بریده‌هایی از کتاب دفترچه‌ها

چند کلمه از گراهام گرین که در دفتر خاطراتش یادداشت کرده: «نباید از مرگ ترسید، چون با این کار شأن و اعتبار زیادی به آن داده می‌شود.»

اگر به نقطهٔ عطفی در زندگی‌ام رسیده‌ام، به خاطر آن چه به دست آورده‌ام نیست، بلکه به علت چیزهایی است که از دست داده‌ام.

«آدم باید عشقی داشته باشد ــ عشقی بزرگ در زندگی‌اش، زیرا عذر موجهی خواهد شد برای نومیدی بی‌دلیلی که از پا درِمان آورده است.

اراده نیز گونه‌ای تنهایی است.

آیا مردهای زیادی را می‌شناسید که «احساس دوست داشتن» را دارا باشند و دست رد به سینهٔ زن زیبایی بزنند که به آن‌ها اظهار علاقه می‌کند؟ تازه، اگر هم چنین کسانی وجود داشته باشند، به علت عدم تعادل روحی است.

برای از دست ندادن کامل زندگی، طبیعی است که آدم اندکی از آن را ببخشد. شش تا هشت ساعت در روز، برای این‌که از گرسنگی نمیرد. سپس همه‌اش سود است برای کسی که بخواهد از آن بهره ببرد.

همانندهای من، آن‌هایی هستند که به‌رغم همه‌چیز دوستم دارند، به‌رغم خوارشدن به من علاقه‌مند می‌مانند، به‌رغم فرومایگی، برخلاف خیانت‌کردن، مرا و نه آن‌چه کرده و خواهم کرد و تا زمانی که خودم را دوست دارم، آن‌ها هم دوستم دارند، حتا اگر خودکشی کنم.»

ــ می‌بینی، تاکنون، حتا در بدترین حالت‌های بحرانی‌ام، چیزی برایم باقی مانده: امید به زندگی‌ای سرسخت و پایدار. امروز چنین به نظرم می‌رسد که دیگر هیچ امیدی وجود ندارد. چنان خسته‌ام که گمان می‌کنم هرگز شفا نخواهم یافت.

مشکل بزرگ زندگی، دانستن این امر است که چگونه باید با آدم‌ها کنار آمد.

«این عرب‌ها روبنده روی صورت دخترهاشان می‌گذارند. آه! هنوز متمدن نشده‌اند.»