بریده‌هایی از کتاب سه شنبه ها با موری

موری دوباره گفت: «همه می‌دونند که روزی می‌میرند، اما کسی هنوز به این باور نرسیده. اگر باور می‌کردیم، رفتارمون رو تغییر می‌دادیم.» گفتم: «یعنی به خودمون دروغ می‌گیم.» - «بله. اما راه بهتری هم وجود داره. بهترین راه اینه که بدونی روزی می‌میری و باید برای این مردن آماده باشی. این طوری بهتر می‌تونه راهگشای زندگی باشه.»

موری شروع به حرف زدن کرد و گفت: «بذار امروز با این ایده شروع کنیم. همه می‌دونند که روزی خواهند مرد. اما کسی هنوز به این باور نرسیده.»

یک معلم در جاودانگی تو اثر می‌گذارد؛ و هرگز نمی‌توانی بگویی که این تاثیر چه وقت پایان می‌پذیرد. هنری آدامز

«با توجه به بحث‌هایی که هفته‌های قبل درباره‌شون صحبت کرده‌ایم، بحث دربارهٔ خانواده از همه مهم‌تره. واقعیت اینه که این روزها اگه خانواده نباشه، بنیاد محکمی وجود نداره که مردم بهش تکیه کنند. از وقتی مریض شدم، اینو بهتر متوجه شدم. اگه حمایت و مهر و عشق خانواده رو نداشته باشی، درواقع می‌شه گفت که هیچی نداری. عشق موضوع خیلی مهمیه. همانطور که اودن، شاعر بزرگ ما می‌گه: «یکدیگر را دوست بدارید یا اینکه بمیرید.» یادداشت کردم: «یکدیگر را دوست بدارید یا اینکه بمیرید. جالبه، نه؟ حرف کاملاً درستیه. بدون عشق، شبیه پرندگان بال و پر شکسته می‌شیم.»

«چطور می‌شه برای مردن آماده شد؟» - «باید کار بودایی‌ها رو بکنی. تصور کن هر روز پرنده‌ای بر شانه‌ات می‌نشینه و می‌پرسه: ««آیا امروز همان روز است؟ آیا آماده شده‌ای؟ آیا همهٔ آن کارهایی را که انجام می‌دهی ضروری هستند؟ آیا همان کسی هستی که باید باشی؟»

«بذار امروز با این ایده شروع کنیم. همه می‌دونند که روزی خواهند مرد. اما کسی هنوز به این باور نرسیده.»

«می‌دونی، حقیقت این‌جاست که اگه واقعا به پرنده‌ای که روی شانه‌ات نشسته فکر کنی، و باور کنی که هر لحظه ممکنه بمیری، به این اندازه جاه طلبی نمی‌کنی و دنبال آرزوهای دور نمی‌روی.»

بودند. موری گفت: «می‌دونی میچ، حقیقت اینه که اگر چگونه مردن رو یاد بگیری، چگونه زندگی کردن رو هم یاد می‌گیری.»

موری دوباره گفت: «همه می‌دونند که روزی می‌میرند، اما کسی هنوز به این باور نرسیده. اگر باور می‌کردیم، رفتارمون رو تغییر می‌دادیم.»

یک معلم در جاودانگی تو اثر می‌گذارد؛ و هرگز نمی‌توانی بگویی که این تاثیر چه وقت پایان می‌پذیرد. هنری آدامز

به یاد جملاتی افتادم که موری هنگام ماقات‌هایمان می‌گفت: «فرهنگ ما آن‌طور نیست که در مردم حس خوشبختی ایجاد کند. باید به اندازهٔ کافی قوی باشی که اگه تشخیص دادی فرهنگ به وظایفش عمل نمی‌کند، از آن حمایت نکنی و خودت یک فرهنگ ایجاد کنی.»

«فرهنگ ما آن‌طور نیست که در مردم حس خوشبختی ایجاد کند. باید به اندازهٔ کافی قوی باشی که اگه تشخیص دادی فرهنگ به وظایفش عمل نمی‌کند، از آن حمایت نکنی و خودت یک فرهنگ ایجاد کنی.»

وقتی مرا در آغوش می‌گیرد، به طرز عجیبی احساس غریبی پیدا می‌کنم، انگار که من از او پیرتر هستم، انگار من پدر و او کودک من است.

نمی‌خواستم او را فراموش کنم. شاید هم نمی‌خواستم که او مرا فراموش کند.

«بپذیرید که گذشته هرچه بوده گذشته، بدون آنکه آن را انکار کنید»؛

می‌خواستم مثل دایی‌ام پیش از این که بمیرم، غرق در شادی و خوشی شوم، هر چند می‌دانستم که سرانجام مرگ تقدیر همه است.

ناگهان احساس کردم که زمان بیش از همیشه ارزشمند است و باید نهایت استفاده را از آن ببرم.

تاریخی را مشخص کرد و در بعدازظهر سرد یک روز یکشنبه با جمعی از دوستان و بستگانش در منزل قرار گذاشت تا با حضور او مراسم تشییع جنازهٔ زنده برگزار کنند. هرکس حرفش را زد

موری تصمیم گرفته بود ثابت کند که مردن به معنی بی‌فایده شدن نیست.

«می‌خواهی ذره ذره محو و نابود شوی یا از روزهای باقی مانده بهترین استفاده را ببری؟»