بریده‌هایی از کتاب چگونه گورخر راه راه شد؟

در حال حاضر هیچ تک تبیین متقاعدکننده‌ای وجود ندارد که بتواند به تنهایی راه‌راه گورخر را توجیه کند، و اینکه این نقش‌ونگار احتمالاً نتیجه ترکیبی از عوامل است که تحلیل انفرادی آنها دشوار است. برای مثال، ممکن است این نوارها در ابتدا به عنوان ابزار مؤثری برای دور نگه داشتن حشرات تکامل یافته و پس از آن تا اندازه‌ای به دلیلی دیگر، شاید آن خطاهای بینایی که ایجاد می‌کنند، حفظ شده باشند.

در حال حاضر هیچ تک تبیین متقاعدکننده‌ای وجود ندارد که بتواند به تنهایی راه‌راه گورخر را توجیه کند، و اینکه این نقش‌ونگار احتمالاً نتیجه ترکیبی از عوامل است که تحلیل انفرادی آنها دشوار است.

اگرچه ممکن است چنین چیزی بعید به نظر رسد، اما دمای درونی یک گورخر به‌طور میانگین ۳ درجه سانتی‌گراد پایین‌تر از علف‌خواران دیگری با همان جثه است.

۱. راه‌راه در این گروه موجب استتار از طریق "کوری موقت"می‌شود. گروهی از گورخرها در هنگام حرکت همچون نوعی توهم بینایی عمل می‌کنند، در ادراکات جانوران شکارچی اختلال ایجاد می‌کنند، و به‌ویژه هنگامی که روی هم می‌افتند مانع از تشخیص آن می‌شوند که کجا یک گورخر تمام و گورخر بعدی آغاز می‌شود.

شاید شگفت‌زده شوید اگر بدانید که گورخرها به هیچ وجه متقارن نیستند: میان الگوهای طرف چپ و راست بدن‌شان تفاوت‌های مهمی وجود دارد.

جنین گورخر در ابتدا کاملاً سیاه است و در ادمه نوارهای سفید روی آن ظاهر می‌شود، و سازوکار آن جلوگیری از تولید ملاتونین است (پروتئینی که مسئول ایجار رنگ سیاه است). این نوارها سرانجام الگوی راه‌راهی را به وجود می‌آورند که تا پایان عمر مختص آن فرد باقی خواهد ماند.

پژوهشگران روز به روز بیشتر تصادف را در کانون کارشان قرار می‌دهند و دیگر برای آن صرفاً جایگاه "پارازیت آماری"را قائل نیستند. تصادف به ما امکان می‌دهد که پدیده‌ها را درک و تبیین کنیم. زندگی چیزی جز یک قمار نیست.

زیست‌شناسان، از بوم‌شناسی گرفته تا آثار کوانتومی -به دلایل گوناگون به شانس علاقه‌مند هستند: زیرا می‌تواند طی تکامل انتخاب شود، زیرا درباره خاستگاهش بحث‌های فلسفی ایجاد می‌کند، و نیز به این دلیل که طبق تعریف اسرارآمیز و ذاتاً شگفت‌انگیز است.

وقتی پای زنجیره‌های غذایی به میان می‌آید، همه جانداران به کارایی فتوسنتز وابسته‌اند.

می‌توان استدلال کرد که اگر بتوانیم اطلاعات مربوط به تمام اجزاء جهان‌مان را جمع‌آوری کنیم، آنگاه در موقعیتی خواهیم بود که بتوانیم آینده تک‌تک اجزاء آن را پیش‌بینی کنیم.

انتخاب و رانش ژنتیکی اغلب "نیروهای تکاملی"نامیده می‌شوند و اهمیت نسبی آنها درواقع بستگی به اندازه جمعیت دارد: یک جمعیت کوچک دستخوش پیامدهای شانس خواهد شد، درحالی‌که قانون عددهای بزرگ به معنای آن است که یک جمعیت بزرگ کمتر در برابر شانس آسیب‌پذیر خواهد بود.

وقتی می‌گوییم "شانس"منظورمان دقیقاً چیست؟ از میان تعریف‌های بسیاری که برای شانس وجود دارد، آنکه بیش از همه به کار می‌رود شاید چیزی از این دست باشد: نیرویی که فرض می‌شود موجب رویدادهایی می‌شود اما نمی‌توان آن را پیش‌بینی کرد.

بوم‌شناسی و تکامل خودشان ذاتاً علومی آماری و بر پایه احتمالات هستند. مهم‌ترین قوانین این رشته‌ها ایجاب می‌کند که تمام پیش‌بینی‌ها بر اساس تغییرات میانگین در جمعیت باشند، و به همین دلیل پیش‌بینی آینده هر فرد تنها با قطعیت غیرممکن است.

تفاوت‌های موضعی جزئی ناشی از شانس هستند، و این واقعیت که گونه‌های مختلف کمابیش هم‌ارز هستند نه تنها تعداد بسیار زیاد گونه‌های موجود، بلکه پراکندگی کاملاً تصادفی آنها را نیز تبیین می‌کند: بعضی جنگل‌های پرباران چنان متنوع هستند که دو درخت از یک گونه را به زحمت می‌توان در فاصله نزدیکی از همدیگر یافت.

در جنگل‌های پرباران گرمسیری منابع چندانی برای درختان وجود ندارد و بسیاری از گونه‌های مختلف درختان برای استفاده از آن به شیوه‌ای یکسان با هم رقابت می‌کنند.

یک رویکرد کلی به درک اینکه گونه‌ها چگونه توزیع می‌شوند رویکرد "کُنج بوم‌شناختی" است. ایده کلی این است که گونه‌ها بر سر منابعی که در اطراف‌شان وجود دارد با هم وارد رقابت می‌شوند، و اینکه سرانجام هر کدام از آنها در یک گروه از منابع متخصص خواهد شد و کُنج خودش را اشغال می‌کند که بقیه گونه‌ها در نتیجه رقابت از آن طرد می‌شوند.

جایگاه شانس در طبیعت زنده محدود به رفتار جانوران و سیستم‌های انتشار گیاهان نیست، بلکه در زیست‌سپهر و در تکامل جانداران، در مقیاس‌های بسیار متفاوت -از اکوسیستمی که صدها کیلومتر مربع وسعت دارد تا چشم یک مگس که قطر آن بیش از چند میکرومتر نیست- نقش مهمی بازی می‌کند.

موجودات زنده از شانس برای بقا، برای تغذیه و برای تولیدمثل استفاده می‌کنند.

فرایندهای تصادفی در تولیدمثل در گیاهان حتی رایج‌تر هم هستند. بسیاری از گیاهان زیست‌سپهر را از دانه‌های گرده، که معادل اسپرم آنهاست، آکنده می‌کنند. بعضی از این گرده‌ها با تخمک تماس پیدا می‌کنند که در این صورت آن را بارور می‌کنند و بذر به وجود می‌آید. سپس خود این بذرها اغلب در هوا انتشار می‌یابند و دست‌خوش نوسانات تصادفی محیط به جایی دورتر برده می‌شوند

شانس در تولیدمثل نیز عامل رایجی است: بسیاری از جانداران دریایی، ازجمله توتیاهای دریایی و صدف‌های دوکفه‌ای، اسپرم‌شان را در آب صرفاً رها می‌کنند به این امید که نوسانات کوچک جریان آب به هم بپیوندند و آنها را به هدف‌شان برسانند.