بریده‌هایی از کتاب عشق و ژلاتو

«می‌دونی، مردم به دلایل مختلفی به ایتالیا می‌آن، ولی وقتی اینجا موندگار می‌شن، برای همون دو چیزه.» «چی؟» «عشق و ژلاتو.»

زمان وجود ندارد، ساعت‌ها وجود دارند

آن‌قدر دل‌تنگش می‌شدم که حتی ناخن‌هایم هم درد می‌گرفت!

سونیا در آینه به چشم‌هایم نگاه کرد. «می‌دونی، مردم به دلایل مختلفی به ایتالیا می‌آن، ولی وقتی اینجا موندگار می‌شن، برای همون دو چیزه.» «چی؟» «عشق و ژلاتو.» هاوارد گفت: «آمین!»

فرانچسکا می‌گفت یادگرفتن یک زبان آسان‌ترین کار دنیاست، اما وقتی‌که این را گفت، هم‌زمان درحال سیگارکشیدن، تنظیم‌کردن منفذ دوربین و پختن پستوی خانگی بود. پس احتمالاً درک درستی از آسان نداشته

ژلاتوی ایتالیایی. لذیذ بودنِ یک بستنی قیفی معمولی را چندمیلیون‌برابر کنید و بعد روی آن تکه‌های میوه و شکلات بپاشید.

زندگی در قبرستان باعث شده اغلب به مرگ فکر کنم. اینجا نظمی هست که در زندگی واقعی وجود ندارد و به‌طرز عجیبی برایم آسایش به ارمغان می‌آورد. شاید این زیباییِ مرگ است. دیگر هیچ‌چیز به‌هم‌ریخته نیست؛ همه‌چیز مُهروموم‌شده و نهایی است.

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه

هیچ‌چی تموم نمی‌شه، تاوقتی‌که واقعاً تموم بشه.

هر شروع جدیدی، از پایان یک شروع دیگر نشأت می‌گیرد.

آیا این یک دروغ به‌حساب می‌آید اگر چیزی را که برای دقیقه‌ای به خودت اقرار کرده‌ای، انکار کنی؟

«خُب، چه‌جوریه؟» «چی؟» «ازدست‌دادن مادرت.» ایستادم. نه‌تنها اولین‌باری بود که کسی این را از من می‌پرسید، بلکه طوری به من نگاه می‌کرد که انگار واقعاً می‌خواست بداند. لحظه‌ای از ذهنم گذشت بگویم مثل این است که یک جزیره باشی... که می‌توانی توی اتاقی پر از آدم باشی و همچنان احساس تنهایی کنی و اقیانوسی از درد بخواهد از هر طرف به تو هجوم بیاورد...

همیشه تازه‌واردها را از میان قبرستان ببرید. این‌گونه آنها کمی هم با فرهنگ محلی آشنا می‌شوند. بله، حتماً همین‌طور است.

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.

وقتی کسی رابطه‌ای را ترک می‌کند، نمی‌توان کاری کرد که او را آنجا نگه داشت.

این یک ژورنال رسمی است. از یک ساعت و بیست‌وشش دقیقهٔ قبل، من دیگر دانشجوی پرستاری نیستم. درعوض، فقط سه هفتهٔ دیگر درحال جمع‌کردن وسایلم (یا به‌عبارتی هرچیزی‌که مادرم بعداز شنیدن این خبر، خُردش نکند) و سوار شدن به هواپیما برای رفتن به فلورانس ایتالیا (ایتالیا!) خواهم بود تا کاری را که همیشه می‌خواسته‌ام (عکاسی!) در آکادمی هنرهای زیبای فلورانس (FAAF) انجام دهم. حالا فقط باید فکر کنم که چطور خبر را به پدر و مادرم بدهم. بیشتر ایده‌هایم شامل برقراری تماسی ناشناس از جایی در قطب جنوب است!

«می‌دونی، مردم به دلایل مختلفی به ایتالیا می‌آن، ولی وقتی اینجا موندگار می‌شن، برای همون دو چیزه.» «چی؟» «عشق و ژلاتو.»