بریده‌هایی از کتاب دانه در عشق می شکفد

در راه بودن، رسیدن است. قرار نیست به جایی برسیم، قرار نیست چیزی به دست بیاوریم و تمام شویم، قرار است همیشه در راه باشیم.

بدن به هوا نیاز دارد تا زنده بماند، روح به عشق. هرچه عاشق‌تر باشی، زنده‌تری.

باورها دلیلِ هستی چیزی نیستند. ممکن است به چیزی باور داشته باشی، اما باورِ تو، حقیقت نداشته باشد. و اگر به خدا باور نداشته باشی، علی‌رغم ناباوری تو، باز خدا هست. تو او را نمی‌بینی، آری، اما او تو را می‌بیند!

همه‌چیز زیباست، زیرا همه‌چیز پُر از خداست

نیایش، مستلزمِ باور نیست. برای کنار رفتنِ حجاب‌ها و دیدنِ هستی، ابتدا باید نیایش کرد. نیایش، مقدم است. نیایش باید فارغ از سلطهٔ باورها باشد. نباید نیایش را از صافی باورها عبور داد. باورها بال‌های پرواز و عروجِ نیایش را قیچی می‌کنند.

انسان است که نگرانِ ستایش یا سرزنشِ دیگران است. این دغدغه‌ها و نگرانی‌ها، لطافت و زیبایی و وقارِ انسان را از بین می‌برد.

خلاقیت، این‌گونه آغاز می‌شود: تلاش برای افزودن بر زیبایی‌های زندگی. لبخندی زیبا، خنده‌ای پاک و بی‌پیرایه، نگاهی شسته در بارانِ عشق، دستی که به هوای نوازش می‌رود، می‌توانند دنیای ما را زیباتر و زیستنی‌تر کنند.

نیایش یعنی: «من بی‌نهایت کوچک هستم و از این بی‌نهایت کوچک، کاری برنمی‌آید، مگر آن بی‌نهایت بزرگ، مددی کند

خود را بشناس. خود را دوست بدار

هنگامی که مالامال از اشک هستی، می‌خندی. هنگامی که آکنده از خشمی، پنهانش می‌کنی. این کار، در تو شکافی پدید می‌آورد. اشک‌های تو حقیقی بودند، اما تو به آن‌ها اجازه ندادی جاری شوند. خندهٔ تو دروغین بود، اما تو آن را آشکار کردی. خندهٔ دروغینِ تو، ربطی به تو ندارد؛ در سطح و بر روی لبانت می‌ماسد و دلت را لمس نمی‌کند.