بریده‌هایی از کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست

در همه‌چیز، نه‌فقط درمورد سوگ، خیلی مهم است که اول اجازه بگیرید و بعد توصیه یا پیشنهاد بدهید.

«اضطراب از تخیل شما برای خَلق آینده‌هایی که نمی‌خواهید استفاده می‌کند، پس نگذارید این کار را انجام دهد.»

واقعاً تقصیر آن‌ها نبود. آن‌ها نمی‌دانستند چگونه گوش کنند

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

این کتاب به شما کمک کند رشته‌ای از عشق را که هنوز وجود دارد پیدا کنید و، بعدازآن، به زندگی‌ای که دنبالش نبودید ولی درهرصورت دربرابر شما وجود دارد ادامه بدهید. خیلی متأسفم که به این کتاب نیاز دارید و خیلی خوشحالم که این کتاب را می‌خوانید.

توصیه و نصیحت، حتی زمانی‌که با نیت خوب گفته می‌شود، تحقیرآمیز به نظر می‌آید

به هر طریق، دوست‌داشتنِ یکدیگر به‌معنیِ ازدست‌دادن یکدیگر است.

به یاد داشته باشید که دورشدن از شرایط درد، هنگامی‌که تحمل آن در آن موقعیت بیش‌از اندازه سخت است، نوعی مهربانی است. این یک راه توجه و عشق‌ورزی و احترام به خود است. به بهترین شکل ممکن خود را از سیل نجات دهید و هنگامی‌که توانایی و ظرفیت تحمل دردتان را داشتید به سراغش برگردید.

باید صحبت‌کردن دربارهٔ دردمان را درست مثل صحبت‌کردن دربارهٔ لذتمان عادی کنیم.

برای بسیاری از مردم، هر روز صبح از خواب بیدارشدن ناامیدکننده است: «لعنتی. هنوز زنده‌ام.»

طوری رفتار می‌کنیم که گویی سوگ چیزی است که باید هرچه زودتر از بین برود؛ انحرافی که به درمان نیاز دارد، نه اینکه واکنشی طبیعی به فقدان است.

قبل‌از حمایت و راهنمایی و تشویق، مکث کنید. در آن مکث می‌توانید تصمیم بگیرید که چه اقدامی بهتر است. پذیرشِ واقعیتِ درد خیلی بهتر از تلاش برای حل‌کردن درد است

انسان‌بودن درد دارد. درد دارد چون عاشق می‌شویم، چون ما به افراد پیرامون خود متصلیم و وقتی می‌میرند برایمان دردناک است. وقتی چیزی را که دوست داریم از دست می‌دهیم درد دارد.

همهٔ ما داستان‌هایی را به دوش می‌کشیم که نیاز به پذیرش دارند.

«باید کسانی باشند که بتوانیم در میانشان بنشینیم و اشک بریزیم و همچنان دلاور محسوب بشویم.» آدریِن ریچ، شاعر آمریکایی

سوگ هیچ ایرادی ندارد. سوگ امتداد طبیعیِ عشق است، پاسخی سالم و عاقلانه به فقدان. اینکه سوگ حس بدی به همراه دارد باعث نمی‌شود بد باشد. اینکه شما احساس می‌کنید دیوانه شده‌اید دلیل نمی‌شود دیوانه باشید. سوگ بخشی از عشق است، عشق به زندگی، عشق به خود، عشق به دیگران. آنچه شما زندگی می‌دانید، هرقدر دردناک باشد، اسمش عشق است. و عشق واقعاً دشوار است. گاهی حتی عذاب‌آور است.

خوب می‌شد اگر آدم‌ها با دفترچهٔ دستورالعملِ مراقبت به دنیا می‌آمدند: وقتی غمگینم، لطفاً این کار را بکنید. وقتی دیدید این کار را کردم یا این حرف را زدم، بهتر است عقب‌نشینی کنید. متأسفانه (یا خوشبختانه) ما تواناییِ خواندن ذهن دیگران را نداریم

اگر از فقدان و سوگ دوری کنیم، هرگز حقیقتاً عشق را تجربه نخواهیم کرد.

شما دیوانه نیستید، فرهنگ دیوانه است. مشکل از تو نیست، از ماست.

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.