بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

ما در برابر کسی که دیگر عاشقش نیستیم اخلاقاً موظفیم که تمام امیدهایش را از بین ببریم و بگذاریم از ما متنفر شود، و مطمئن باشیم که تاب خشم او را خواهیم داشت. مهربانی واقعی همین است.

اظهار نیاز پیش‌شرط قدرت است، نه ضعف.

وقتی معشوق‌مان حدس اشتباهی درباره‌مان می‌زند نباید کفری شویم. به جای بستن دهان و اخم و قهر کردن، باید جرأت داشته باشیم که منظورمان را توضیح بدهیم؛ باید جرأ داشته باشیم که با آرامش به او درس بدهیم.

غریزه را نمی‌توانیم به‌راحتی نادیده بگیریم یا ریشه‌کن کنیم، اما می‌توانیم روی آن کار کنیم تا به بلوغ برسد. ما همواره بردهٔ غرایزمان هستیم، اما می‌توانیم یاد بگیریم شوق‌مان را مؤثرانه‌تر مدیریت کنیم. با این کار، شانس‌مان را برای یافتن کسی که بتوانیم برای مدت طولانی عاشقش باشیم فوق‌العاده افزایش می‌دهیم.

اگر قصد داریم روابط بهتری داشته باشیم، باید سعی کنیم ندای عشق رمانتیک را عاقلانه وارسی کنیم.

واقعاً جای دلسوزی دارد که برای پیدا کردن عشق چالش‌هایی به این پیچیدگی بر سر راه داریم.

ازدواج کنی پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکنی باز هم پیشمان می‌شوی؛ ازدواج کنی یا نکنی، در هر حال پیشمان می‌شوی. به مسخره بودن دنیا بخندی، پیشمان می‌شوی؛ به حالش گریه کنی، باز هم پیشمان می‌شوی؛ به مسخره بودن دنیال بخندی یا به حالش گریه کنی، در هر دو صورت پیشمان می‌شوی. طالب زن بشوی، پیشمان می‌شوی؛ طالب زن نشوی، باز هم پیشمان می‌شوی... خودت را دار بزنی، پیشمان می‌شوی؛ خودت را دار نزنی، باز هم پیشمان می‌شوی؛ خودت را دار بزنی یا دار نزنی، در هر حال پیشمان می‌شوی؛ چه خودت را دار بزنی چه نزنی، در هر دو صورت پیشمان می‌شوی. بزرگوار، این است جان کلام فلسفه.

عشقِ اساساً ناکامل اما خالصانه نسبت به یک فرد ایراددار دیگر و تشکیل یک زندگی مشترک که ناگزیر پر از گرفتاری اما ارزشمند خواهد بود.

هدف واقعی این نیست که از هر جهت والدین ایده‌آلی باشید، فقط باید ”به قدر کافی خوب“ باشید.

با کمک تخیّل رفته‌رفته متوجه محاسن پنهانی می‌شویم که در نگاه اول دیده نمی‌شوند. تمرین تخیّل کلید یافتن عشق است. عشق تقریباً در همین خلاصه می‌شود، چراکه خود ما را هم برای اینکه دیگران بتوانند در بلندمدت تحمل‌مان کنند و خطاهایمان را ببخشند عاقبت باید با عینک تخیّل ببینند.

ما تنها وقتی دریابیم که در حوزه‌های نامشهود بخصوصی نقص داریم، ذهن‌مان را آزاد می‌کنیم که با افرادی که مثل ما نقص دارند وارد رابطه شویم. غیر از این افراد آدم دیگری پیدا نخواهیم کرد.

حالا با اطمینان کامل می‌دانیم که در قرار عاشقانه یک موجود غم‌انگیز با یک موجود غم‌انگیز دیگر به توافق می‌رسند که رابطه‌ای را شروع کنند که به مرور زمان و در بسیاری از موارد از آن به عنوان اشتباه فجیع یاد خواهند کرد.

برای بالا بردن اعتمادبه‌نفس به یک نکتهٔ مهم دیگر توجه کنیم: اگر پاسخ مثبت گرفتیم، دوست شدیم، و ازدواج کردیم، مطمئناً بسیاری از اوقات آن حس خوشبخت بودن را نخواهیم داشت.

وقتی بپذیریم که شکست خوردن کاملاً طبیعی است و برای هر کسی پیش می‌آید، راحت‌تر با مسائل کنار می‌آییم. بالاخره بعد از چندین و چند نه‌شنیدن به هدف می‌زنیم: پاسخ مثبت می‌گیریم، دوست می‌شویم، ازدواج می‌کنیم...

یکی از نشانه‌های بلوغ صحیح تشخیص تفاوت بین خوب به نظر رسیدن و خوب بودن است.

انسان‌ها مستعد فراموش کردن انواع لطمه‌ها هستیم. فقط بدرفتاری نیست که به دیگران آسیب می‌زند. با مهربانی هم می‌توانیم خیلی راحت ـ و احتمالاً با شدت بیشتر ـ به دیگری لطمه بزنیم و عمر او را در وصلتی است که از ابتدا می‌دانستیم به آن تعهدی نداریم تلف کنیم.

بنابراین وقتی بدانیم چه ویژگی‌هایی از فرد مدنظرمان را دوست می‌داریم، قدم بزرگی برای رهایی از دلبستگی برداشته‌ایم.

دلبستگی تجلّی عشق نیست، بلکه تلاش حساب‌شده جهت عبور از یک مانع برای یافتن عشق است.

دلبستگی در واقع ترس از عشق است.

دلبستگی در لباس مبدّل رمانتیک ظاهر می‌شود. عشق ما یک‌طرفه و نشدنی، اما بسیار شدید و خالص به نظر می‌آید.