بریده‌هایی از کتاب رهبران آخر غذا می‌خورند

تحقیق مشابهی نشان داد درواقع افرادی که تظاهر به برخورداری از موقعیت اجتماعی دروغین می‌کنند و واقعیت زیست‌شناختی خود را نادیده می‌گیرند، در سایر جنبه‌های زندگی نیز گرایش بیشتری به تظاهر دارند.

فقط وقتی این بیماری ریشه‌کن شد که مردان مدعیِ مشکل‌گشایی پذیرفتند که روش اجرایی کار آنها باعث بروز برخی از مشکلات ناشی از تب عفونی زایمان شده است.

دستگاه‌های درونی ما که منشأ رفتار و تصمیم‌هایمان هستند، هنوز مانند ده‌ها هزار سال گذشته عمل می‌کنند. هنوز هم ذهن تکامل‌نیافتهٔ ما دنیای پیرامون را در چهارچوب خطرات تهدیدکنندهٔ سلامت و فرصت‌های یافتن امنیت ادراک می‌کند.

وقتی افراد مجبورند به مدیریت خطرات درون‌سازمانی بپردازند، توانایی سازمان برای مواجهه با خطرات برون‌سازمانی تحلیل می‌رود.

پدری که برای محافظت از دخترش هر کاری می‌کند، حالا رسماً و با تشریفات این مسئولیت را به دیگری واگذار می‌کند. بعد از اینکه دست دخترش را به دست داماد می‌دهد، به جایگاهش روی نیمکت کلیسا بازمی‌گردد و اطمینان دارد که از این به بعد دامادش از دخترش محافظت خواهد کرد. چپمن دریافت که «این مسئله در مورد شرکت هم صدق می‌کند.» هر کارمند، پسر یا دختر کسی است. رهبر شرکت، همانند والدین مسئول زندگی ارزشمند آنهاست.

رهبران سازمان‌هایی که براساس الگوی انسانی، محیط کار بهتری فراهم می‌آورند، به این علت که کارکنان را در اولویت قرار داده‌اند، برتری و کارایی را فدا نکرده‌اند. بلکه کاملاً برعکس، این سازمان‌ها در زمرهٔ شرکت‌های دارای بیشترین ثبات، نوآوری و بالاترین سطح کارایی در صنعت خود به حساب می‌آیند.

برگشتن از سر کار سرشار از انگیزه، احساس امنیت، احساس موفقیت و قدردانی، حق طبیعی هر انسان است که باید شامل حال ما هم بشود.

محیط کاری که به جای اولویت‌دهی به تمرکز روی افراد، تمرکزی نامتعادل روی اهداف کوتاه‌مدت و پول دارد، تأثیر عمیقی بر جامعه می‌گذارد.

اگر از هریک از مردان و زنان نظامی خارق‌العاده‌ای که جانشان را برای نجات دیگران به خطر انداختند علت را جویا شوید، پاسخ مشابهی به شما خواهند داد: «چون آنها هم برای من همین کار را می‌کردند.»

اگر عملکرد شما انگیزهٔ امیدواری و رویاپردازی، یادگیری، کار و رشد و ترقی را در دیگران افزایش دهد، شما رهبرید.

رهبران کسانی هستند که بی‌محابا به پیشواز ناشناخته‌ها می‌روند. آنها به استقبال خطر می‌روند. آنان به خاطر حمایت از ما و سوق دادنمان به سوی آینده از منافع شخصی خود می‌گذرند. رهبران خیلی زود داشته‌های خود را برای محافظت از دارایی‌های ما فدا می‌کنند. و آنان هیچ‌گاه اموال ما را فدای داشته‌های خودشان نمی‌کنند. رهبری یعنی قبل از دیگران به پیشواز خطر رفتن و بی‌محابا به سوی ناشناخته‌ها شتافتن. این معنای رهبری است. هنگامی‌که از حمایتشان مطمئن شویم، از آنها پیروی خواهیم کرد و برای تحقق آرمان‌هایشان به طور خستگی‌ناپذیر خواهیم کوشید و با افتخار خود را پیرو آنها خواهیم خواند.

قدرت همیشه به مردم تعلق دارد.

