر. تمسخر کردن‌ها را دور بریز. کنجکاو بمان. حقیقت را دو دستی بچسب. عاشق بمان. به خودت اجازه ویژگیِ انسانیِ اشتباه کردن را بده. فضایی به خودت اختصاص بده و دورش حصاری بکش. کتاب بخوان. کتاب بنویس. تلفنت را تا حد ممکن از جسمت دور نگه دار. وقتی همگی در اطراف تو آرامش‌شان را از دست می‌دهند، تو آرام بمان. نفس بکش. زندگی را استشمام کن.

می‌توانیم گاهی دیگران را "منتظر بگذاریم". می‌توانیم شبکه‌های اجتماعی خود را به روز نکنیم. اگر دوستانِ ما واقعا دوست باشند، نیازِ ما به داشتنِ کمی فضا را درک می‌کنند و اگر دوست ما نباشند پس اصلاً چرا باید به خودمان زحمت جواب دادن به آنها را بدهیم؟

"برخی افراد با حیوانات حرف می‌زنند اما فقط عدهٔ کمی به آنها گوش می‌کنند؛ مشکل همینجا است."

به خاطر داشته باشید که هیچ‌کس به چگونگی ظاهرِ شما اهمیتی نمی‌دهد. همه نگران ظاهر "خودشان" هستند. در این دنیا شما تنها کسی هستید که نگران چهره شماست.

کارهایی که باید کمتر در فضای اینترنت انجام دهم پست گذاشتن در مورد تجربه‌ای ارزشمند در حالی که می‌توانم حقیقتاً تجربه‌ای ارزشمند داشته باشم.

مشکل آشفتگی ذهنی این است که تمام آنچه که باعث می‌شود در کوتاه مدت احساس بهتری داشته باشی، در طولانی مدت حال تو را خراب‌تر می‌کند.

این ویژگی، اصلی‌ترین ویژگیِ اضطرابِ من است؛ تصوری همیشگی از اینکه شرایط تا چه اندازه می‌تواند وخیم‌تر و وخیم‌تر شود.

هر ورم و آفت و خالی که روی بدنم دیده می‌شود برای خودش نوعی سرطان بالقوه است. هر خطایی در عملکرد حافظه ام می‌تواند اولین آثار مبتلا شدن به آلزایمر باشد. مدام و مدام و مدام همین افکار را دارم و تمام این‌ها زمانی رخ می‌دهند که احساس نسبتاً خوب و خوشایندی دارم. وقتی بیمار باشم، این بدبینی و فاجعه‌گرایی‌ام به اوج خود می‌رسد.

امکان ندارد وارد فرودگاه شوم و احساس شک نداشته باشم و در نتیجهٔ آن مشکوک رفتار نکنم.

سال‌ها پیش را به یاد دارم که خیلی راحت می‌توانستم خودم را فردی مبتلا به ایدز تصور کنم چرا که در دهه هشتاد میلادی اطلاع رسانیِ تلویزیون ملیِ بریتانیا تاثیر بسیار زیادی بر من گذاشته بود

برای تمام رنج‌هایی در دنیا نگرانم که قادر به پایان دادن به آنها نیستم.

اگر دنیای مدرن باعث می‌شود احساس بدی داشته باشیم دیگر اهمیتی ندارد که چه مزایایی داریم، چراکه احساس بد داشتن فاجعه است و احساس بد داشتن وقتی دلیلی برای احساس بد داشتن وجود ندارد، بیشتر از آن فاجعه است.

این کتاب بر آن است تا ثابت کند احساس ما درست به اندازهٔ دارایی‌های ما ارزش و اهمیت دارد؛

چگونه می‌توان در این دنیای دیوانه زندگی کرد بی‌آنکه خودمان دیوانه شویم؟