بریده‌هایی از کتاب رهبران آخر غذا می‌خورند

به عبارت دیگر، در فرهنگی ضعیف و ناامن اطلاعات برای ارتقا یا محافظت از فرد یا گروه کوچکی از افراد پنهان می‌شود، حتی اگر به اشتراک‌گذاری اطلاعات به نفع سایر افراد گروه و کل سازمان باشد.

باید بدانیم اطلاعاتی که از دیگران و به‌خصوص از رهبران دریافت می‌کنیم خوب یا بد، واقعیت دارند. باید بدانیم و مطمئن باشیم که وقتی کسی حرفی می‌زند، واقعاً قصد و منظورش با حرف‌هایش یکی است. اگر به صداقت آنها شک کنیم، درنهایت نمی‌توانیم زندگی خود یا افراد مورد علاقه‌مان را به آنها بسپاریم و به آنان اعتماد مطلق داشته باشیم. اگر به صداقت کسی شک کنیم، قبل از اینکه در یک سنگر به تلاش و مبارزه بپردازیم، دچار تردید می‌شویم. براساس قوهٔ ادراک مغز ما، صداقت افراد جامعه یا گروه، مسئله‌ای حیاتی و بسیار بااهمیت است.

اما کاپیتان مارکوت فرد باهوشی بود و این تغییر را یک چالش در نظر گرفت و همانند بسیاری از مدیران ارشد اجرایی بسیار مغرور و تیزهوش، خود را مسئول هدایت این زیردریایی می‌دانست و مطمئن بود که می‌تواند آن را متحول کند. او با صدور دستورات مناسب، می‌توانست در آینده زیردریایی کارآمدی در اختیار داشته باشد و اگر دستورات او فوق‌العاده باشند، در نهایت زیردریایی خارق‌العاده‌ای خواهد داشت... حداقل برنامهٔ کاری مد نظر او این بود.

همان‌طور که قبلاً اشاره شد نحوهٔ ادارهٔ امور مربوط به کسب‌وکار شرکت به‌تنهایی مشکل‌آفرین نیست، بلکه کیفیت روابط داخلی سازمان که نقطهٔ آغاز شکل‌گیری این روابط رهبر است، مشکل‌زا خواهد بود.

چنانچه مردم درون حلقهٔ امن به یکدیگر اعتماد کنند و اطلاعات مربوط به موفقیت‌ها و شکست‌ها و نیز دانسته‌ها و ندانسته‌های خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند، درنهایت چنین روندی منجر به پیدایش نوآوری می‌شود. نوآوری فقط نتیجهٔ طبیعی چنین رویه‌ای است

به عبارت دیگر٬ برای سازمان‌های بزرگ‌تر تنها راه مدیریت بهینه در مقیاس گسترده و حفظ قدرت حلقهٔ امن، اتکا به سیستم سلسله‌مراتبی است. مدیرعامل می‌تواند در خیال خود «مراقب» کارکنان و به فکر آنها باشد، اما تا زمانی که سردی میان او و کارکنان کمتر نشود، مراقبت و محافظت شکل واقعی و عملی به خود نمی‌گیرد. تنها راه عملی برای مدیریت بهینه و مؤثر، اعطای قدرت و اختیارات به سطوح مختلف مدیریت است. نباید آنها را فقط مدیرانی دانست که مردم را اداره یا کنترل می‌کنند. درعوض، باید براساس توانایی‌های ذاتی خود به رهبر تبدیل شوند و این یعنی آنها باید مسئولیت مراقبت و محافظت از افراد تحت سرپرستی خود را تقبل کنند و مطمئن باشند که رهبران خودشان نیز از آنها مراقبت خواهند کرد.

همانند داوطلبان آزمون تجربی میلگرام، رفتاری غیرانسانی از خود بروز خواهیم داد. دقیقاً همانند شرایط حاکم بر آزمون تجربی میلگرام، جدایی فیزیکی میان ما و کسانی که در نهایت تحت تأثیر تصمیم ما قرار می‌گیرند، تأثیر چشمگیری بر زندگی بعضی از افراد خواهد گذاشت... زندگی کسانی که آنها را نمی‌بینیم و صدایشان به گوش ما نمی‌رسد. هرچه فاصلهٔ مردم از ما بیشتر شود، بیشتر می‌توانیم به آنها آسیب برسانیم.

درواقع آزمون تجربی میلگرام هر روز در دفاتر کاری در سراسر کشور و در کل دنیا در حال اجراست. وقتی از دیدگاه جامع‌تری به نتایج آزمون میلگرام نگاه می‌کنیم، به‌راحتی چرخهٔ شایع انتزاع که نشانی از سرمایه‌داری ماست، آشکار می‌شود. انتزاع دیگر محدود به فضای فیزیکی نیست، بلکه شامل طبیعت انتزاعی اعداد و ارقام نیز می‌شود. هرچه شرکت بزرگ‌تر شود، فاصلهٔ فیزیکی میان ما و کارکنان شرکت یا کسانی که محصولات ما را می‌خرند بیشتر می‌شود. در چنین مقیاسی، دیگر نمی‌توان در راهروهای بین قفسه‌های فروشگاه خود قدم زد و قوطی‌های کنسرو سوپ داخل قفسه‌ها را شمرد. مجبوریم به مدارکی استناد کنیم که حاوی گزارش میزان فروش و میزان درآمد ماست. وقتی با تفکر انتزاعی عددی باعث جدایی خود از انسانیت می‌شویم،

نکتهٔ جالب توجه این است که تقریباً تمام داوطلبانی که به‌محض آگاهی از درد و رنج دیگری، از ادامهٔ مشارکت در آزمایش سر باز زدند کسانی بودند که نسبت به اصل اخلاقی بزرگ‌تری احساس مسئولیت می‌کردند. برخی از آنها مذهبی بودند، اما تمام آنها نسبت به مقام بالاتر از محققان حاضر در اتاق احساس مسئولیت می‌کردند.

دیگر به هویت انسانی یکدیگر اهمیت نمی‌دهیم؛ مشتری، سهامدار، کارمند، آواتار، پروفایل آنلاین و نامی بر روی صفحهٔ نمایش، آدرس ایمیل و هزینه‌ای هستیم که باید مرتفع شود. انسان واقعاً به موجودی مجازی تبدیل شده است. در حال حاضر در دنیایی که با اطرافیان خود غریبه‌ایم بیش از پیش برای کار و زندگی، نوآوری و شادی تلاش می‌کنیم. مشکل اینجاست که تفکر انتزاعی، بیش از حد تصور برای اقتصاد مضر است... و گاهی اثرات این طرز تفکر واقعاً مرگبار است