بریده‌هایی از کتاب وقتی اضطراب حمله می کند

سعی کنید به کمک افکار مثبت، درست نبودن افکار منفی را ثابت کنید. از خود بپرسید: «آیا می‌توانم به شکلی مثبت و مسئول درباره این ذهنیت فکر کنم؟» به شروط لازم و کافی برای تغییر احساس توجه داشته باشید: - شرط لازم. اندیشه مثبت باید ۱۰۰ درصد درست باشد. - شرط کافی. اندیشه مثبت باید اشتباه بودن اندیشه منفی را ثابت کند.

بررسیهای پژوهشی متعدد نشان داده‌اند که اگر دارونمای پلاسیبو را به بیمارانی که از افسردگی رنج می‌برند بدهید، ۳۰ تا ۴۰ درصد آنها بهبود پیدا می‌کنند. این بدان معناست که در مدت چند هفته ۰۰۰, ۳۰۰ تا ۰۰۰, ۴۰۰ نفر از بیمارانی که ما به آنها پلاسبین دادیم حالشان خوب می‌شود. به طوری که روی خاصیت دارو قسم می‌خورند و آن را به همه دوستان و آشنایان توصیه می‌کنند. این در حالی است که پلاسبین در واقع کار بخصوصی صورت نداده است. در اصل، این انتظارات بیماران بوده، نه قرص که سبب شده حالشان بهتر شود. در واقع، این خود بیماران بوده‌اند که حالشان را بهتر کرده‌اند، اما متوجه این موضوع نشده‌اند. امیدواری بزرگ‌ترین داروی ضد افسردگی موجود در جهان است.

اما یکی از تفاوتهای میان مغز و کامپیوتر در این است که مغز همه روزه سلولهای جدید مغزی و مدارهای الکتریکی تولید می‌کند. در واقع، هرروز صبح وقتی از خواب بیدار می‌شوید، کمی با روز قبل خود تفاوت دارید. زیرا مغز شما در مقایسه با بیست و چهار ساعت قبل تغییراتی کرده است.

من در ضمن هرمطلبی که در دنیا درباره سروتونین به چاپ رسیده بود مطالعه کردم و نشانه‌ای نیافتم که کمبود سروتونین یا هربی‌تعادلی شیمیایی دیگر در مغز تولید افسردگی، اضطراب یا سایر اختلالات روانی بکند. تا به امروز هنوز به پژوهشی برنخورده‌ام که نظریه بی‌تعادلی شیمیایی را تأیید کرده باشد.

آن ماده شیمیایی که همه توجه‌ها را به خود جلب می‌کند، سروتونین است. سروتونین از جمله مواد شیمیایی است که علائم الکتریکی را میان عصبهای مغز عبور می‌دهد. بسیاری از روانپزشکان معتقدند که افسردگی و اضطراب ناشی از کمی بیش از اندازه سروتونین در مغز است. مانیا (حالت وجد بیش از اندازه) هم ناشی از فراوانی سروتونین است. اگر این‌طور باشد، هردارویی که سطح سروتونین مغز را بالا ببرد باید تأثیرات ضد افسردگی و ضد اضطرابی داشته باشد. در واقع، می‌توان گفت که سروتونین مولکول شادی و خوشبختی است.

در آیین بودایی آمده است که درد و رنج ما ناشی از یک واقعیت نیست، بلکه ناشی از برداشتی است که از این حقیقت داریم. بوداییها می‌گویند چیزی به نام شکست یا موفقیت وجود ندارد، نقطه قوت و ضعفی در کار نیست، اینها برچسبهایی هستند که برای داوری تجارب خود از آنها استفاده می‌کنیم.

به او پیشنهاد کردم از روش «چه می‌شود اگر» استفاده کنیم. این روش می‌تواند به شما کمک کند که به ریشه هراسهای خود پی ببرید.

الگوی در معرض قرار گرفتن مبتنی براین نقطه‌نظر است که «اجتناب» علت اضطراب است. به عبارت دیگر، از آن جهت احساس اضطراب می‌کنید زیرا از آنچه می‌ترسید، اجتناب و دوری می‌کنید. اگر از بلندیها بترسید، احتمالا از نردبان فاصله می‌گیرید، به کوه نمی‌روید و یا از سوار شدن در آسانسورهای شیشه‌ای خودداری می‌ورزید. اگر خجالتی هستید، از مردم فاصله می‌گیرید. براساس این نظریه، به محض اینکه این اجتناب کردن را رها کنید و با تحولی که از آن می‌ترسید روبه‌رو گردید، برهراستان غلبه می‌کنید. مثل این می‌ماند که به زورگوی متجاوز بگویید: «هر کاری که می‌توانی بکن، من از تو واهمه‌ای ندارم.

ناراحتی شما زمانی به پایان می‌رسد که دروغ بودن فکر مخفی و افکار مخدوش خود را ثابت می‌کنید.

الگوی احساس پنهان مبتنی براین نظریه است که «خوب ظاهر شدن» علت همه اضطرابات است. اشخاص مستعد اضطراب تقریبآ همیشه مهرطلب و تأییدطلب هستند. می‌خواهند دیگران را راضی کنند. از این‌رو، احساساتی مانند خشم را پنهان می‌کنند. وقتی احساس ناراحتی می‌کنید، مسائلتان را زیر فرش جارو می‌ک