بریده‌هایی از کتاب قوانین طبیعت انسان

یکی از ویژگی‌های راکفلر این بود که همواره راهبردهایی برای ایجاد حس ناشکیبایی و شتاب در رقیب به کار می‌گرفت. برای مثال، کلارک فقط یک روز فرصت داشت تا به مزایده فکر کند. صاحبان پالایشگاه در طول چند ماه چنان فشار سنگینی متحمل شدند که ناگزیر تسلیم شدن در برابر راکفلر را برگزیدند. اسکات و بنسون نیز فقط دو گزینه پیش رو داشتند: شتاب در فعالیت‌هایشان علیه راکفلر یا از دست دادن پول فراوان! همین شتاب‌زدگی موجب شد هیجان‌زده عمل کنند. به یاد داشته باشید: راکفلر نمایانگر فردی است که در حوزهٔ کاری خود قطعاً با چنین شخصیتی روبه‌رو خواهید شد. می‌توانیم این فرد را متجاوز خبره یا ماهر بنامیم. متجاوزان ناکاربلد زود از کوره در می‌روند. کافی است فردی آن‌ها را دست بیندازد یا به آن‌ها بی‌حرمتی کند تا از شدت عصبانیت منفجر شوند. آن‌ها قدرت کنترل بر خویش را ندارند و در زندگی به موقعیت‌های بالا دست نمی‌یابند و اگر هم برای مدتی کوتاه به جایی برسند، ناگزیر قلدری می‌کنند؛ اما متجاوزان ماهر زیرک‌ترند.

از آدم زخم‌خورده نمی‌پرسم چه حالی دارد... خودم را یک زخم‌خورده می‌بینم. والت ویتمن

اولین وظیفهٔ شما این است که به هیجاناتی که دائم بر ایده‌ها و تصمیم‌هایتان سایه می‌افکنند، بیندیشید. یاد بگیرید که خودتان را زیر سؤال ببرید: چرا خشم یا بیزاری؟ این نیاز بی‌پایان به توجه از کجا می‌آید؟ تحت چه شرایطی هیجانات شما دست از سرتان برخواهند داشت؟ باید یاد بگیرید که به جای واکنش نشان دادن به رفتارهای دیگران به خودتان بیندیشید. هیجانات و احساسات ذهن ما را محدود می‌کنند و موجب می‌شوند بر یک یا دو ایده‌ای تمرکز کنیم که تمنای آنی ما برای قدرت یا توجه را پاسخ می‌دهند، اما در طولانی‌مدت نتیجهٔ معکوس دارند.

همان‌طورکه آبراهام لینکلن می‌گوید: «من آن مرد را دوست ندارم، پس باید او را بهتر بشناسم.»

ایمان آوردن به احساسات به معنای تبعیت بیشتر از پدربزرگ و مادربزرگ و نیاکان است تا روی آوردن به خدایی که درون همهٔ ما حضور دارد و چیزی جز قوهٔ استدلال و تجربه‌هایمان نیست. فردریش نیچه

رویکرد او در این موارد این بود که تصور کند هر شخص فارغ از پیچیدگی‌هایش دلیلی برای رفتارهایش دارد، او در این رفتارها منطقی را می‌یافت تا رفتار آن فرد را توجیه کند. نتیجه این شد که فهمید آن‌ها نیز به روش خودشان به دنبال رسیدن به دستاوردند، اما غیرمعقول عمل می‌کنند.

ما تمایل داریم رفتارمان را بسیار آگاهانه و از روی اراده بدانیم. تصور اینکه ما همیشه کنترل تمام رفتارهایمان را نداریم، شاید ترسناک باشد، اما این یک واقعیت است. ما تابع نیروهایی هستیم که در اعماق وجودمان است و همین نیروها رفتار ما را پایین‌تر از سطح آگاهی ما هدایت می‌کنند. ما نتایج یعنی افکار، حالات و اقدامات را می‌بینیم، اما دسترسی آگاهانهٔ کمی به چیزهایی داریم که هیجانات ما را به حرکت درمی‌آورد و ما را به رفتاری خاص وادار می‌کند.

