بریده‌هایی از کتاب عشق و ژلاتو

خُب... ژلاتوی ایتالیایی. لذیذ بودنِ یک بستنی قیفی معمولی را چندمیلیون‌برابر کنید و بعد روی آن تکه‌های میوه و شکلات بپاشید. بعداز چهارمین گلولهٔ بستنی، رن جلوی من را گرفت؛ وگرنه احتمالاً تا ابد ادامه می‌دادم.

«ببین، می‌خوای ژلاتو بخوری؟» به پیشانی‌ام چین انداختم و پرسیدم: «چی هست؟» شاکی شد. «ژلاتو... بستنی ایتالیایی... بهترین اتفاقی که می‌تونه برات بیفته. از وقتی‌که رسیدی،

«امیدوارم بتونم با دوستم ادی زندگی کنم. بقیهٔ کلاس دهم رو با اونا زندگی کردم

چطور ممکن است کسی که دیوارنه‌وار کسی را دوست داشته، درنهایت او را ترک کند و وجود بچه‌اش را شانزده سال مخفی نگه دارد؟

به فلورانس بروید و کمی پاستا بخورید، بعد در گرگ‌ومیش قدم بزنید و فقط سعی کنید عاشق پسری نشوید که از روز اول چشمتان دنبالش بوده؛ احتمالاً موفق نمی‌شوید. من عاشقِ عاشق بودن در ایتالیا هستم! اما راستش را بخواهید، من در هرجایی‌که بودم، عاشق ایکس می‌شدم.

به‌نظر می‌رسد که نمی‌توان زبان ایتالیایی را از طریق اُسمز فرا گرفت؛ حتی اگر بارها کتاب ایتالیایی برای آدمیزاد روی صورتتان باز مانده باشد و به‌خواب رفته باشید.

چیزی هست که خیلی کشته‌مُردهٔ دیدنش باشی؟» «یه برج کجی یا همچین چیزی اینجا هست؟» «لیناااا! اون برج توی پیزاست.» «آروم باش، شوخی کردم!

چطور ممکن است کسی که دیوارنه‌وار کسی را دوست داشته، درنهایت او را ترک کند و وجود بچه‌اش را شانزده سال مخفی نگه دارد؟

به فلورانس بروید و کمی پاستا بخورید، بعد در گرگ‌ومیش قدم بزنید و فقط سعی کنید عاشق پسری نشوید که از روز اول چشمتان دنبالش بوده؛ احتمالاً موفق نمی‌شوید. من عاشقِ عاشق بودن در ایتالیا هستم! اما راستش را بخواهید، من در هرجایی‌که بودم، عاشق ایکس می‌شدم.

به‌نظر می‌رسد که نمی‌توان زبان ایتالیایی را از طریق اُسمز فرا گرفت؛ حتی اگر بارها کتاب ایتالیایی برای آدمیزاد روی صورتتان باز مانده باشد و به‌خواب رفته باشید.

ایتالیایی‌ها خیلی رسا هستند؛ هیچ‌وقت نیاز نیست درمورد احساس آنها حدس بزنید.

ایتالیا جای خیلی خوبی برای یه دوندهٔ گرسنه‌ست.»

چند لحظه‌ای به‌دقت به من نگاه کرد. «تو یه‌جورایی شبیه یه شاهزادهای. شاید شبیه راپونزل! به‌خاطر موهای پریشونت.»

صحبت‌کردن او به‌نظر آمریکایی بود، اما به‌اندازهٔ یک بشقاب کوفته، ایتالیایی به‌نظر می‌رسید.

او با حالت یک تماشاچی بیچارهٔ به‌دام‌اُفتاده در یک راهرو توسط یک نوجوان با احساسات ناپایدار، به من نگاه می‌کرد!

«خواهی نشوی رسوا...» دندان‌هایم را روی‌هم فشار دادم و به‌سرعت زیر دوش پریدم. «سرده! سرده! آی‌ی‌ی!»

عالیه! بعداز چهار سال دویدن، نژاد چنین پسرهایی را کاملاً می‌شناختم. نمی‌دانم چه کسی به آنها گفته تنهایی بیرون دویدن، رمزی است به این معنی که لطفاً من را سوار کن!

عووووق! حالا تصویر او توی ذهنم بود که سرگردان در ایتالیا، دنبال وسیله‌هایی بود که فکر می‌کرد شاید من دوست داشته باشم. چرا این علاقهٔ ناگهانی؟

پوست همیشه‌بُرُنزه‌ام، زرد و رنگ‌پریده و دایره‌های تیره‌ای زیر چشم‌هایم بود... و موهایم؛ که بالاخره راهی برای سرپیچی از قوانین فیزیک پیدا کرده بودند.

لینا، فکر کن. تو توی یه کشور غریب، تنهایی. یه غول واقعی به‌عنوان پدرت پا گذاشته توی زندگی‌ت و خونهٔ جدیدت می‌تونه محل فیلم‌برداری یه فیلم آخرالزمانِ زامبی باشه! یه کاری بکن.