بریده‌هایی از کتاب عشق و ژلاتو

«خُب، نظرت درمورد فیلم چی بود؟» «بامزه بود... و درعین‌حال، غمگین.»

از آن دوست‌هایی بود که می‌دانستی احتمالاً لیاقتش را نداری.

«من بدترین آدمی‌ام که می‌تونی این رو ازش بپرسی. من عاشق شدم و توی همون حال موندم... ولی اگه از من می‌پرسی، ارزشش رو داره. زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.»

بعداز آن نتوانستم از فکرکردن به او دست بردارم

«اگه می‌تونستی از هرچیزی توی دنیا عکس بگیری، اون چیز چی بود؟» قبل‌ازاینکه حتی به آن فکر کنم، گفتم: «امید.»

هر شروع جدیدی، از پایان یک شروع دیگر نشأت می‌گیرد.

من رازنگه‌دار خوبی نیستم و گویا همه می‌دانند عاشق شده‌ام.

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه

بی‌دلیل نیست که به آن، افتادن در عشق می‌گویند؛ چون وقتی رُخ می‌دهد-وقتی واقعاً رُخ می‌دهد-دقیقاً همین حس افتادن را داری. هیچ کاری انجام نمی‌دهی یا سعی نمی‌کنی؛ فقط رها می‌کنی و امیدواری کسی آنجا باشد تا تو را بگیرد. درغیراین‌صورت، تو می‌مانی و چند کبودی نسبتاً بزرگ. به من اعتماد کنید؛ من این را کاملاً حس کردم.

خُب... بگذارید فقط این را بگویم که ندانستن سعادت است.

شکلات به هر زبانی با من حرف می‌زد.

گاهی می‌توانستم ساعت‌ها وانمود کنم بدون او همه‌چیز خوب است؛ اما هیچ‌وقت زیاد طول نمی‌کشید.

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.

رن غُرغُر کرد: «اولین قانون ارتباط با ایتالیایی‌ها: اون‌ها عاشق آدرس دادن هستن. به‌خصوص وقتی‌که اصلاً نمی‌دونن دارن درمورد چی حرف می‌زنن!»

وقتی کسی رابطه‌ای را ترک می‌کند، نمی‌توان کاری کرد که او را آنجا نگه داشت.

هاوارد با دیدن حالت چهره‌ام، با شرمندگی ادامه داد: «منظورم اینه که، به ایتالیا خوش اومدی. خوش‌حالم که اینجایی.» «هاوارد؟» «سلام، سونیا.» یک زن قدبلند و زیبا وارد اتاق شد. شاید چند سالی بزرگ‌تر از هاوارد بود؛ با پوستی قهوه‌ای و چند ردیف دستبند طلا روی هر دستش. زیبا بود؛ و البته یک سورپرایز. «لینا...» سعی کرد اسمم را دقیق تلفظ کند. «بالاخره اومدی. پروازت چطور بود؟» این‌پا و آن‌پا کردم. کسی می‌خواست ما را به هم معرفی کند؟ «خوب بود. آخرین پرواز خیلی طولانی بود.» «ما خیلی خوش‌حالیم که تو اینجایی.» به من لبخند زد و لحظه‌ای سکوت سنگینی حکم‌فرما شد.

«رسواکننده! خُب، احتمالاً جواب سؤال‌هات اون توئه. انگار اکثر روابط رمانتیکِ پنهانی، یه عمری برای خودشون دارن.»

وقتی کسی رابطه‌ای را ترک می‌کند، نمی‌توان کاری کرد که او را آنجا نگه داشت.

«چه خوب! بزرگ‌تر که بشی، وقت به‌اندازهٔ کافی برای دل‌شکستن هست.»

چرا باید درباهٔ من می‌گفت ساکت؟ از اینکه کسی به من بگوید ساکت، متنفر بودم. مردم همیشه طوری این کلمه را می‌گفتند که انگار نوعی کمبود است؛ که اگر مثلاً بلافاصله همه‌چیز را نمی‌گفتم، نامهربان یا مغرور بودم.