بریده‌هایی از کتاب رفیق مثل رسول

حمله به حسینیه‌ها و مردم عزادار و آتش زدن پرچم‌هایی که اسامی اهل‌بیت علیهم السلام، خاصه امام حسین (ع) روی آن ثبت شده بود، جرقه غیرت مردم را شعله‌ور کرد

برای بیشتر شدن رفاقتم با شهدا، باهم قرار گذاشتیم، من خاک از مزار آن‌ها بگیرم و آن‌ها غبار از دل من.

شهدا در یک‌چیز مشترک بودند و آن عشق واقعی بود. یک جنسی از عشق که قابل‌گفتن نیست. فقط باید برای رسیدن به آن تلاش کرد و حتماً یک چاشنی دیگر هم لازم داشت؛ مثل حجب و حیاء، رعایت لقمه، گذشت و... خلاصه یک‌چیزی که این معادله را کامل کند.

گاهی برای اوج گرفتن، باید پایین آمد، کمک کرد، دستی را گرفت، آبرویی را خرید و دلی را شاد کرد

گاهی آدم‌ها عقده‌هایی دارند که فقط منتظر یک فرصت برای پنجه کشیدن به صورت برادر، دوست و هم‌شهری خودشان هستند».

«گاهی برای پرواز و اوج گرفتن باید برای انجام کار خیر یا گرفتن دستی خیلی پایین بیایید».

«حضرت امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: روزه قلب بهتر از روزه زبان است و روزه زبان بهتر از روزه شکم است» (غررالحکم).

نوشتن بهانه می خواهد و چه بهانه ای برتر از اطاعت امر مقام معظم رهبری؟ که فرمودند: «من عقیدهٔ راسخ دارم بر اینکه یکی از نیازهای اساسی کشور، زنده نگه داشتن نام شهدا است». با نیت تقرب الهی و با عنایت شهدا؛ خاصه شهید محمدحسن (رسول) خلیلی، قدم در این راه گذاشتم و همهٔ امیدم همراهی و لطفی بود که در این مسیر به من موهبت شد. قلم من در حد بزرگواری، مهربانی و عظمت روح آقا رسول نبود؛ برای همین، رفاقت را بهانه کردم؛ چون می دانستم رسول با هرکسی دست رفاقت بدهد تا آخر راه همراهی اش می کند و الحق که برایم سنگ تمام گذاشت. ماه ها تحقیق و مصاحبهٔ دوستان رسول به یک کلام ختم می شد. همه از کوچک و بزرگ، فرمانده و همکلاس دوران دبستان، همسایه و همرزم گرفته تا سنگ تراش مزارش، گفتند: «آقا رسول تنها رفیق ما بود.

«رسول جان؛ چون ایمان دارم که شهادت عاقبت‌به‌خیر شدنه، برات دعا می‌کنم؛ اما یادت باشه شهادت مقصد نیست، شهادت راه رسیدن به خدا را تسهیل می‌کنه».

ایمان به خدا و اهل‌بیت علیهم السلام مهم هست؛ اما تکمیل‌کننده این مسیر از خود گذشتن و ایثار است