بریده‌هایی از کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

حقیقت این است آن‌هایی که رنج را تجربه می‌کنند، معرفتی کسب می‌کنند که بقیهٔ ما به آن نیاز داریم.

ما کلماتی را که هیچ‌وقت درمورد خودمان قبول نمی‌کنیم درمورد دیگران استفاده می‌کنیم.

گاهی می‌خواهم به‌دنبال درد بروم، در آن غرق شوم، اجازه دهم به پوستم نفوذ کند. انگار نوعی داروی شادی‌آور است.

آمده‌ایم برای عشق‌ورزیدن و ازدست‌دادن.

برخی که فکر می‌کردید تا ابد کنار شما خواهند ماند برای همیشه ناپدید خواهند شد. آدم‌هایی که در حاشیهٔ زندگی‌تان قرار داشتند ممکن است قدم جلو بگذارند و طوری از شما حمایت کنند که فکرش را هم نمی‌کردید.

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

در اوایل دوران بحران خودم، چیزهای غیرقابل‌تصوری درمورد سوگواری‌ام،‌ درمورد مهارتم در مقابله با آن، و دربارهٔ خودِ مَت می‌شنیدم. به من گفته شد که اگر این اندازه برای «ازدست‌دادن یک مَرد» ناراحت باشم، فمینیست خوبی نیستم.

آنچه در همهٔ ما مشترک است، دلیلِ اصلیِ وجودِ این کتاب، میل به بهتر عشق‌ورزیدن است. عشقی به خودمان، درمیان دردی بزرگ، و عشقی به یکدیگر، هنگامی‌که دردِ زندگی چنان بزرگ می‌شود که نگه‌داشتنش از عهدهٔ یک نفر برنمی‌آید.

تجربه‌ای از فقدان هم‌معنی با فقدانی دیگری نیست. فقدان، درست مثل عشق، منفرد است. اینکه کسی فقدانی را تجربه کرده باشد، حتی اگر فقدانی بسیار مشابه شما باشد، به این معنا نیست که لزوماً شما را درک می‌کند.