بریده‌هایی از کتاب دفترچه‌ها

باید با رنج تنفرانگیز بشریت خود را آلوده کرد و بهایش را پرداخت. دنیای کثیف، منزجرکننده و چسبناک درد و رنج.

با یکدیگر شادی‌های عجیبی داشتیم.

حذف کردن امید، یعنی برگرداندن اندیشه به بدن و در این صورت بدن باید بگندد.

برای خوشبخت شدن، زمان لازم است، زمان زیادی. خوشبختی هم خودش شکیبایی‌ای بلندمدت است. و زمان یعنی به پول نیاز داشتن که خودش هم آن را از ما می‌رباید. زمان خریده می‌شود. همه‌چیز را می‌توان خرید. ثروت‌مندبودن یعنی وقت داشتن برای خوشبخت بودن، به شرط داشتن شایستگی‌اش.

این کارگر پیری که جلو پنجره‌اش ایستاده، عینک قدیمی بزرگی به چشم دارد که برای خواندن کتابی که عاقلانه کف دو دستش باز نگه داشته، می‌خواهد از آخرین روشنایی‌های روز استفاده کند.

ژوئیه آن‌چه برای زن‌ها تحمل‌ناپذیر است مهربانی بدون عشقی است که مرد می‌تواند به آن‌ها ابراز کند. برای مرد، ملایمتی تلخ است.

می‌بینی، تاکنون، حتا در بدترین حالت‌های بحرانی‌ام، چیزی برایم باقی مانده: امید به زندگی‌ای سرسخت و پایدار. امروز چنین به نظرم می‌رسد که دیگر هیچ امیدی وجود ندارد. چنان خسته‌ام که گمان می‌کنم هرگز شفا نخواهم یافت.

ژوئیه آن‌چه برای زن‌ها تحمل‌ناپذیر است مهربانی بدون عشقی است که مرد می‌تواند به آن‌ها ابراز کند. برای مرد، ملایمتی تلخ است.

آوریل ۳۷ عجیب است: عدم امکان تنهابودن و عدم امکان تنها نبودن. آدم هر دو را می‌پذیرد. دوتایی با هم سودمندند.

«روشن‌فکری را تحقیر می‌کنم» در واقع مفهومش این است که: «نمی‌توانم تردیدهایم را تحمل کنم».

زندگی را مانند آب‌نبات چوبی لیسیدن

اندیشه همیشه پیشتاز است. خیلی دورها را می‌بیند، دورتر از بدنی که در زمان حال زندگی می‌کند. حذف کردن امید، یعنی برگرداندن اندیشه به بدن و در این صورت بدن باید بگندد.

وقتی آدم چیزی می‌نویسد، باید دو موضوع را درنظر بگیرد: نخستین موضوع، دیگربار، یادگرفتنِ بر خود چیره‌شدن است.

بنا به نظر گرین، زندگی زیادی طولانی است.

در عشق حرمتی وجود دارد. اگر از دست داده شود، دیگر از عشق چیزی باقی نمی‌ماند.

فرد، چرخ‌دنده‌ای از یک ساعت است که برای ابد کوک شده و هیچ چیز نمی‌تواند از حرکت بازش دارد و یا آن را تحت نفوذ قرار دهد

انتقاد درست آلبر وایلد از پوچ‌گرایی: «احساس اضطراب با احساس آزادی آشتی‌ناپذیر است.»

مذهب و دانش پزشکی: دو پیشه‌ای هستند که به نظر می‌رسند با یکدیگر کنار آمده‌اند. اما امروز که همه‌چیز روشن شده است، مردم می‌فهمند این دو با هم آشتی‌ناپذیرند و باید میان نسبیت و مطلق یکی را برگزید. «اگر به خدا اعتقاد داشته باشم به مداوای آدم‌ها نمی‌پردازم. اگر بر این عقیده باشم که می‌شده آدم‌ها را درمان کرد، دیگر به خدا اعتقاد نخواهم داشت.»

پوچی، یعنی مردی با سرنوشتی فاجعه‌بار که جلو آینه ایستاده است (کالیگولا).

در رمان جز آدم‌هایی تنها کس دیگری وجود ندارد.