بریده‌هایی از کتاب مادمازل شنل

«تو مثل یه بچه می‌مونی. هیچ‌وقت فکر نمی‌کنی چه اتفاق بد غیرمنتظره‌ای ممکنه پیش بیاد.»

او کسی بود که هرگز ممکن نبود در رؤیاهایم دیده باشم چراکه مانندش وجود نداشت تا در ذهنم او را شبیه‌سازی کرده باشم.

هرچقدر هم که من خود را نیرومند می‌کردم، بازهم دنیا قوی‌تر بود

به‌مرور زمان خواهند فهمید که اگرچه پرنسس‌های هالیوودی در دامن‌های پفی دیور می‌رقصند و در دنیای رؤیایی قصه‌ها به‌سر می‌برند، اما زنان معمولی در زندگی واقعی قادر به پوشیدن آنها نیستند. نباید که چنین بپوشند. مد، بلاهت نیست. آنها مختارند هرطور دلشان می‌خواهد برخورد کنند. من حاضر نیستم ایدئال‌هایم را زیر پا بگذارم

من همیشه به مشتریانم می‌گفتم زن‌ها معتقدند شیک‌پوشی نقطهٔ مقابل فقر است، درحالی‌که شیک‌پوشی نقطهٔ مقابل عام‌بودن است. می‌گفتم: «سادگی زیبایی حقیقی است. زن وقتی درست لباس بپوشه به برهنگی نزدیک‌تر می‌شه. لباساش باید بعد از دیده‌شدن خودش به چشم بیان.»

«چیزی رو که آدم خودش به‌دست نیاورده باشه در حقیقت مال خودش نیست و هر لحظه ممکنه اون رو ازش بگیرن. اما حتی اگه آدم همهٔ اون چیزی رو که با کار به‌دست می‌آره از دست بده بازهم موفقیت در اون کار و اون دستاوردها رو خواهد داشت.»

«گابریل، من مثل تو نیستم.» من گفتم: «خب پس باید یاد بگیری که مثل من بشی. همه از آدم ضعیف سوءاستفاده می‌کنن.»

«هیچ‌کس نمی‌تونه مروارید اصل رو از مروارید بدل تشخیص بده؛ درست مثل کاری که تو با خودت می‌کنی.»

مقاومت در برابر پیشرفت موجب نابودی و انقراض می‌شود

حتی زمانی‌که خیاط‌خانهٔ من مزون بیش از حد گران‌قیمتی شد، بازهم به‌جد معتقد بودم تا زمانی‌که زنان عامی نیز طرحی را نپسندند آن طرح مد نمی‌شود.

اما کوکو شنل فقط یه دونه‌ست

تو هم عاشق بودی هم معشوق. این تمام چیزیه که آدم می‌تونه از زندگی بخواد. بعضیا هیچ‌وقت بهش نمی‌رسن.»

شعار من همواره این بود که تجملات کمتر زیبایی افزون‌تر است.

«من آن‌قدر مغرور نیستم که امروز وانمود کنم، خبر دارم که فردا چگونه خواهد بود.»

«زن‌ها به همهٔ رنگ‌ها فکر کرده‌اند، جز به غیاب رنگ. هیچ کاری سخت‌تر از دوختن لباس مشکی نیست، اما وقتی یه زن لباس مشکی می‌پوشه هیچ‌کس جز اون دیده نمی‌شه.»

«مادمازل تا حالا شده کسی رو که از خودت هم بیشتر دوستش داری، از دست داده باشی؟ یه چیز که ارزشمندترینه، غیرقابل‌جایگزینه، حاضری زندگی‌ت رو برای نجاتش بدی.»

«من همیشه مجردم. من هیچ‌وقت ازدواج نکردم. جز با کارم. که اون هم همیشگیه و طلاقی توش نیست. اصلاً فکر کنم باید یه حلقهٔ ازدواج شنل بندازم.»

من زن بالغی بودم بسیار پول‌دار و موفق که دنیا به کامم بود و زندگی رامم. دوروبرم پر بود از هرآنچه ممکن بود آرزومندش باشم. بااین‌حال همین‌که دستان لرزانم به‌سمت شکمم که فرسوده‌ترین قسمت بدنم بود، پایین آمد خلاء ملموس را حس کردم. آیا اگر تنها همان یک رسالتی را که از زن انتظار می‌رفت به انجام نمی‌رساندم، هیچ‌چیز دیگر ارزش و بهایی نمی‌داشت؟ آیا فقدان شوهر و فرزند، بذر ناخشنودی و نارضایتی در زندگی‌ام می‌کاشت؟

چند بار در آینه به خود نگاه کرده بودم؟ هزاران بار؟ ده‌ها هزار بار؟ این آیین همیشگی هر زنی بود که در مقابل آینه گوشواره و گردن‌بند آویزان کند، حلقهٔ مویش را صاف کند، خط چشم بکشد و کرم و عطر بزند. من تمام عمرم چهرهٔ خود را دیده بودم. خیال می‌کردم این چهره را عمیق‌تر از هرچیزی در زندگی می‌شناسم. اما زنی که در آن لحظه می‌دیدم متفاوت بود

زندگی‌ام خوشایندم نبود، بنابراین دوباره آفریدمش...