بریده‌هایی از کتاب خودانضباطی در ده روز

نظام پاداش یک عنصر کلیدی در خودانضباطی شماست.

تجسم کردن قبل از عمل، تعهد شما را بیشتر می‌کند، اعتمادبه‌نفس‌تان را بالا می‌برد، به توانایی‌تان قدرت می‌بخشد، به شما انگیزه می‌دهد و از همه مهم‌تر، قدرت هاید را کاهش می‌دهد.

هربار که خود را به‌طور واقعی در حال انجام هدف یا بخش‌های مختلف آن، تجسم می‌کنید، از ناخودآگاهتان حمایت قدرت خودانضباطی را دریافت می‌کنید و همزمان توانایی هاید را برای از حرکت بازداشتن عملتان ضعیف می‌کنید.

هربار که خود را به‌طور واقعی در حال انجام هدف یا بخش‌های مختلف آن، تجسم می‌کنید، از ناخودآگاهتان حمایت قدرت خودانضباطی را دریافت می‌کنید و همزمان توانایی هاید را برای از حرکت بازداشتن عملتان ضعیف می‌کنید.

کسی که خطر نکند، چیزی به دست نمی‌آورد. نکته اصلی اینجاست. به خطر کردن به‌عنوان فرصت‌هایی که بتوان آن‌ها را به دست آورد نگاه کنید، نه یک حادثه!

اعتمادبه‌نفس خودانضباطی را تقویت می‌کند.

ماهیچه‌های خودانضباطی ما فقط با تمرین مداوم قوی می‌شوند؛ تمریناتی که بر پایه اعتمادبه‌نفس بنا شده‌اند.

قطعاً در زندگی خطرات واقعی وجود دارند. اما اینجا، ما در مورد تأثیر آن دسته از خطرات اغراق‌آمیز که خودمان خلق می‌کنیم صحبت می‌کنیم که فقط به جای حمایت از ما، مانعمان می‌شوند

صدای درونی‌تان خطرهای همراه با ریسک‌ها را چند برابر به شما تأکید می‌کند. بدبختانه، گوش دادن به این آشوب‌گر بیش از حد محتاط، اشتیاق شما و خودانضباطی لازم برای دنبال کردن آرزوهایتان را کور می‌کند.

ما آدم‌ها به جای اینکه به شکست‌هایمان به‌عنوان بخشی از رشد و تجربه نگاه کنیم، دوست داریم آن‌ها را ضربه‌ای به عزت نفسمان تلقی کنیم.

در استفاده از تکنیک گفتگوی درونی، باید دقیقاً آنچه را می‌خواهید انجام دهید؛ به ذهن ناخودآگاهتان بگویید؛ گویی واقعاً آن را انجام می‌دهید. ذهن ناخودآگاهتان طوری کار می‌کند تا واقعیت بیرونی را با واقعیت درونی یکی و هماهنگ کند.

تکرار، کلید موفقیت است. هر چه بیشتر پیامتان را تکرار کنید، ذهن ناخودآگاهتان سرسختانه‌تر در جهت آرزوهایتان کار می‌کند. هاید در گفتگوی درونی، خوب عمل می‌کند. اما با تمرین کافی، شما به‌زودی حتی بهتر از هاید عمل خواهید کرد.

هاید همواره از گفتگوی درونی جهت کارشکنی و گول زدن شما استفاده می‌کند.

پنج سم مورد علاقه آقای هاید: بدبینی منفی‌گرایی یأس و ناامیدی فرار کردن به تأخیر انداختن

جامعه، مدرسه و والدین به ما القا کرده‌اند که شکست خوردن به معنای شرمنده شدن است. درنتیجه، طی مسیر رشدمان، تمایل داریم برای هر چیزی که از موفقیت آن مطمئن نیستیم تلاش کنیم، ناخودآگاه فکر می‌کنیم «اگر من شکست بخورم، احمق به نظر می‌رسم.» از آنجا که این افکار از ناخودآگاهمان می‌گذرند، از تأثیر عمیق آن‌ها بر رفتارمان بی‌اطلاع هستیم. اما بدون در نظر گرفتن اینکه چه کاری انجام دهیم، مادامی‌که این باور در ما وجود دارد، قدرت خودانضباطی ما تمام نیرو و حمایت وجودیمان را در اختیار ندارد. درست مانند یک موتور شش سیلندر هستیم که فقط چهار سیلندر آن کار می‌کند.

ما ناخودآگاه به خود می‌گوییم که اگر موفقیت‌مان شروع شود، خوشی‌هایمان پایان می‌پذیرد. به خود می‌گوییم اگر یک برنامه تمرینی روزانه، رژیم یا هر برنامه سازمان‌یافته منظمی داشته باشیم، لذت زندگی را از دست می‌دهیم و همه چیز کسل‌کننده خواهد شد.

جامعه، مدرسه و والدین به ما القا کرده‌اند که شکست خوردن به معنای شرمنده شدن است. درنتیجه، طی مسیر رشدمان، تمایل داریم برای هر چیزی که از موفقیت آن مطمئن نیستیم تلاش کنیم، ناخودآگاه فکر می‌کنیم «اگر من شکست بخورم، احمق به نظر می‌رسم.»

ما آدم‌ها به جای اینکه به شکست‌هایمان به‌عنوان بخشی از رشد و تجربه نگاه کنیم، دوست داریم آن‌ها را ضربه‌ای به عزت نفسمان تلقی کنیم.

چرا ما تصور می‌کنیم شکست یک اتفاق وحشتناک است؟ علتش این است که ما از نظر روحی، دوست داریم تلاش بدون نتیجه را به عزت نفس خود ربط دهیم. کاری که انجام دادیم را از خودمان جدا نمی‌دانیم و می‌گوییم «اگر کارم بی‌نتیجه ماند، پس من آدم بی‌ارزشی هستم»، این جمله را ناخودآگاه به خود می‌گوییم.

به‌طور ناخودآگاه، همواره مناظره‌هایی در ذهن ما صورت می‌گیرد که به‌ندرت آن‌ها را می‌شنویم. اما به‌شدت بر افکار، رفتار و احساساتمان تأثیر می‌گذارند.