بریده‌هایی از کتاب رهبران آخر غذا می‌خورند

افرادی که فرصت کار در سازمان‌هایی نصیبشان شده است که از آنها حمایت می‌کنند و به عنوان منابع مصرفی به آنها نگاه نمی‌کنند، آخر هر روز کاری با حسی مملو از کامیابی و حق‌شناسی به خانه بازمی‌گردند.

اگر شرایط خاصی محقق شود که افراد سازمان در کنار هم احساس امنیت کنند، برای تحقق اهدافی با یکدیگر همکاری خواهند کرد که هرگز به‌تنهایی نمی‌توانند به آنها دست یابند.

فرد نابغه‌ای که در رأس امور قرار دارد و سمت و سوی کارها را تعیین می‌کند، باعث ظهور افراد برجسته نمی‌شود، بلکه این افرادِ برجسته هستند که باعث می‌شوند فردی که در رأس امور قرار گرفته است، نابغه به نظر بیاید.

چپمن و افراد مشابه او برای تغییر کارکنان برنامه‌ریزی نکردند، بلکه طرح و برنامهٔ آنها مبنی بر تغییر شرایط حاکم بر محیط کاری کارکنانشان بود.

چپمن فهمید که برای کسب اعتماد افراد، قدم اول این است که رهبران سازمان با آنها مانند افراد واقعی رفتار کنند. او دریافت که برای جلب اعتماد، باید اعتماد کند و معتقد بود شخصی که تحصیلات دانشگاهی دارد یا حسابدار خوبی است الزاماً قابل اعتمادتر از کسی نیست که مدرک معادل دیپلم دارد و فنی است.

رهبران بزرگ برای کسانی که افتخار هدایتشان را دارند، صادقانه ارزش قائل‌اند و این مسئله را درک می‌کنند که بهای واقعی امتیاز رهبری در گرو صرف نظر کردن از منافع شخصی است.

رهبری یعنی قبل از دیگران به پیشواز خطر رفتن و بی‌محابا به سوی ناشناخته‌ها شتافتن.

نسل گیج و پریشانی که در دنیای فاصله‌ها و جدایی از صفات انسانی زندگی می‌کند،

در عوض جو شرکت بدتر شد. اِستوارت به یاد می‌آورد که در اواخر سال ۲۰۱۱ یعنی چند سال پس از این بحران، هنگامی‌که اوضاع مالی شرکت به حالت عادی برگشت و دیگر بدهکار نبود، رئیس جدید او یعنی مدیرعامل شرکت سیتی برای معرفی خود وارد شد. او به کارکنان اعلام کرد که فقط سه مسئله برای او اهمیت دارد: سود سهام، درآمد خالص و هزینه‌ها. سپس به طور خصوصی به اِستوارت متذکر شد: «اگر فکر می‌کنی که من مربی تو خواهم شد و به تو مشاورهٔ شغلی خواهم داد، در اشتباهی.» فرهنگ هر سازمان مطابق با نحوهٔ رهبری سازمان شکل می‌گیرد.

ستوارت به یاد می‌آورد که همه از اینکه همکاری در انجام کارها از آنها پیشی بگیرد، می‌ترسیدند. هیچ‌کس احساس امنیت نمی‌کرد و این مسئله ناشی از نیاز شرکت به کاهش تعداد کارکنان نبود، منشأ این ترس فقط فرهنگ شرکت بود.