اگر با ویژگی خاصی مانند حماقت یا رذالت مواجه شدید، مراقب باشید که رنجیده‌خاطر نشوید و خودتان را آزار ندهید، بلکه آن را فرصتی برای افزایش دانش خود در نظر بگیرید. آن را حقیقتی در بررسی ویژگی‌های شخصیت انسانی بدانید. نگرش شما نسبت به این موضوع باید نگرش معدن‌شناسی باشد که در پی ریزترین خصوصیات یک مادهٔ معدنی است. آرتور شوپنهاور

به یاد داشته باشید: شما نیز مانند هر فرد دیگری باور دارید که منطقی هستید، اما این‌طور نیست. منطق‌گرایی و عقلانیت نیرویی نیست که با آن زاده شده باشید، بلکه ویژگی‌ای است که آن را باید از طریق آموزش و تمرین کسب کنید. صدای آتنا همان نیروی عظیم و برتری است که درون همهٔ شما حضور دارد، ظرفیتی که شاید در لحظات ناب آرامش و تمرکز تجربه کرده‌اید، همان ایدهٔ نابی که پس از تأمل و تعمق به سراغتان می‌آید.

پریکلس خودش را طوری تربیت کرد که هرگز در لحظه واکنش نشان ندهد، هرگز تصمیمی را تحت نفوذ شدید هیجانات نگیرد. به جای این‌ها یاد گرفت که احساساتش را تحلیل کند. معمولاً وقتی دقیق به ناامنی‌های درونی یا خشم‌هایش نگاه می‌کرد، به این نتیجه می‌رسید که آن‌ها عاقلانه نیستند و وقتی به‌خوبی بررسی می‌شوند، اعتبار خود را از دست می‌دهند.

بسیار ساده است که نمی‌توانیم به دیگران وابسته باشیم تا همواره برایمان اعتبار قائل شوند، اما باز هم برای توجه بیشتر دست و پا می‌زنیم.

خوشحالی در به دست آوردن نیست، بلکه در دنبال کردن است.

این اثر را یک ارزیابی بی‌رحمانه و صریح از گونه‌های انسانی بدانید که به‌صراحت تشریح می‌کند ما چه کسی هستیم تا رفتارهای آگاهانه‌تری داشته باشیم.

اولین وظیفهٔ شما این است که به هیجاناتی که دائم بر ایده‌ها و تصمیم‌هایتان سایه می‌افکنند، بیندیشید. یاد بگیرید که خودتان را زیر سؤال ببرید: چرا خشم یا بیزاری؟ این نیاز بی‌پایان به توجه از کجا می‌آید؟ تحت چه شرایطی هیجانات شما دست از سرتان برخواهند داشت؟ باید یاد بگیرید که به جای واکنش نشان دادن به رفتارهای دیگران به خودتان بیندیشید. هیجانات و احساسات ذهن ما را محدود می‌کنند و موجب می‌شوند بر یک یا دو ایده‌ای تمرکز کنیم که تمنای آنی ما برای قدرت یا توجه را پاسخ می‌دهند، اما در طولانی‌مدت نتیجهٔ معکوس دارند.

به یاد داشته باشید: شما نیز مانند هر فرد دیگری باور دارید که منطقی هستید، اما این‌طور نیست. منطق‌گرایی و عقلانیت نیرویی نیست که با آن زاده شده باشید، بلکه ویژگی‌ای است که آن را باید از طریق آموزش و تمرین کسب کنید. صدای آتنا همان نیروی عظیم و برتری است که درون همهٔ شما حضور دارد، ظرفیتی که شاید در لحظات ناب آرامش و تمرکز تجربه کرده‌اید، همان ایدهٔ نابی که پس از تأمل و تعمق به سراغتان می‌آید. شما درحال‌حاضر با این نیرو در ارتباط نیستید، زیرا ذهنتان سرشار از هیجان و احساسات است. شما به‌طور مداوم به چیزهایی که دیگران به خوردتان می‌دهند، واکنش نشان می‌دهید.

