بریده‌هایی از کتاب وقتی اضطراب حمله می کند

اغلب مردم دوست دارند درباره خودشان حرف بزنند. جالب اینجاست که بهترین راه تحت‌تأثیر قرار دادن اشخاص این است که آنها را تشویق کنید تا درباره خودشان حرف بزنند.

یکی از بزرگ‌ترین اشتباهاتی که مسامحه کارها مرتکب می‌شوند. این است که دنبال الهامی می‌گردند کارشان را شروع کنند. ممکن است به خودتان بگویید: «وقتی روحیه بهتری پیدا کنم، این کار را انجام می‌دهم. در حال حاضر، دوست ندارم چنین کاری بکنم.» اما اول چه چیزی حاصل می‌شود؟ آیا اول انگیزه از راه می‌رسد؟ یا نه، این عمل است که تولید انگیزه می‌کند؟ اغلب تنبلها فکر می‌کنند که ابتدا باید انگیزه داشته باشند. تصور می‌کنند که اگر انگیزه لازم را داشته باشند، دست به عمل می‌زنند. انسانهای به شدت موفق می‌دانند که برعکس این باور اتفاق می‌افتد. ابتدا باید عمل صورت گیرد تا به دنبال آن انگیزه‌ای ایجاد گردد. موفقها دست روی دست نمی‌گذارند و منتظر نمی‌مانند تا انگیزه‌ای نصیب شود و آن وقت اقدام به کار کنند. موفقها، دوست داشته یا نداشته باشند، آستینها را بالا می‌زنند تا کاری صورت دهند.

اشخاص مستعد اضطراب تقریبآ همیشه مهرطلب و تأییدطلب هستند. می‌خواهند دیگران را راضی کنند. از این‌رو، احساساتی مانند خشم را پنهان می‌کنند. وقتی احساس ناراحتی می‌کنید، مسائلتان را زیر فرش جارو می‌کنید زیرا نمی‌خواهید کسی را ناراحت کرده باشید. به قدری این کار را به سرعت انجام می‌دهید که حتی متوجه نیستید این کار را می‌کنید. در این زمان احساسات منفی در جامه مبدل به شکل اضطراب، نگرانی، هراس و یا احساس وحشت خودنما می‌شوند. وقتی احساسات پنهان را آشکار کنید و آنها را در معرض دید قرار دهید و مسئله‌ای را که شما را ناراحت می‌کند حل و فصل نمایید، اغلب اضطرابتان از بین می‌رود.

بیمار غرق در خونی را روی برانکار گذاشتند. لحظه‌ای نگذشته بود که چندین پزشک و پرستار به سر وقت بیمار شتافتند تا شاید بتوانند مانع از مرگ او بشوند. سرمها را به دستها و پاهای بیمار وصل کردند و درصدد برآمدند با تزریق فشار خون او را کنترل کنند. از درون سالن به صحنه نگاه می‌کردم. با دیدن پرستاری، از او پرسیدم که چه اتفاقی افتاده است. معلوم شد که او می‌خواسته با بمب تالار شهر را منفجر کند، اما بمب در دستهای او منفجر شده است. تقریبآ نیمه جان شده بود. صورت، سینه و بازوانش به شدت سوخته بودند و به نظر می‌رسید که بخش اعظم پوست در ناحیه بالاتنه او از بین رفته است. به دشواری می‌توانستم به این بیمار مجروح نگاه کنم، اما پرستار آستینم را کشید و گفت: «باید کمک کنی.» به او گفتم که من دانشجوی پزشکی هستم و هیچ تجربه‌ای در این خصوص ندارم و نمی‌دانم چه باید بکنم. پرستار مسواکی به دستم داد و گفت: «با این شروع کن.» گفتم: «او در حال فوت است و شما می‌خواهید من دندانهای او را مسواک بزنم؟» پرستار گفت: «نه، به لکه‌های سیاهی که روی پوست بیمار است نگاه کن. اینها اثر باروت هستند. سعی کن با این مسواک دانه‌های باروت را از روی بدنش پاک کنی.

در آیین بودایی آمده است که درد و رنج ما ناشی از یک واقعیت نیست، بلکه ناشی از برداشتی است که از این حقیقت داریم. بوداییها می‌گویند چیزی به نام شکست یا موفقیت وجود ندارد، نقطه قوت و ضعفی در کار نیست، اینها برچسبهایی هستند که برای داوری تجارب خود از آنها استفاده می‌کنیم.

وقتی به خود می‌گویید «نباید» خجالتی باشید، دو مشکل را تولید می‌کنید. هم باید با خجالتی بودن بسازید، و هم احساس حقارت و شرم را قبول کنید. زیرا به خود می‌گویید که نباید این‌گونه باشید.

مثلا اگر دو روز مانده به مسابقه ماراتن که قرار است در آن شرکت کنید قوزک پایتان می‌پیچد و درد می‌گیرد، ممکن است ناراحت شوید زیرا به خود می‌گویید: «غیرمنصفانه است.» این یک عبارت بایددار پنهان است زیرا شما در واقع می‌گویید دنیا باید همیشه به شکلی که شما می‌خواهید، باشد. این در ضمن نمونه برچسب زدن است. اینکه قوزک پایتان پیچیده، یک بدبیاری بوده و اسباب تأسف است، اما «غیرمنصفانه» نیست. زیرا سنگی که زیر پایتان رفت و سبب پیچیدن قوزک پایتان گردید، بی‌انصاف نبوده است. به جای آن، این قلوه سنگ جایی روی زمین افتاده بود، کاری به کار کسی نداشت، این شما بودید که پایتان را روی آن گذاشتید.

اگر می‌دانستید که احساسات منفی شما موقتی هستند و دوباره خیلی زود به احساس خوب می‌رسید، تفاوت بزرگی در زندگی‌تان شروع می‌شد. تلاش می‌کردید که برنامه دیگری برای خود بریزید. اما اغلب افسرده‌ها گمان می‌کنند که حالشان بهتر نمی‌شود و البته باوری از این دست سبب می‌شود که پیش‌بینی آنها به حقیقت بپیوندد. اگر تسلیم شوید، هیچ تغییری ایجاد نمی‌شود. و بعد شما نتیجه می‌گیرید که هرقدر تلاش کنید، بی‌فایده است.

اضطراب ناشی از احساس خطر کردن است. تا زمانی که به خود نگویید اتفاق وحشتناکی در شرف وقوع است، مشوش نمی‌شوید. برای مثال، اگر می‌ترسید در نقطه مرتفعی قرار بگیرید و با این حال از یک سراشیبی در کوهستان به سمت بالا حرکت می‌کنید، احتمالا دچار وحشت‌زدگی می‌شوید. زیرا با خود می‌گویید هرلحظه ممکن است سربخورید و به پایین سقوط کنید. برعکس، وقتی احساس افسردگی می‌کنید، احساس می‌کنید آن تراژدی که انتظارش را می‌کشیدید پیشاپیش اتفاق افتاده است. احساس می‌کنید قبلا از صخره به پایین سقوط کرده‌اید

می‌توانید حرف طرف مقابل را تکرار کنید و از او بخواهید بیشتر در این زمینه صحبت کند. این‌گونه او را به هیجان می‌آورید تا بیشتر درباره مطلبی که حرف می‌زند با شما صحبت کند.