بریده‌هایی از کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست

عیبی ندارد اگر دربارهٔ درددل‌کردن و زمان آن محتاط باشید. سوگِ شما کتابِ باز نیست که هرکسی خواست آن را بخواند! نباید هم باشد. اینکه با چه کسی و در چه زمانی و در کجا می‌خواهید درددل کنید، درطول زمان و حتی درطولِ یک روز تغییر می‌کند؛ اما همیشه شمایید که انتخاب می‌کنید.

«ما اینجا نیستیم که درد خود را برطرف کنیم، بلکه اینجاییم که بر آن مرهم بگذاریم.»

«باید کسانی باشند که بتوانیم در میانشان بنشینیم و اشک بریزیم و همچنان دلاور محسوب بشویم.»

اینکه همهٔ مردم درد را تجربه می‌کنند دوای هیچ دردی نیست.

استخوانی شکسته نیاز به گچ‌گرفتن دارد؛ یعنی به حمایتی خارجی برای التیام و طی‌کردن روند درونی و پیچیده و سختِ دوباره به هم جوش خوردن. وظیفهٔ شما نیز درمورد دوست سوگوارتان همانند گچ‌گرفتن است. نه اینکه خودِ جوش‌خوردن را انجام دهید، نه اینکه برای نقاط شکسته سخنرانیِ انگیزشی کنید و بگویید دوباره قرار است خوب شوند، نه اینکه به استخوان بگویید قرار است کامل شود. وظیفهٔ شما صرفاً این است که آنجا باشید. خودتان را دور آنچه شکسته است بپیچید.

این یکی از جنبه‌های به‌شدت بی‌رحمانهٔ فقدان شدید است: وقتی بیشتر به عشق و حمایت نیاز دارید، بعضی از دوستان رفتاری وحشتناک پیدا می‌کنند یا کلاً ناپدید می‌شوند.

هیچ‌کدام از ما در این مسیرِ سوگ، به زندگیِ قبلی یا کسی که قبلاً بوده برنمی‌گردد.

«باید کسانی باشند که بتوانیم در میانشان بنشینیم و اشک بریزیم و همچنان دلاور محسوب بشویم.» آدریِن ریچ، شاعر آمریکایی

چگونگیِ برخورد ما با سوگ همان چگونگیِ برخوردمان با بسیاری از مسائل زندگی است.

زنده‌بودن در چنین دنیای فانی و شکننده‌ای سخت است

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

شجاع‌بودن یعنی بیدارشدن از خواب در مواجهه با روزی که ترجیح می‌دهید از خواب بیدار نشوید.

«نگرانیِ دربارهٔ اتفاقاتی که رخ نداده‌اند بی‌فایده است. اگر اتفاق بدی واقعاً بیفتد، آن موقع با آن مواجه خواهی شد. امکان اتفاق‌افتادن رویدادهای بد خیلی کم است. اگر اتفاق افتاد، بعد با آن روبه‌رو می‌شوی.»

مسابقهٔ سوگواری تعریف‌کردن سوگواری، به‌عنوان راهی برای ارتباط با عزادار، تقریباً همیشه به مسابقهٔ سوگواری تبدیل می‌شود: المپیک سوگواری. دردِ چه کسی بدتر است؟ سوگ چه کسی بامعناتر است؟

باید شروع کنیم به صحبت‌کردن و گفتنِ حقیقت درمورد این نوع درد، دربارهٔ سوگ، عشق و فقدان؛ چراکه حقیقت همین است، که به هر طریق، دوست‌داشتنِ یکدیگر به‌معنیِ ازدست‌دادن یکدیگر است. زنده‌بودن در چنین دنیای فانی و شکننده‌ای سخت است. قلب‌هایمان جوری شکسته می‌شود که دیگر نمی‌توان ترمیمشان کرد. دردی به وجود می‌آید که جزءِ لاینفک زندگی‌مان می‌شود. باید یاد بگیریم که چگونه تحملش کنیم، چگونه درون آن از خودمان مراقبت کنیم، و چگونه از یکدیگر مراقبت کنیم. باید بدانیم چگونه اینجا زندگی کنیم؛ جایی که ممکن است در هر لحظه و برای همیشه زندگی‌ای را که می‌شناسیم تغییر کند.

من برای تصمیم‌گیری، معیار چگونگیِ حالم را دوست دارم. اگر درآوردن حلقهٔ عروسی‌تان حالتان را بد می‌کند، زمان مناسبی برای درآوردن آن نیست. اگر با جابه‌جاکردن هرچیزی در اتاق بچه‌تان مضطرب می‌شوید، پس هیچ‌چیزی را جابه‌جا نکنید. اگر کسی به شما گفته است وقت آن رسیده که لباس‌های خواهرِ تازه‌فوت‌شده‌تان را اهدا کنید و از فکرکردن به این کار کهیر زدید، کمد خواهرتان را تا ابد نگه دارید. لازم نیست چیزی را تغییر دهید مگر زمانی‌که آماده باشید.

هیچ‌کس نمی‌تواند به‌جای شما زندگی کند (یعنی هیچ‌کس نمی‌تواند با آنچه شما باید با آن مواجه شوید روبه‌رو شود

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

سوگ مشکل نیست که به راه‌حل نیاز داشته باشد. بلکه تجربه‌ای است که به حمایت نیاز دارد.

بیشتر ترس‌های ما هیچ‌وقت اتفاق نمی‌افتند