شما دوست دارید خود را مسلط بر سرنوشت خود بدانید و آگاهانه تلاش می‌کنید روند زندگی را به بهترین شکل ممکن تحت کنترل داشته باشید؛ اما به‌شدت ناآگاهید که هیجانات چقدر عمیق بر شما تسلط دارند. آن‌ها شما را به سوی ایده‌هایی سوق می‌دهند که نفستان را آرام می‌کند. آن‌ها موجب می‌شوند در پی شواهدی باشید تا به خودتان اثبات کنید خواسته‌ها و باورهایتان درست است. هیجانات موجب می‌شوند شما بر اساس حالات فعلی خود همان چیزی را ببینید که می‌خواهید و این انفصال از حقیقت منشأ تمام تصمیمات بد و الگوهای منفی است که زندگی ما را شکار می‌کند.

روح حقیقی یک گفت‌وگو این است که هوشمندی دیگران و نه ویژگی‌های مثبت خودتان را به رخ بکشید؛ وقتی یک نفر از خودش و رفتارها و ویژگی‌هایش خشنود شود، قطعاً از شما نیز لذت خواهد برد. بیشتر مردم در پی این نیستند که کسی به آن‌ها چیزی یاد دهد یا حتی آن‌ها را سرگرم کند، بلکه تمایل دارند تحسین و تمجید شوند.

به جای اینکه همواره در پی آخرین مدها باشیم و خواسته‌هایمان را بر اساس آنچه برای دیگران جذاب است، تعریف کنیم، باید زمان خود را برای شناخت علایق و سلایق خویش بگذاریم، به‌طوری‌که نیاز واقعی‌مان را از خواسته‌هایی که به خاطر تبلیغات و چشم‌وهم‌چشمی در ما پدیدار شده‌اند، تمییز دهیم. زندگی کوتاه است و ما نیز انرژی محدودی داریم. کافی است اجازه دهیم حرص و طمع هدایتگر ما شود تا زمان خود را در دنباله‌روی‌ها و تغییرات بیهوده هدر دهیم. در همهٔ امور یک اصل را فراموش نکنید. مدام امید چیزی بهتر را در دل نداشته باشید و منتظر رسیدن شرایط بهتر نباشید، بلکه بیشترین و بهترین بهره را از آنچه دارید، ببرید.

در سطح سیاسی، شاید دولت ما فاسد باشد و ما نیاز به یک تغییر اساسی مانند انقلاب داشته باشیم. در این انقلاب ما مدینهٔ فاضله‌ای را تجسم کرده‌ایم که جایگزین جهان ناقص فعلی‌مان شود. ما به اکثریت انقلاب‌های تاریخ که نتیجه‌اش شرایط مشابه یا حتی بدتر بوده است، توجهی نداریم. در تمام این موارد، اگر به افرادی که حسرت زندگی آن‌ها را می‌خوریم، نزدیک شویم، برای مثال به آن خانوادهٔ شاد، به آن زن و مردی که دلمان را برده است، به آن شهروندانی که فکر می‌کنیم فرهنگی برتر از ما دارند، به آن شغل بهتر، به آن مدینهٔ فاضله، تازه متوجه این توهم خواهیم شد. اغلب وقتی بر اساس این تمناهای درونی رفتار می‌کنیم، ناامید می‌شویم، اما رفتارمان هیچ تغییری نمی‌کند. آن شیئی که از فاصلهٔ دور برق می‌زند، آن فرهنگی که هوش از سرمان برده است، آن برنامهٔ فوری پولدار شدن دوباره ما را اغوا می‌کند.

اولین گام به‌سوی منطقی شدن شناخت خردگریزی بنیادین است. دو عامل وجود دارد که این نبود عقلانیت را برایمان خوشایندتر هم می‌کند: هیچ کس حتی خردمندترین فرد نیز از تأثیر هیجانات بر ذهن مستثنا نیست و تا حدودی خردگریزی کارکرد ساختار مغزهای ماست و با ذات اولیهٔ ما در پردازش هیجانات در ارتباط است. غیرمنطقی بودن تا حدودی فراتر از کنترل ماست. برای شناخت این مسئله باید به تکامل هیجانات نگاهی بیندازیم.