بریده‌هایی از کتاب خودانضباطی در ده روز

نگرانی‌های طولانی و ادامه‌دار همیشه باعث ایجاد احساس بی‌کفایتی و خودکم‌بینی می‌شود که خود باعث ایجاد یک روحیه بازنده در فرد می‌شود. چنین روحیه‌ای امکان خودانضباطی را کم می‌کند. بنابراین، صرف‌نظر از کاری که دیوید انتخاب می‌کرد از رژیم غذایی گرفته تا بالابردن بهره‌وری در محیط کار، ناخودآگاه آن کار باارزش به نظرش نمی‌رسید زیرا خودش را موجود باارزشی نمی‌دانست.

مهم است که در طول برنامه خودانضباطی، حین انجام هر تمرین، واکنش‌هایتان را بنویسید. واکنش‌هایتان به شما بینش باارزشی می‌دهد که چگونه رفتار زمان حالتان ناخودآگاه با یادآوری تجربیات گذشته تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد.

صادق باشید. بیشتر از پانزده دقیقه روی هر تمرین وقت نگذارید. و بله، نوشتن این تجربیات برای‌تان مشکل خواهد بود. آقای هاید به شما فشار خواهد آورد و هزاران دلیل برای‌تان می‌آورد که به جای اینکه آن‌ها را بنویسید فقط به آن‌ها فکر کنید. بنابراین، اینکه دودل شوید و احساس ناراحتی بکنید، کاملاً طبیعی است. اما، اگر ادامه دهید، از نتیجه کار مبهوت خواهید

تجربیات گذشته، به‌شدت رفتار زمان حال ما را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

سه نمونه از تجربیات گذشته را به یاد بیاورید که آن‌ها را به‌عنوان شکست، اشتباه یا فقط یک رفتار احمقانه تصور می‌کردید. سعی کنید این سه تجربه از همه جنبه‌های زندگی‌تان باشد: کار، عشق، خوش‌گذرانی و غیره. تنها شرط آن، این است که این موقعیت‌ها و رویدادها باید بی‌شرمانه‌ترین و تحقیرآمیزترین اتفاقاتی باشد که به یاد می‌آورید.

فرمول کم کردن ترس از شکست این است که ترس را با عزت نفستان مرتبط ندانید. زیرا زمانی‌که به این درک برسید که شکست نه سنگ قبر بلکه سنگ زیر پا یا سکویی برای رسیدن به موفقیت است، از نظر احساسی قدرت تعهدتان چند برابر می‌شود؛ این خود به‌طور خودکار قدرت خودانضباطی را افزایش می‌دهد.

نکته: ما ناخودآگاه شکست را به تحقیر ارتباط می‌دهیم. ترس از شکست، توانایی ما را در ایجاد یک تعهد قوی به اهدافمان (چه موارد کوچک چه موارد بزرگ)، کاهش می‌دهد. حس تعهد و مسئولیت‌پذیری، مواد لازم برای ساخت خودانضباطی است.

ترس‌های ساختگی از شکست که در ذهن ما حک شده‌اند، توانایی ما را در تمرین خودانضباطی در بسیاری از جنبه‌های زندگی از بین می‌برند.

مختصر بنویسید. بیش از پانزده دقیقه برای هر تمرین وقت نگذارید. - واضح و مشخص بنویسید. نام‌ها را ذکر کنید. - صادق باشید. فقط شما پاسخ‌هایتان را خواهید دید. بعد از تکمیل هر تمرین، دوباره پاسخ‌هایتان را بخوانید و از خودتان بپرسید وقتی آن‌ها را می‌خوانید، چه احساسی دارید. آنگاه، اگر ذره‌ای هم در مورد حفظ حریم خصوصی خود نگران هستید، فوراً آنچه را نوشته‌اید، دور بیندازید. مهم: فقط در مورد تمرین‌ها فکر نکنید؛ واقعاً جواب‌هایتان را بنویسید. به آقای هاید اجازه ندهید مانع نوشتن شما بشود. بسیار مهم است که علاوه بر فکر و ذهنتان، نظام حرکتی خود را نیز در این بخش از برنامه خودانضباطی درگیر کنید.

ترس از شکست - ترس از موفقیت - ترس از طرد شدن - ترس از معمولی بودن - ترس از خطر کردن

فقط با شناخت و پذیرش آن‌هاست که می‌توانیم شروع به کم کردن تأثیرات بازدارنده‌شان کنیم. با وجودی که ما هیچ‌گاه کاملاً از تمام ترس‌ها رها نمی‌شویم، ولی مجبور نیستیم تحت کنترل آن‌ها باشیم.

ترس‌های ناخودآگاه مانع شما می‌شوند تا نتوانید افکارتان را به عمل تبدیل کنید. اگر این ترس‌ها را برای خودتان روشن نکنید، به هیچ عنوان از آن‌ها خلاص نمی‌شوید.

تا زمانی‌که از ترس‌های ناخودآگاهتان، آگاه نشده‌اید و آن‌ها را به‌عنوان بخشی از ویژگی انسانی‌تان قبول نکرده‌اید، هیچ‌گاه نمی‌توانید فرآیند خودانضباطی منسجمی را آغاز کنید.

با ترس‌هایمان روبرو شویم، چه خودآگاه، چه ناخودآگاه، زیرا نگرانی و آشفتگی در ما ایجاد می‌کنند. آشفتگی یک احساس ناخوشایند و قدرتمند است که ما تلاش می‌کنیم به هر قیمتی که شده از آن اجتناب کنیم، حتی اگر شده خود را فریب دهیم.

ترس‌ها، حالتی در شما ایجاد می‌کنند که موجب مشکلاتی مانند مسامحه‌کاری، مهارت‌های ضعیف مدیریت زمان و اجتناب از کارها می‌شود.

انواع مختلف ترس‌ها، بزرگ‌ترین مانع در راه خودانضباطی هستند،

از آنجا که ما اکثر مواقع به کمک دیگران نظم و انضباط را رعایت می‌کنیم، به‌ندرت می‌توانیم مهارت‌های لازم برای خویش انضباطی را در خود تقویت کنیم

در شرایطی که ما رئیس خودمان هستیم، به نظر می‌رسد برای غلبه بر تأثیرات درونی مخالف، چه خودآگاه، چه ناخودآگاه، قدرتی نداریم. درنتیجه، بخشی از ما که خودانضباطی را دوست ندارد، کنترل رفتارمان را به دست می‌گیرد.

زمانی که با خودانضباطی دچار مشکل می‌شوید، به‌جای آنکه از خودتان بپرسید: «چه طور می‌توانم خودم را به سمتی ببرم تا کاری را که باید، انجام دهم؟» از خودتان بپرسید «چطور می‌توانم خودم را به سمتی سوق دهم که بخشی از وجودم که نمی‌خواهد آن کار را انجام دهد، انجامش دهد؟»

انضباط فردی به جای اینکه یک ویژگی شخصیتی ساده باشد خود یک فرایند مدیریت فردی است. تصور کنید خودانضباطی، کارگردان یک نمایش است که بازی همه هنرپیشه‌ها را کارگردانی می‌کند، یا رهبر ارکستری است که کاری می‌کند تا تمام نوازنده‌ها با هم و هماهنگ بنوازند.