بریده‌هایی از کتاب چگونه گورخر راه راه شد؟

آیا شیرهایی که یال سیاه دارند مهاجم‌ترند؟ احتمالاً همین‌طور است. برادر موفاسا، اسکار، یال سیاهی دارد. از این گذشته لاغر و نابکار است و با کفتارها نقشه می‌کشد تا تخت پادشاهی موفاسا را غصب کند. اسکار مظهر خیانت و تهاجم است؛ موفاسا تجسم صلح و خرد.

قضیه پیش‌بینی تنوع در آمار مسأله ساده‌ای است. از نظر آماردانان کارآزموده، این چیزی نیست جز فرمول‌بندی دوباره آنچه مبادله سوگیری-واریانس نامیده می‌شود.

در بعضی گونه‌ها ژنی که مسئول تولید ملانین یا پروتئین مسئول رنگ‌بندی در بیشتر پستانداران است، بر کارکردهای دیگر، ازجمله مدیریت تنش، تولید هورمون‌های استروئیدی، واکنش‌های التهابی و مصرف انرژی نیز نظارت می‌کند. هنگامی که این ژن بیان می‌شود، منجر به طیفی از ویژگی‌های رفتاری و ریختی می‌شود که همه مثل یک بسته به هم متصل هستند.

در اواخر قرن بیستم تمرکز زیست‌شناسی از گونه به فرد منتقل شد. دانشمندان از تغییرات عظیم موجود در رنگ‌بندی پوشش بدن، پوست، پروبال و مانند آنها در میان یک جمعیت آگاه شدند. سپس مشاهده کردند که این تغییرات گاه با تغییراتی در رفتار مرتبط هستند: درون یک گونه، افرادی که تیپ شخصیتی خاصی دارند معمولاً نوع خاصی از رنگ‌بندی را نیز به نمایش می‌گذارند.

حقیقت آن است که تلاش می‌کردم کشف کنم آیا شکل راه‌راه گورخرها چیزی درباره شخصیت‌شان می‌گوید یا نه.

مناسب‌ترین واکنش ما بی‌تردید باید پذیرش مسئولیت‌هایمان و محافظت از علف‌زارها باشد، درست همان‌طور که از خانه خودمان محافظت می‌کنیم تا هر دو بتوانیم در کنار هم به زندگی ادامه دهیم، درواقع همان‌طور که علف‌زارها در طول تاریخ و برای مدتی دراز این کار را برای ما انجام داده‌اند.

دست‌کم یک‌سوم از سطح خشکی‌های جهان از علف‌زار یا چمن‌زارهای خشک تشکیل شده که بیش از یک میلیارد نفر از مردم جهان به آنها وابسته‌اند و در برابر بیابانی شدن آسیب‌پذیرند.

نیاکان ما اعضایی از گونه Homo erectus یا انسان راست‌قامت بودند که در آفریقا ماندند و سفر نکردند. با گذشت زمان گونه جدیدی پدید آمد: Homo sapiens یا انسان خردمند. قدیمی‌ترین سنگواره انسان خردمند که تاکنون کشف شده در دره اومو در اتیوپی پیدا و متعلق به ۱۹۵ هزار سال پیش تاریخ‌گذاری شده است. اما پژوهش‌های علمی اخیر زمان پیدایش گونه ما را به میزان چشمگیری جلوتر برده و قدمت آن را به ۳۴۰ هزار سال رسانده و تقریباً دو برابر کرده‌اند.

بعضی از مهم‌ترین دوره‌ها در تاریخ تکاملی ما در علف‌زارهای آفریقا اتفاق افتاده‌اند. یکی از سرنوشت‌سازترین آنها گذار از چهارپایی به دوپایی بود که حدود چهار میلیون سال پیش در شرق آفریقا روی داد. نیای ما، اوسترالوپیتیکس (Australopithecus)، با برخاستن روی دو پا می‌توانست دورتر را ببیند، مسافت طولانی‌تری راه برود و از دست‌هایش آزادانه‌تر استفاده کند.

در نبود علف‌های بومی که در طول تاریخ سطحی از رطوبت را حفظ می‌کردند و خاک را کنار هم نگه می‌داشتند، میلیاردها تُن لای نرم و ماسه از زمین بلند شدند و توسط بادهای شدید تابستانی جابه‌جا شدند. پیامدهای این فاجعه در زمستان نیز حس می‌شد: در سال‌های ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۵ در نیویورک برف قرمز بارید که از غبار بخش میانی این قاره رنگ گرفته بود.

