بریده‌هایی از کتاب سه شنبه ها با موری

اگه بدونیم که می‌تونیم با مردن به آرامش برسیم، پس می‌تونیم از انجام این کار سخت هم بربیایم.» - «چه کاری؟» - «زندگی کردن در آرامش.»

حقیقت این‌جاست که اگه واقعا به پرنده‌ای که روی شانه‌ات نشسته فکر کنی، و باور کنی که هر لحظه ممکنه بمیری، به این اندازه جاه طلبی نمی‌کنی و دنبال آرزوهای دور نمی‌روی.»

اگر چگونه مردن رو یاد بگیری، چگونه زندگی کردن رو هم یاد می‌گیری

«مرگ پایان زندگیه نه خاطره و یادها.»

خودت رو وقف جامعهٔ اطرافت بکن. وقتت را صرف کاری کن که به زندگیت معنا و هدف بده.

ما باید به دیگران اهمیت دهیم و مراقب «کودک درون» خود باشیم، به ارزش‌های سنتی بازگردیم یا ادای روشن‌فکرها را درآوریم، دنبال موفقیت باشیم یا سادگی؟ نه بگوییم یا بله؟

«از نظر تو که گریه کردن مردها اشکالی نداره؟» سریع گفتم: «نه، اصلا نداره.» - «آه میچ، یه روزی بهت ثابت می‌شه که مردها هم می‌تونند راحت گریه کنند.»

وقتی یکی از همکارانش در دانشگاه بر اثر ایست قلبی جانش را از دست داد، در مراسم خاکسپاری‌اش شرکت کرد و با ناراحتی به خانه برگشت. گفت: «عجب! وقتمون به هدر رفت. این همه مردم درباره‌اش حرف‌های قشنگ زدند، اما او هیچکدومش رو نشنید.»

«با این حال اگه جداً بخواهی، تمام تلاشت رو برای رسیدن به آرزوت می‌کنی.»

«خیلی‌ها زندگی بی‌معنای دارند. به نظر نیمه خواب می‌رسند، حتی وقتی کاری را می‌کنند که به نظرشان مهم است. به این دلیل که آن‌ها دنبال چیزهای اشتباهی هستند. برای اینکه به زندگی خود معنا ببخشید باید دیگران را عاشقانه دوست بدارید، خودتان را وقف دنیای اطرافتان کنید و چیزهایی خلق کنید که به زندگی شما معنا و مفهوم ببخشد.»

اگر استاد موری شوارتز در زندگی فقط یک جمله به من آموخته باشد، آن جمله این است: «در زندگی چیزی به نام خیلی دیر شده وجود ندارد.» او خودش تا لحظهٔ آخر زندگی‌اش مرتب در حال تغییر بود.

«میچ، فرهنگ ما تا زمانی که به مرگ نزدیک نشوی تو رو به فکر کردن به این مسائل تشویق نمی‌کنه. ما همگی به شدت درگیر مسائلی مثل شغل، خانواده، پول، پرداخت قسط، ماشین مدل جدید، تعمیر شوفاژ خراب و غیره هستیم و خودمون رو درگیر هزاران کار کوچک کرده‌ایم. فقط به این دلیل که روزگارمان بگذرد. هیچ‌وقت یاد نگرفته‌ایم که لحظه‌ای عقب بایستیم، به زندگی نگاه کنیم و از خودمون بپرسیم که واقعا زندگی در همین چیزها خلاصه می‌شود؟ همین است؟ آیا در این میان چیزی گم نکرده‌ایم؟»

حقیقت اینه که اگر چگونه مردن رو یاد بگیری، چگونه زندگی کردن رو هم یاد می‌گیری

بحث، دربارهٔ تأثیر سکوت بر روابط انسان‌هاست. چرا از سکوت خجالت می‌کشیم؟ مگر در شلوغی و هیاهو چه چیز راحتی پنهان شده؟ من از سکوت ناراحت نمی‌شوم. با وجود همهٔ حرف‌هایی که با دوستانم می‌زنم، هنوز نمی‌توانم به راحتی در حضور دیگران دربارهٔ احساساتم حرف بزنم؛ به خصوص در برابر همکلاسی‌هایم. اگر جو کلاس اجازه می‌داد و سکوت لازم بود، می‌توانم ساعت‌ها در سکوت بنشینم و حرفی نزنم. هنگام بیرون رفتن از کلاس، موری جلویم را می‌گیرد و می‌گوید: «امروز زیاد حرف نزدی!» - «نمی‌دونم، حرف زیادی برای گفتن نداشتم.» - «اما من احساس می‌کنم که حرف زیادی برای گفتن داشتی. میچ راستش تو منو یاد کسی می‌اندازی که در جوانی همیشه دلش می‌خواست حرفاش رو درون خودش نگه داره.» - «چه کسی؟» - «خودم»

در تجارت اشخاص به سود خود مذاکره می‌کنند. برای رسیدن به خواسته‌شون با هم حرف می‌زنند. ممکن به این عادت کرده باشی. اما عشق فرق می‌کنه. عشق یعنی تو در مورد وضعیت دیگران طوری نگران باشی که انگار وضعیت خودته.

عشقی که ایجاد می‌کنیم پایدار باقی می‌مونه، خاطراتی که می‌آفرینیم باقی می‌مونه، و تو تا همیشه در قلب همهٔ کسانی که به آن‌ها عشق ورزیده‌ای خواهی ماند

«می‌دونی چیه وقتی مردم، تو حرف بزن. من گوش می‌دهم.»

ببین دلت به تو چه می‌گه. وقتی به خواستهٔ آن رفتار کردی، ناراضی نمی‌شوی، غبطه نمی‌خوری، دلت هوای چیزهای دیگه‌ای نمی‌کنه.

«موقع مردن، کسی چیزی رو با خودش نمی‌بره»

«خیلی‌ها زندگی بی‌معنای دارند. به نظر نیمه خواب می‌رسند، حتی وقتی کاری را می‌کنند که به نظرشان مهم است. به این دلیل که آن‌ها دنبال چیزهای اشتباهی هستند. برای اینکه به زندگی خود معنا ببخشید باید دیگران را عاشقانه دوست بدارید، خودتان را وقف دنیای اطرافتان کنید و چیزهایی خلق کنید که به زندگی شما معنا و مفهوم ببخشد.»