بریده‌هایی از کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

وظیفهٔ ما، به‌تنهایی و باهم، این نیست که درد و فقدانی را که حس می‌کنیم به حداقل برسانیم، بلکه این است که بفهمیم این حوادثِ تحول‌ساز در زندگی، چه چیزی را درونمان بیدار می‌کنند. من از تجربهٔ درد و سوگ خودم آموخته‌ام که با ازدست‌دادنِ یک چیز، دلیلی ندارد تا همه‌چیز را ازدست‌رفته ببینیم.

«فرهنگ ما به ما آموزش نداده که چگونه با استفاده از مهارت‌های واقعاً مفید با سوگ مواجه شویم.»

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

هیچ‌چیز برای جبران خسارت کافی نخواهد بود. زندگی‌ای که از دست داده‌اید نمی‌تواند بازگردد. آن فقدان را نمی‌توان دوباره به دست آورد. پس با این تعریف، هیچ‌گاه نقطه‌ای در زمان وجود نخواهد داشت که از چنین فقدانی «بهبود» یابید.

«باید کسانی باشند که بتوانیم در میانشان بنشینیم و اشک بریزیم و همچنان دلاور محسوب بشویم.» آدریِن ریچ، شاعر آمریکایی

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

شما به کسی نیاز دارید که سوگتان را بفهمد و بپذیرد. به کسی نیاز دارید که وقتی، درمیانِ وحشتِ سوسوزننده ایستاده‌اید و به حفره‌ای خیره می‌مانید که زمانی زندگیِ شما بوده است، دست‌هایتان را محکم بگیرد.

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

هیچ‌چیز آدم را عصبانی‌تر از آن نمی‌کند که بداند دارند به او اهانت می‌کنند، اما نتواند بفهمد چطور این کار را می‌کنند.

«حوادثی در زندگی هست که با اتفاق‌افتادنشان باعث می‌شود افراد از آستانه‌ای عبور کنند که برای همیشه آن‌ها را تغییر می‌دهد، خواه به‌دنبال این تحول باشند یا خیر. زندگی همواره درحال آشکارکردن است و افراد همواره در فرایند تبدیل‌شدن هستند. کلمهٔ «ارتجاع» به‌طور ضمنی اشاره می‌کند به مقاومت دربرابرِ عبور از آستانه و، درعوض، همسوکردنِ خودِ قدیمی با شرایط جدید بدون دراختیارگذاشتنِ فضا یا زمان لازم برای خودی که با واقعیات جدید تغییر کرده است. برخلاف ارتجاع، که به‌معنای بازگشت به شکل اصلی است، «صبر» تغییر را پیشنهاد می‌دهد و امکان تحول را روا می‌داند (...). این کار با مقاومت و با عطوفت هم‌زمان است و وجود پیچیده‌ای است که به‌آرامی موانع را از بین می‌برد. در صبر، فرد بر لبهٔ تبدیل‌شدن است. با وفور زمان، به مردم اجازه داده می‌شود تا نامعین باشند. نه خم شوند و نه بشکنند، بلکه تغییر شکل دهند.» سمیرا توماس «در ستایش صبر»

رهاکردن تمام واژه‌های درون ذهنتان حس آزادیِ ویژه‌ای دارد. شنیده‌شدنْ حسِ آزادیِ ویژه‌ای دارد. روی کاغذ، برای همه‌چیز جا هست.

هنگامی‌که با کابوسِ شبانه دربارهٔ سوگواری از خواب می‌پرید، چیزی به‌سادگیِ تکرار این جمله ذهنِ شما و دستگاه عصبیِ مغشوش شما را آرام می‌کند که «ذهن من تلاش می‌کند برای این غم در خود جا باز کند».

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

سوگ مشکل نیست که بخواهد حل شود، بلکه تجربه‌ای است که باید به دوش کشیده شود

تسلیت‌گفتن‌هایی که به‌طور ضمنی بگویند شما به این اتفاق نیاز داشتید، که به هر بلایی سرتان آمده نیاز داشتید تا دنیایتان را از هم بپاشد، هرگز نمی‌تواند مایهٔ تسلیِ خاطر باشند. آن‌ها دروغ‌اند و دروغ هرگز احساس خوبی ایجاد نمی‌کند.

اگر به خودتان آمدید و دیدید اینجایید، در این زندگی که خودتان آن را نخواسته‌اید، در این زندگی که پیش‌بینی‌اش نمی‌کردید، متأسفم. نمی‌توانم بگویم که نهایتاً همه‌چیز درست و حل خواهد شد. حال شما «خوب» نیست و شاید هیچ‌وقت هم حالتان «خوب» نشود. هر سوگی که بر دوش می‌کشید مهم است بپذیرید که چقدر بد است، چقدر سخت است. واقعاً هراسناک و وحشت‌انگیز است و دوام‌آوردن در آن غیرممکن. این کتاب درمورد بهبود شما یا بهبود سوگ شما نیست. و نیز درمورد «بهترکردن» حال شما یا برگرداندنتان به حالت «عادیِ» زندگی نیز نیست. این کتاب دربارهٔ نحوهٔ زندگی‌کردنِ شما درون فقدانتان است.

ما همهٔ اتفاقاتی را که در اطرافمان و برایمان رخ می‌دهد تحمل می‌کنیم، چون راه بهتری بلد نیستیم

«خشمِ مقدس» یعنی حقیقت را بگوییم، بدون توجه به اینکه چه کسی با شنیدن این حقیقت ناراحت می‌شود؛

شجاع‌بودن یعنی بیدارشدن از خواب در مواجهه با روزی که ترجیح می‌دهید از خواب بیدار نشوید. شجاع‌بودن یعنی حاضربودن در قلب خود؛ قلبی که شکسته و به میلیون‌ها قطعهٔ مختلف تبدیل شده و هرگز نمی‌توان آن را درست کرد. شجاعت یعنی ایستادن در لبهٔ پرتگاهی که در زندگیِ شخصی ایجاد شده و رو برنگرداندن از آن، پنهان‌نکردن ناراحتیِ خود زیر ماسک کوچک «مثبت فکر کن». شجاعت یعنی بگذاریم درد آزاد باشد و