بریده‌هایی از کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست

«ما اینجا نیستیم که درد خود را برطرف کنیم، بلکه اینجاییم که بر آن مرهم بگذاریم.»

به خاطر داشته باشید که اضطراب پاسخ دستگاه عصبی با محوریت مغز به خطری است که درحالِ تصور آن هستیم. اضطراب منطقی نیست، بلکه واقعه‌ای زیست‌شناختی است.

شجاعت یعنی ایستادن در لبهٔ پرتگاهی که در زندگیِ شخصی ایجاد شده و رو برنگرداندن از آن، پنهان‌نکردن ناراحتیِ خود زیر ماسک کوچک «مثبت فکر کن». شجاعت یعنی بگذاریم درد آزاد باشد و تمام فضای موردنیازش را اشغال کند.

هرکدام تجربهٔ دیگری‌مان را انسانی می‌کنیم صرفاً با گوش‌دادن.

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

اضطراب دارویی اعتیادآور است و با فهمیدن اینکه وقایع بد واقعاً اتفاق می‌افتند و هیچ کاری از دست شما برنمی‌آید، قدرتمندتر می‌شود.

سوگ هیچ ایرادی ندارد. سوگ امتداد طبیعیِ عشق است،

«سوگ هیچ‌وقت واقعاً تمام نمی‌شود. سوگ چیزی است که به روش‌های مختلف آن را بر دوش می‌کشیم.»

حقیقت را بگویید: «این وضعیت دردناک است. من دوستت دارم. من اینجا هستم.»

سوگ هیچ ایرادی ندارد. سوگ امتداد طبیعیِ عشق است، پاسخی سالم و عاقلانه به فقدان. اینکه سوگ حس بدی به همراه دارد باعث نمی‌شود بد باشد. اینکه شما احساس می‌کنید دیوانه شده‌اید دلیل نمی‌شود دیوانه باشید. سوگ بخشی از عشق است، عشق به زندگی، عشق به خود، عشق به دیگران. آنچه شما زندگی می‌دانید، هرقدر دردناک باشد، اسمش عشق است. و عشق واقعاً دشوار است. گاهی حتی عذاب‌آور است.

عشق گاهی بی‌رحم می‌شود و از شما بیشتر از آنچه می‌توانید ببخشید می‌خواهد.

مقایسهٔ یک سوگ با سوگی دیگر تقریباً همیشه نتیجهٔ عکس می‌دهد. تجربه‌ای از فقدان هم‌معنی با فقدانی دیگری نیست. فقدان، درست مثل عشق، منفرد است.

«نمی‌خواهم خودم را بکشم، اما می‌توانم بگویم که اگر یک پیانو درحالِ سقوط از سقفِ این ساختمان بود و من درحال ردشدن بودم، فرار نمی‌کردم.»

«باید کسانی باشند که بتوانیم در میانشان بنشینیم و اشک بریزیم و همچنان دلاور محسوب بشویم.»

«آرامش حقیقی در این است که به دردهای همدیگر وارد شویم و خودمان را درون آن‌ها بشناسیم.»

وقتی از آنچه هستید خرسند و راضی‌اید، هیچ تسلیِ خاطری در «تبدیل‌شدن به شخصی بهتر» وجود ندارد.

نویسنده‌ها دو بار زندگی می‌کنند: یک بار وقتی واقعاً اتفاق می‌افتد و یک بار وقتی آن را بر صفحه قرار می‌دهند.

خیلی خوب می‌شد اگر آدم می‌توانست بدون صحبت‌کردن واقعیت فقدان را به دیگران منتقل کند. که مردم فقط سی ثانیه، باری را که شما هر ثانیه از روز بر دوش می‌کشید حس کنند. باعث می‌شد سوءتفاهم‌های زیادی رفع شود. باعث می‌شد این حجم از «کمکِ» بی‌فایده قبل‌از اینکه به گوش شما برسد متوقف شود. اما ما چنین گزینه‌ای نداریم. کلمه داریم و توصیف و تلاش‌های بی‌پایان برای اینکه درک شویم و درک کنیم.

همهٔ ما وقتی ناراحتیم نیازمند محبت و حمایتیم و می‌خواهیم به کسانی‌که دوستشان داریم کمک کنیم. مشکل اینجاست که برای انجام‌دادنِ این کار، روش اشتباه را آموخته‌ایم. در فرهنگ ما (= فرهنگ آمریکایی)، سوگ نوعی از بدبختی است؛ احساسات وحشتناک و آشفته‌ای که باید در اسرعِ وقت مرتب شده و پشت سر گذاشته شود. درنتیجه، ما اعتقاداتی منسوخ و قدیمی داریم دربارهٔ اینکه غم‌زدگی چقدر باید طول بکشد و باید به چه شکل باشد و آن را چیزی می‌دانیم که باید بر آن غلبه کرد و درستش کرد، نه چیزی که باید بر آن مرهم گذاشت و از آن حمایت کرد. حتی پزشکانمان این‌طور آموزش دیده‌اند که سوگ را اختلال بدانند، نه واکنشی طبیعی به فقدانی بزرگ. وقتی متخصصان ما چگونگیِ برخورد با سوگ را نمی‌دانند، از بقیه به‌سختی می‌توان انتظار داشت

همهٔ ما، در این تنها نوبتِ زندگی‌مان، آمده‌ایم برای عشق‌ورزیدن و ازدست‌دادن. هیچ‌کس نمی‌داند چرا، اما همین است که هست.