هنگامی که شکارچی ماشه را می‌کشد، زنجیره‌ای تراژیک از رویدادهای بعدی را آغاز می‌کند، زیرا نرهای بعدی وارد گروه می‌شوند تا جای نر کشته‌شده را بگیرند و تمام توله‌هایش را بکشند.

بی‌بی‌سی در شهری در ژاپن از کلاغ‌هایی فیلم گرفته که گردوهایی با پوسته سخت را از روی سیم برق بالای یک خیابان پررفت‌وآمد روی کف آن می‌اندازند، تا ماشین‌های عبوری وقتی از رویشان رد می‌شوند آنها را بشکنند. این پرندگان به زودی دریافتند که اگر همین کار را در یک گذرگاه عابر پیاده انجام دهند و منتظر بمانند تا چراغ راهنمایی قرمز و حرکت ماشین‌ها متوقف شود، می‌توانند مغز گردو را بدون پذیرفتن خطر برخورد با ماشین سر فرصت جمع کنند.

انسان تأثیر زیادی بر زیست‌سپهر می‌گذارد. تسلط انسان بر فرایندهای زیست‌شناختی و زمین‌شناختی چنان گسترده شده که بسیاری از دانشمندان دوره زمین‌شناختی کنونی را آنتروپوسن (Anthropocene) می‌نامند (برگرفته از ریشه یونانی anthropos به معنای انسان).

در واقع، شیرها لاشه‌خواران بزرگ‌تری هستند تا کفتارها.

در هند گورکن‌های عسل‌خوار در حال کندن زمین برای بیرون کشیدن جسد انسان تازه دفن‌شده و خوردن آن مشاهده شده‌اند.

پوست گورکن عسل‌خوار بی‌تردید کلفت است، به‌ویژه دور گردنش پوستی چرمی به ضخامت نیم سانتی‌متر دارد که گفته می‌شود نیزه و تیر به آن کارگر نیست. پوستش فوق‌العاده شُل است، به نحوی که اگر جانوری در درگیری با گورکن عسل‌خوار او را از گردن بگیرد تا او را بی‌حرکت سازد، می‌تواند درجا بچرخد تا با نهایت خشم و درندگی با حریف بیچاره رودررو شود. تصور کنید شما یک پلنگ هستید، و یک گورکن عسل‌خوار تلاش می‌کند غذای شما را بدزدد. شما دندان‌هایتان را در گردنش فرو می‌کنید. او هم درجا می‌چرخد و صورت‌تان را ریش‌ریش می‌کند.

از سال ۲۰۰۲ تاکنون گورکن عسل‌خوار هر سال برنده عنوان "بی‌باک‌ترین موجود جهان"در کتاب رکوردهای گینس شده است. این موجود در حال دزدیدن طعمه پلنگ، مبارزه با سمی‌ترین مارهای آفریقا و حمله به یک فیل، با وزن پنج تُنی‌اش، از طریق خرطوم مشاهده شده است. هیچ مشکلی نیست. معروف است که گورکن عسل‌خوار در حمله به جانوران بزرگ‌جثه سراغ کیسه بیضه آنها می‌رود.

اگر چنگیزخان به یک جن شرور سفارش داده بود که با جادو یک حیوان دست‌آموز مهاجم دستکاری‌شده ژنتیکی سرهم کند که سه‌رگه‌ای سادیستی از کوسه سفید بزرگ، خرس گریزلی و یک ماهی مرکب غول‌پیکر باشد، آن موجود به گرد پای گورکن عسل‌خوار هم نمی‌رسید.

بالشتک‌های چربی کف پای فیل در دریافت پیام‌های لرزه‌ای به او کمک می‌کنند. از آنجا که زمین متراکم‌تر از هوا است، ارتعاشات زیرزمینی می‌توانند فاصله‌های طولانی را طی کنند: نیروی کوبشی یک انسان ۷۵ کیلوگرمی که بالا و پایین می‌پرد یک کیلومتر دورتر ثبت شده است، درحالی‌که صدای گام‌های فیلی که سه تُن وزن دارد می‌تواند تا بیش از سی و شش کیلومتر سفر کند. فیل‌ها غرش‌هایشان را از طریق پاهای جلویشان از زمین ارسال و دریافت می‌کنند و کف آنها بالشتکی از چربی دارند که در تشخیص پیام‌های لرزه‌ای و بهبود کیفیت آنها به فیل کمک می‌کند

بر اساس برآوردهای "صندوق جهانی حیات‌وحش"، در دهه ۱۹۸۰، هر سال ۱۰۰ هزار فیل به خاطر گوشت سلاخی شدند.