بریده‌هایی از کتاب خودانضباطی در ده روز

تقویت خودانضباطی نیز مانند تقویت هر مهارت دیگری، نیازمند دانش و تمرین است.

نکته آخر! یادتان باشد: خودانضباطی یک فرایند آموختنی اکتسابی است. هرکسی آن را بیاموزد می‌تواند در هر موقعیت و فرصتی آن را به کار گیرد. خودانضباطی یک ویژگی ذاتی نیست. نباید بگوییم: «من خودانضباطی دارم» بلکه باید بگوییم «من از خودانضباطی استفاده می‌کنم.»

شما باید از قدرت تجسم در هر مرحله از فرایند خودانضباطی استفاده کنید. تجسم یک گفتگوی درونی است که مورد علاقه هاید می‌باشد. پس برای حذف تأثیر منفی هاید، باید تصاویر ذهنی مخرب هاید را با تصاویر ذهنی مثبت و حمایت‌گر جایگزین کنید.

کسی که خطر نکند، چیزی به دست نمی‌آورد. نکته اصلی اینجاست. به خطر کردن به‌

وقتی به خطر کردن به‌عنوان تهدید خطرناکی برای امنیت خود نگاه می‌کنیم به جای اینکه آن را فرصتی برای رشد بدانیم، زندگی‌مان دچار خلأ می‌شود. تنها تفاوت بین خلأ و سنگ قبر در اندازه این دو هست.

فرمول کم کردن ترس از شکست این است که ترس را با عزت نفستان مرتبط ندانید. زیرا زمانی‌که به این درک برسید که شکست نه سنگ قبر بلکه سنگ زیر پا یا سکویی برای رسیدن به موفقیت است، از نظر احساسی قدرت تعهدتان چند برابر می‌شود؛ این خود به‌طور خودکار قدرت خودانضباطی را افزایش می‌دهد.

گفتگوی درونی عملکرد ـ محور با مثبت بودن، خاص بودن و بودن در زمان حال، بر گفتگوی درونی خودویرانگر، غلبه می‌کند.

برای مقابله با تأثیرات هاید، باید صدای گفتگوی درونی ناخودآگاهتان را بلند کنید. آنگاه می‌توانید ذهن ناخودآگاهتان را برنامه‌ریزی کنید تا به جای اینکه مانع رسیدن به اهدافتان شود، شما را حمایت کند. این، تنها راه کم کردن اثر کنترل هاید است.

دیدگاه کلی شما درباره زندگی، مانند تأثیر سوخت و فرمان اتومبیل، عملکردتان را کنترل می‌کند. پس، هر زمان احساس کردید هاید قصد دارد با منفی‌گرایی، شما را از مثبت‌اندیشی دور کند، گول نخورید. به یاد داشته باشید نگرشتان را خودتان کنترل می‌کنید. اینکه نگرش شما علیه‌تان یا در کنارتان قدم بردارد، انتخاب خودتان است. باور کنید.

زمانی‌که مقابل خطری که آرزو می‌کنید بتوانید با آن روبرو شوید، قرار می‌گیرید، اگر احساس می‌کنید از شدت ترس و نگرانی قدرت حرکت کردن ندارید، گفتگوی درونی را تمرین کنید. از خودتان بپرسید: «بدترین اتفاقی که می‌تواند بیفتد چیست؟» اگر مدام این سؤال را از خودتان بپرسید متوجه می‌شوید پیامدهای وحشتناکی که تصورش را می‌کردید، اغراق‌آمیز نیز هستند.

یادتان باشد: هیچ کس کامل نیست. هیچ کاری که ما انجام می‌دهیم، کامل نیست. همه ما انسانیم، کامل بودن از ویژگی‌های خداوند است و یک صفت خدایی است.

اینکه در ناخودآگاهتان اصرار داشته باشید همه چیز باید راحت و بی‌تلاش به دست بیاید، این خود راه دیگری است برای اجتناب از مواجه شدن با بسیاری از ترس‌ها و آشفتگی‌ها که با آن ترس‌ها همراهند.

در مسیر تلاش‌های اولیه در جهت بهبود خودانضباطی باید مثبت‌اندیش باشید.

تجسم کردن قبل از عمل، تعهد شما را بیشتر می‌کند، اعتمادبه‌نفس‌تان را بالا می‌برد، به توانایی‌تان قدرت می‌بخشد، به شما انگیزه می‌دهد

در قلب یک انسان کمال‌گرا، ترس از معمولی بودن اختیار امور را به صورت زیرپوستی در دست می‌گیرد. بنابراین، با وجودی که کمال‌گرایی، پذیرفته شدن را می‌پسندد، این رفتار باعث ایجاد یک فشار روانی شده که باعث می‌شود ما از آن افکار اجتناب کنیم. این اجتناب، به نوبه خود، باعث تعلل‌ورزی و ضربه به خود می‌شود.

کمال‌گرایی یک حس ناخودآگاه پذیرفته‌شده از سوی جامعه است که دو قلوی به هم چسبیده ترس از معمولی بودن است.

"من تحمل فشار و مسئولیت را ندارم." ما ناخودآگاه به خود می‌گوییم که اگر موفقیت‌مان شروع شود، خوشی‌هایمان پایان می‌پذیرد. به خود می‌گوییم اگر یک برنامه تمرینی روزانه، رژیم یا هر برنامه سازمان‌یافته منظمی داشته باشیم، لذت زندگی را از دست می‌دهیم و همه چیز کسل‌کننده خواهد شد.

زمانی‌که ترس از شکست را بیرون می‌کشیم، متوجه می‌شویم که در پایه و اساس آن حس حقارت قرار دارد. بنابراین، باید به‌طور مداوم به خودمان یادآور شویم شکست مایه تحقیر نیست مگر اینکه خودمان آن را در ذهنمان تحقیرآمیز قلمداد کنیم. شکست یک سنگ زیر پاست نه یک سنگ قبر.

بسیاری از مردم به اشتباه تصور می‌کنند هر شکستی ارزش وجودی‌شان را زیر سؤال می‌برد. این همان علتی است که بسیاری از ما به دنبال آرزوهایمان نمی‌رویم.

در شرایطی که ما رئیس خودمان هستیم، به نظر می‌رسد برای غلبه بر تأثیرات درونی مخالف، چه خودآگاه، چه ناخودآگاه، قدرتی نداریم. درنتیجه، بخشی از ما که خودانضباطی را دوست ندارد، کنترل رفتارمان را به دست می‌گیرد. به بیان دیگر، شما به رئیستان در محیط کار نمی‌گویید «نه، فکر نمی‌کنم کاری را که از من می‌خواهید انجام دهم و به جایش، می‌خواهم تلویزیون تماشا کنم». اما اگر خودتان رئیس خودتان باشید، دایم در حال مقاومت با دستوراتی هستید که به خودتان می‌دهید.