محیط کاری که به جای اولویت‌دهی به تمرکز روی افراد، تمرکزی نامتعادل روی اهداف کوتاه‌مدت و پول دارد، تأثیر عمیقی بر جامعه می‌گذارد. هنگامی‌که در تکاپوی جست‌وجوی شادمانی یا احساس تعلق خاطر در محیط کار هستیم، این کشمکش را به محیط خانه هم منتقل می‌کنیم. افرادی که فرصت کار در سازمان‌هایی نصیبشان شده است که از آنها حمایت می‌کنند و به عنوان منابع مصرفی به آنها نگاه نمی‌کنند، آخر هر روز کاری با حسی مملو از کامیابی و حق‌شناسی به خانه بازمی‌گردند. این قانون باید مصوب همگانی باشد، نه مورد استثنا. برگشتن از سر کار سرشار از انگیزه، احساس امنیت، احساس موفقیت و قدردانی، حق طبیعی هر انسان است که باید شامل حال ما هم بشود. نباید فقط اقلیتی خوش‌شانس از این نعمت برخوردار باشند.

وقتی افرادی که در اختیارتان هستند به شما اعتماد دارند، به منظور جلب اعتماد یا حفظ اعتماد شما بهتر کار خواهند کرد

همین‌که افراد احساس کردند حمایت می‌شوند، به یکدیگر اهمیت دادند

وقتی افراد مجبورند به مدیریت خطرات درون‌سازمانی بپردازند، توانایی سازمان برای مواجهه با خطرات برون‌سازمانی تحلیل می‌رود.

این به معنای کار در جایی است که رهبران، تأمین رفاه و خوشبختی افرادشان را در اولویت قرار می‌دهند و درعوض افرادشان با تمام قوا برای پشتیبانی و ارتقای بهروزی یکدیگر و سازمان تلاش می‌کنند.

تعامل انسانی زنده و واقعی به چگونگی شکل‌گیری احساس تعلق نسبت به جریان یا گروه بستگی دارد. علاوه بر این، این مسئله با ایجاد حس اعتماد و گسترش آن و ظرفیت احساس همدردی ما با دیگران ارتباطی مستقیم دارد. بر این اساس به نوآوری می‌پردازیم. به همین دلیل است که افراد دورکار هیچ‌وقت به‌شدت و قوت افرادی که هر روز سر کار می‌روند، احساس عضویت و تعلق به یک تیم را ندارند. هرقدر ایمیل ارسال و دریافت کنند و هرچقدر که اطلاعات آنها به‌روز باشد و در فرآیند تصمیم‌گیری مشارکت داشته باشند، باز هم از همهٔ با هم بودن‌ها، اختلاف نظرها، ظرایف و دقایق ارتباط با آدم‌ها... و در یک کلام از تمامی خصوصیات انسانی که از همنشینی با انسان حاصل می‌شود بی‌نصیب‌اند.

برای موجودات اجتماعی مانند ما هیچ چیز جایگزین ملاقات رودررو نمی‌شود. شرکت در کنسرت زنده بهتر از مشاهدهٔ آن روی دی‌وی‌دی است و تماشای بازی فوتبال، بیس‌بال و مانند اینها از نزدیک بهتر از تماشای آن از تلویزیون است، حتی اگر تلویزیون دید بهتری از صحنهٔ بازی در اختیار ما بگذارد. در واقع ما دوست داریم با مردمی مثل خودمان وقت بگذرانیم. این مسئله باعث می‌شود احساس تعلق کنیم. به همین دلیل است که هیچ ویدئوکنفرانسی جایگزین سفر تجاری نمی‌شود. اعتماد از راه صفحهٔ نمایش شکل نمی‌گیرد، وقتی که جلسه دور یک میز برگزار شود، شکل‌گیری اعتماد امکان‌پذیر می‌شود. دست دادن لازمهٔ پایبندی انسان‌هاست... و هنوز هیچ فناوری‌ای توان جایگزینی آن را نداشته است.

ما موجوداتی عینیت‌گرا هستیم و آنچه را که می‌بینیم دنبال می‌کنیم. اگر چیزی که می‌بینیم انسانی نیازمند باشد، به کمک او می‌شتابیم. اگر برایمان مشهود باشد که اوضاع در آینده روشن‌تر از اکنون است، برای تحقق آن تلاش می‌کنیم. اگر قرار باشد معیاری متریک را از عددی به عدد دیگری ارتقا دهیم، این کار را هم می‌توانیم انجام دهیم. اما اگر فقط اعداد را ببینیم، شاید نتوانیم تأثیر تصمیم خود بر دوردست‌ها را درک کنیم.