بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

دلبستگی یعنی اعتقاد به این که تنها یک نفر وجود دارد که می‌توانیم خالصانه عاشقش باشیم،

فرد خودزن با این باور بزرگ شده است که باید بهای سنگینی در قبال امیدها و آرزوهایش بپردازد.

مفهوم ترس از شکست کاملاً برایمان آشناست. اما ظاهراً موفقیت هم به همان اندازه اضطراب به دنبال دارد، پس برای بازیابی آرامش ذهنی‌مان ترغیب می‌شویم که هر فرصتی برای بهره بردن از عشق شادی‌آفرین را ضایع کنیم.

ما نیازی داریم به سوی یک الگوی انسانی‌تر و معقول‌تری از عشق چندوجهی حرکت کنیم؛ عشقی که کاستی‌ها و تضادها را مجاز بداند و بپذیرد که ما می‌توانیم علی‌رغم داشتن عیب و ایراد خودمان را دوست بداریم، و علی‌رغم دیدن عیب و ایراد در دیگران، عاشق‌شان باشیم.

وظیفهٔ ما این است که نسبت به شریک زندگی‌مان به خاطر کاستی‌هایش احساس نفرت نداشته باشیم. بلکه باید مشتاقانه و رئوفانه به رفع آن کاستی‌ها کمک کنیم.

والد کژرفتار ما نه تنها محسنات خود را زهرآگین کرده، بلکه توأماً به ما یاد داده که چطور افراد فاقد این محسنات را نکوهش کنیم.

رسالت عشق این است که عرصه‌ای امن برای دو طرف فراهم کند که در سایهٔ آن باملاطفت یاد بگیرند و یاد بدهند تا به افراد بهتری تبدیل شوند.

ما بنا به غریزه جذب اشخاصی می‌شویم که ویژگی‌های آشنا در آنها حس می‌کنیم. عشق در بزرگسالی، تا حد زیادی، جستجویی برای بازیابی احساساتی است که اولین‌بار در کودکی تجربه کرده‌ایم.

ما با هر کسی قهر نمی‌کنیم و قهرهایمان را برای کسی نگه می‌داریم که باور داریم باید ما را درک کنند اما در شرایط خاصی درک‌مان نمی‌کند.

با کمک تخیّل رفته‌رفته متوجه محاسن پنهانی می‌شویم که در نگاه اول دیده نمی‌شوند. تمرین تخیّل کلید یافتن عشق است. عشق تقریباً در همین خلاصه می‌شود، چراکه خود ما را هم برای اینکه دیگران بتوانند در بلندمدت تحمل‌مان کنند و خطاهایمان را ببخشند عاقبت باید با عینک تخیّل ببینند. وقتی از دریچهٔ تخیّلْ دیگران را می‌بینیم، به آرمان واقعی عشق خیانت نکرده‌ایم، بلکه داریم در مسیر عشق تلو تلو می‌خوریم تا به گوهر آن دست یابیم.

بخشی از فرایند بلوغ رسیدن به این باور است که اگر مسائل‌مان را از طریق ابزار پیچیده و درهم‌برهم کلام با دیگران در میان نگذاریم، نباید از آنها انتظار داشته باشیم ذهن ما را بخوانند

احتمالاً بسیاری از خصوصیات‌مان عذاب‌آور است، مثلاً اینکه قبول نمی‌کنیم کارها را طور دیگری انجام دهیم، وقتی تصمیمی می‌گیریم دوست نداریم تغییرش بدهیم، زیاد به حرف طرف مقابل گوش نمی‌کنیم، در تقسیم وظایف منعطف نیستیم، تحکم می‌کنیم، اما نمی‌توانیم دلیل اهمیت خواسته‌هایمان را شرح دهیم، بیش‌ازحد کار می‌کنیم، به جای تلاش برای اصلاح طرف مقابل، سرکوفت می‌زنیم، بابت چیزهایی کفری می‌شویم که برای دیگران اصلاً مهم نیست (اما متوجه بی‌رغبتی آنها نمی‌شویم.)

در انتخاب ساختمان‌ها و طراحی داخلی هم با غریزهٔ تکامل عمل می‌کنیم. مکان‌هایی که ”زیبا“ می‌دانیم هم (مثل کسانی که ”جذاب“ می‌دانیم) غالباً دارای مشخصاتی هستند که مطلوب ما بوده، اما در زندگی‌مان آنها را کم داریم.

احساس عاشقی به‌ندرت پایه‌گذار خشنودی در بلندمدت می‌شود. اگر قصد داریم روابط بهتری داشته باشیم، باید سعی کنیم ندای عشق رمانتیک را عاقلانه وارسی کنیم. غرضْ ترکِ غریزه نیست؛ بلکه استفادهٔ بهتر از آن است.

یکی از نشانه‌های بلوغ صحیح تشخیص تفاوت بین خوب به نظر رسیدن و خوب بودن است. برای خوب بودن گاهی لازم است رفتارهایی در قبال معشوق‌مان بکنیم که برای مقطعی خشمگین یا حتا شوکه‌اش کند. کسی واقعاً مهربان است که شهامت آن را داشته باشد که منفور واقع شود. آدمی که می‌خواهد به هر قیمتی خوب به نظر برسد به لحاظ روانی دارای شخصیت آرام اما به طرز عجیبی جفاکار است.

رسالت عشق این است که عرصه‌ای امن برای دو طرف فراهم کند که در سایهٔ آن باملاطفت یاد بگیرند و یاد بدهند تا به افراد بهتری تبدیل شوند.

غریزه را نمی‌توانیم به‌راحتی نادیده بگیریم یا ریشه‌کن کنیم، اما می‌توانیم روی آن کار کنیم تا به بلوغ برسد. ما همواره بردهٔ غرایزمان هستیم، اما می‌توانیم یاد بگیریم شوق‌مان را مؤثرانه‌تر مدیریت کنیم.

اظهار نیاز پیش‌شرط قدرت است، نه ضعف.

آنها فقط به این دلیل ما را خارق‌العاده می‌دانند که ما خودمان را اینطور نشان داده‌ایم. ما در پنهان کردن خصوصیات منفی‌مان فوق‌العاده موفق عمل کرده‌ایم. آنها ساده‌لوح نیستند، ماییم که دروغگوهای قهاری هستیم.

مواجهه با افراد کژرفتار بهترین فرصت را در اختیار ما می‌گذارد تا از الگوی کودک وارد الگوی بالغ شویم