بریده‌هایی از کتاب رهبران آخر غذا می‌خورند

هر کارمند، پسر یا دختر کسی است. رهبر شرکت، همانند والدین مسئول زندگی ارزشمند آنهاست.

«در دورهٔ سختی، حتی به فکر دست کشیدن از یکی از بچه‌های خود نمی‌افتیم. هر اتفاقی که بیفتد، کل خانواده با یکدیگر متحد می‌شویم و با هم سختی‌ها را تحمل می‌کنیم و در نهایت سختی‌ها را با کمک هم پشت‌سر خواهیم گذاشت.»

اگر عملکرد شما انگیزهٔ امیدواری و رویاپردازی، یادگیری، کار و رشد و ترقی را در دیگران افزایش دهد، شما رهبرید.

ارزش واقعی رهبری در مقدم دانستن نیاز دیگران نسبت به نیاز خود است

پدری که برای محافظت از دخترش هر کاری می‌کند، حالا رسماً و با تشریفات این مسئولیت را به دیگری واگذار می‌کند. بعد از اینکه دست دخترش را به دست داماد می‌دهد، به جایگاهش روی نیمکت کلیسا بازمی‌گردد و اطمینان دارد که از این به بعد دامادش از دخترش محافظت خواهد کرد. چپمن دریافت که «این مسئله در مورد شرکت هم صدق می‌کند.» هر کارمند، پسر یا دختر کسی است. رهبر شرکت، همانند والدین مسئول زندگی ارزشمند آنهاست.

بدون حلقهٔ امن، کارکنان مجبورند زمان و انرژی زیادی را صرف دفاع از خود در مقابل یکدیگر کنند. هم‌نشینان و اطرافیان ما هستند که مشخص می‌کنند کجا انرژی‌مان را صرف کنیم. هرچه بیشتر بتوانیم به افرادی که کنارمان می‌ایستند، اعتماد کنیم، آمادگی بهتری برای رویارویی با تهدیدات خارجی دائمی خواهیم داشت.

به همین منوال، قدرت و استقامت شرکت ناشی از محصولات و خدماتش نیست، بلکه برگرفته از میزان همکاری مؤثر بین کارکنانش است. هر یک از اعضای گروه در حفظ حلقهٔ امن نقش دارد و وظیفهٔ رهبر، اطمینان از ایفای نقش همگان است. مراقبت از افراد درون حلقه وظیفهٔ اصلی رهبری است.

بهای واقعی امتیاز رهبری در گرو صرف نظر کردن از منافع شخصی است.

اگر عملکرد شما انگیزهٔ امیدواری و رویاپردازی، یادگیری، کار و رشد و ترقی را در دیگران افزایش دهد، شما رهبرید.

رهبری که از افراد خود حمایت می‌کند و تمرکزش روی ارتقا و موفقیت سازمان است هرگز از بین نمی‌رود

این توانمندی علاوه بر بسیاری از مزایای دیگر، اجازهٔ انتقال آموزه‌های ما به دیگران را می‌دهد، درنتیجه آنها به یادگیری دوبارهٔ تمام آموخته‌های ما نیاز ندارند. هر نسلی می‌تواند زندگی را بر پایهٔ آموخته‌های نسل‌های گذشته بسازد، بنابراین می‌توانیم در دنیا پیشرفتی واقعی داشته باشیم. این معنای انسان بودن است. ما ماشین کسب موفقیت هستیم.

افرادی که فرصت کار در سازمان‌هایی نصیبشان شده است که از آنها حمایت می‌کنند و به عنوان منابع مصرفی به آنها نگاه نمی‌کنند، آخر هر روز کاری با حسی مملو از کامیابی و حق‌شناسی به خانه بازمی‌گردند.

فرد نابغه‌ای که در رأس امور قرار دارد و سمت و سوی کارها را تعیین می‌کند، باعث ظهور افراد برجسته نمی‌شود، بلکه این افرادِ برجسته هستند که باعث می‌شوند فردی که در رأس امور قرار گرفته است، نابغه به نظر بیاید.

اگر شرایط خاصی محقق شود که افراد سازمان در کنار هم احساس امنیت کنند، برای تحقق اهدافی با یکدیگر همکاری خواهند کرد که هرگز به‌تنهایی نمی‌توانند به آنها دست یابند.

چپمن فهمید که برای کسب اعتماد افراد، قدم اول این است که رهبران سازمان با آنها مانند افراد واقعی رفتار کنند. او دریافت که برای جلب اعتماد، باید اعتماد کند و معتقد بود شخصی که تحصیلات دانشگاهی دارد یا حسابدار خوبی است الزاماً قابل اعتمادتر از کسی نیست که مدرک معادل دیپلم دارد و فنی است.

رهبری یعنی قبل از دیگران به پیشواز خطر رفتن و بی‌محابا به سوی ناشناخته‌ها شتافتن.

به عبارت دیگر٬ برای سازمان‌های بزرگ‌تر تنها راه مدیریت بهینه در مقیاس گسترده و حفظ قدرت حلقهٔ امن، اتکا به سیستم سلسله‌مراتبی است. مدیرعامل می‌تواند در خیال خود «مراقب» کارکنان و به فکر آنها باشد، اما تا زمانی که سردی میان او و کارکنان کمتر نشود، مراقبت و محافظت شکل واقعی و عملی به خود نمی‌گیرد. تنها راه عملی برای مدیریت بهینه و مؤثر، اعطای قدرت و اختیارات به سطوح مختلف مدیریت است. نباید آنها را فقط مدیرانی دانست که مردم را اداره یا کنترل می‌کنند. درعوض، باید براساس توانایی‌های ذاتی خود به رهبر تبدیل شوند و این یعنی آنها باید مسئولیت مراقبت و محافظت از افراد تحت سرپرستی خود را تقبل کنند و مطمئن باشند که رهبران خودشان نیز از آنها مراقبت خواهند کرد.

رهبران کسانی هستند که از اطرافیان خود حمایت می‌کنند. حتی زمانی‌که با ما اختلاف نظر دارند گاهی آسایش خود را فدای آسایش ما می‌کنند. حس اعتماد فقط براساس عقاید مشترک شکل نمی‌گیرد، بلکه واکنشی زیست‌شناختی به این باور است که کسی از صمیم قلب خواهان خیر و سعادت ماست. رهبران حاضرند به خاطر ما از متعلقات خود بگذرند. آنان به خاطر ما از زمان، انرژی، پول و حتی سهم غذای خود صرف نظر می‌کنند. وقتی موضوع مهم باشد، رهبران ترجیح می‌دهند آخر غذا بخورند.

چپمن و افراد مشابه او برای تغییر کارکنان برنامه‌ریزی نکردند، بلکه طرح و برنامهٔ آنها مبنی بر تغییر شرایط حاکم بر محیط کاری کارکنانشان بود.

رهبران بزرگ برای کسانی که افتخار هدایتشان را دارند، صادقانه ارزش قائل‌اند و این مسئله را درک می‌کنند که بهای واقعی امتیاز رهبری در گرو صرف نظر کردن از منافع شخصی است.