بریده‌هایی از کتاب عشق و ژلاتو

اما روزهای خیلی بد چطور؟ از آن روزهای پُرماجرا که مسائل مهم، زندگی‌ات را می‌جَوَند و صرفاً برای سرگرمی، تُف می‌کنند توی صورتت!

تابه‌حال روزهای بد داشته‌ای، نه؟ می‌دانی، از آن روزهایی که ساعتت زنگ نمی‌زند، نان تُستت عملاً می‌سوزد و خیلی دیر یادت می‌افتد که همهٔ لباس‌هایت توی ماشین لباس‌شویی خیس است. بعد باعجله پانزده دقیقه دیر به مدرسه می‌رسی و خداخدا می‌کنی کسی متوجه نشود موهایت شبیه موهای عروس فرانکشتاین شده است.

بگذارید فقط این را بگویم که ندانستن سعادت است.

تو شاید دیر گرم بشی، ولی وقتی بشی، به کل اتاق نور می‌بخشی.

با خودم فکر کردم امروز همان روزی است که همه‌چیز را تغییر می‌دهد؛ ازاین‌به‌بعد، روزهای قبل‌از امروز و روزهای بعداز امروز معنی پیدا می‌کند.

از سخنرانی‌ای که در ادامه ایراد شد، صرف‌نظر می‌کنم، اما مهم‌ترین قسمتش این بود که: من زندگی‌ام را هدر می‌دهم، من وقتم، بورسیهٔ تحصیلی‌ام و پولِ به‌سختی به‌دست‌آمدهٔ آنها را برای شش ماه دور می‌ریزم. برایشان توضیح دادم که کل هزینه را خودم پرداخت می‌کنم. برای کمک‌هایشان در تحصیلاتم از آنها تشکر کردم و بعد به اتاقم رفتم و حداقل یک ساعت بلندبلند گریه کردم؛ چون خیلی می‌ترسم! اما چه چاره‌ای دارم؟ لحظه‌ای که نامهٔ پذیرش دانشکدهٔ هنر در دستم بود، می‌دانستم آن را بیش‌از هرچیزی می‌خواستم. می‌روم، چون نرفتنم ترسناک‌تر است!

اگر ادی یک قهرمان بود، قدرتش تواناییِ کمک‌کردن به بهترین دوست برای داشتن حسی خوب بود

فکر می‌کنم منطقی است، اما زندگی در قبرستان باعث شده اغلب به مرگ فکر کنم. اینجا نظمی هست که در زندگی واقعی وجود ندارد و به‌طرز عجیبی برایم آسایش به ارمغان می‌آورد. شاید این زیباییِ مرگ است. دیگر هیچ‌چیز به‌هم‌ریخته نیست؛ همه‌چیز مُهروموم‌شده و نهایی است.

بزرگ‌تر که بشی، وقت به‌اندازهٔ کافی برای دل‌شکستن هست.»

با خودم فکر کردم امروز همان روزی است که همه‌چیز را تغییر می‌دهد؛ ازاین‌به‌بعد، روزهای قبل‌از امروز و روزهای بعداز امروز معنی پیدا می‌کند.

چقدر به من افتخار می‌کرد. چقدر دوست داشت آنجا باشد؛ نه برای لحظه‌های بزرگ که برای لحظه‌های کوچک!

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.»

معلوم می‌شود بی‌دلیل نیست که به آن، افتادن در عشق می‌گویند؛ چون وقتی رُخ می‌دهد-وقتی واقعاً رُخ می‌دهد-دقیقاً همین حس افتادن را داری. هیچ کاری انجام نمی‌دهی یا سعی نمی‌کنی؛ فقط رها می‌کنی و امیدواری کسی آنجا باشد تا تو را بگیرد.

فقط دلم می‌خواست می‌ذاشت خودم تصمیم بگیرم.

در درون نالیدم. شاید این بخشی از تجربهٔ ایتالیایی بود. به ایتالیا بیایید، عاشق شوید، ببینید که همه‌چیز نقش‌برآب می‌شود. احتمالاً روی وب‌سایت‌های مسافرتی می‌توان درمورد آن خواند.

هر شروع جدیدی، از پایان یک شروع دیگر نشأت می‌گیرد.

من عاشق شدم و توی همون حال موندم... ولی اگه از من می‌پرسی، ارزشش رو داره. زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.»

لبخند زدم. به انگشت‌هایمان نگاه کردم و حس کردم قلبم به‌سرعت آن‌قدر بزرگ شد که باید چشم‌هایم را می‌بستم تا از ترکیدنش جلوگیری کنم.

مثل این است که یک جزیره باشی... که می‌توانی توی اتاقی پر از آدم باشی و همچنان احساس تنهایی کنی و اقیانوسی از درد بخواهد از هر طرف به تو هجوم بیاورد...

اکثر مردم از این مزیت برخوردار نیستند که غم‌های زندگی‌شان درطول چند سال اتفاق بیفتد؟