بریده‌هایی از کتاب مادمازل شنل

. از پوست نرم دوران جوانی هیچ اثری نمانده و دستانم که به انگشترهای گران‌قیمت مزیّن شده است به زمختیِ دستان یک سنگ‌تراش است؛ پینه‌بسته و پر از زخم‌های سوزن. دستان دختر روستایی منطقهٔ اوورن؛ حقیقت انکارناپذیر وجودی من؛ سرراهی، یتیم، خیال‌باف و رؤیاپرداز. دستان من نمایانگر خود من هستند. در آنها همیشه می‌توانم جدالی را ببینم، میان دختر متواضعی که روزگاری بودم و اسطوره‌ای که عامدانه از خودم ساختم تا احساسم را در آن پنهان کنم.

از آنچه در فکرها می‌گذرد باخبرم: «از پسش برمی‌آد؟ اصلاً می‌تونه؟ هفتادویه‌سالشه! پونزده ساله لباسی طراحی نکرده! بعد از اون افول چطوری ممکنه بتونه دوباره سرپا شه؟» واقعاً چطور؟! هیچ‌یک از این حرف‌ها برایم تازگی ندارند. من پیش از این با تمامشان مواجه شده‌ام. انتظار شکست و ولع ستوده‌شدن دو حس لاینفک زندگی من هستند.

زندگی‌ام خوشایندم نبود، بنابراین دوباره آفریدمش...

«تو مثل یه بچه می‌مونی. هیچ‌وقت فکر نمی‌کنی چه اتفاق بد غیرمنتظره‌ای ممکنه پیش بیاد.»

او کسی بود که هرگز ممکن نبود در رؤیاهایم دیده باشم چراکه مانندش وجود نداشت تا در ذهنم او را شبیه‌سازی کرده باشم.

هرچقدر هم که من خود را نیرومند می‌کردم، بازهم دنیا قوی‌تر بود

به‌مرور زمان خواهند فهمید که اگرچه پرنسس‌های هالیوودی در دامن‌های پفی دیور می‌رقصند و در دنیای رؤیایی قصه‌ها به‌سر می‌برند، اما زنان معمولی در زندگی واقعی قادر به پوشیدن آنها نیستند. نباید که چنین بپوشند. مد، بلاهت نیست. آنها مختارند هرطور دلشان می‌خواهد برخورد کنند. من حاضر نیستم ایدئال‌هایم را زیر پا بگذارم

من همیشه به مشتریانم می‌گفتم زن‌ها معتقدند شیک‌پوشی نقطهٔ مقابل فقر است، درحالی‌که شیک‌پوشی نقطهٔ مقابل عام‌بودن است. می‌گفتم: «سادگی زیبایی حقیقی است. زن وقتی درست لباس بپوشه به برهنگی نزدیک‌تر می‌شه. لباساش باید بعد از دیده‌شدن خودش به چشم بیان.»

شاکی از اینکه من هرچقدر با جان و دل کار و تلاش می‌کردم که ما زن‌ها را از زنجیرهٔ لباس‌های سنتی دست‌وپاگیر برهانم و آزاد کنم، بازهم ذهن‌هایمان آن‌قدر بسته و اسیر بود که حتی احتمال نمی‌دادیم شاید لیاقت چیزی فراتر از شوهر و فرزند و به پای اجاق پیرشدن را داشته باشیم.

«هر زنی ذاتاً منحصربه‌فرده. چه لزومی داره لباساش منحصربه‌فرد باشن، وقتی همین‌که لباس رو بپوشه اون رو منحصربه‌فرد می‌کنه؟ لباسای من طوری طراحی شدن که خود شما اول دیده بشید بارونس نه لباساتون.»