بریده‌هایی از کتاب مادمازل شنل

خواندن اما مرا به ژرفا می‌برد. بعد از اینکه در خواندن کتاب داستانی و کودکانهٔ حیوانات تبحر پیدا کرده و آن را تمام کردم و کتاب‌های دیگری به دست گرفتم، قرارگاه دائمی‌ام کتابخانهٔ صومعه شد. از جلدی به جلدی دیگر سفر می‌کردم. کتاب‌ها مرا به عوالمی می‌بردند که حتی در خیالم نمی‌گنجید. هر کتابی به دستم می‌رسید، از مرثیه‌های قدیسین تا افسانه‌ها و حکایات قهرمانان، همه را حریصانه می‌بلعیدم.

بوی گفت: «اینجا دنیای آزادیه. جایی که آدم رو از روی گذشته و اصالتش قضاوت نمی‌کنن، بلکه به اونچه تبدیل می‌شه و از خودش می‌سازه می‌شناسن.»

فرمان‌روایی از آنِ شجاعان است

«اینجا دنیای آزادیه. جایی که آدم رو از روی گذشته و اصالتش قضاوت نمی‌کنن، بلکه به اونچه تبدیل می‌شه و از خودش می‌سازه می‌شناسن.»

همهٔ احساساتم فوران کرد؛ تمام فقدان‌ها و سردرگمی‌ها، تمام تلاش‌های بی‌ثمر و ناامیدی‌ها. هرچقدر هم که من خود را نیرومند می‌کردم، بازهم دنیا قوی‌تر بود و مثل سنگ قبری سنگین مرا زیر بار وزنش دفن می‌کرد.

«چیزی رو که آدم خودش به‌دست نیاورده باشه در حقیقت مال خودش نیست و هر لحظه ممکنه اون رو ازش بگیرن. اما حتی اگه آدم همهٔ اون چیزی رو که با کار به‌دست می‌آره از دست بده بازهم موفقیت در اون کار و اون دستاوردها رو خواهد داشت.»

یک بار دیگر تمام زن‌های دوویل لباس‌های دوخت مرا به تن داشتند، اما این بار دلم خوش نبود. زمانه بازهم به نفعم تمام شده بود، اما به قیمت فناشدن شرافت جهانی که می‌شناختم. آرامش نداشتم، چراکه هرچه می‌دیدم جان‌خراش و وحشت‌زا بود.

پیش‌بینی شده بود که من با شکستن رسوم و سنت‌ها کاری کرده بودم که وسع هرکسی می‌رسید بتواند لباس طراحی‌شده بپوشد.

احساس کردم این حس درونم غم نیست بلکه حس وصف‌ناپذیر دل‌گرفتگی بود که با پایان‌یافتن دوره‌ای بر آدم مستولی می‌شود. آدرین در نخستین آرزوهای من برای کسی‌شدن با من سهیم بود؛ مرا تشویق کرده بود و حتی بعد از آنکه معشوقهٔ بالزون شده بودم، بازهم از من دست نشسته بود. بالزون پناهم داده بود و مرا بی‌خبر از آینده‌ای که در پیش رویم بود به بوی معرفی کرده بود. و حالا بوی مرده بود، آدرین و بالزون هر دو همسر برگزیده بودند تا باقی عمرشان را با آنها بگذرانند و من مانده بودم و بی‌کسی.

«هدف از به‌کارگیری جواهرات این نیست که زن مایه‌دار جلوه داده بشه، بلکه هدف زینت‌بخشیدن به زنه و این دو مقوله کاملاً متفاوتند.» و «الماس بالاترین ارزش را در کمترین حجم ارائه می‌کند.»

به‌مرور زمان خواهند فهمید که اگرچه پرنسس‌های هالیوودی در دامن‌های پفی دیور می‌رقصند و در دنیای رؤیایی قصه‌ها به‌سر می‌برند، اما زنان معمولی در زندگی واقعی قادر به پوشیدن آنها نیستند. نباید که چنین بپوشند. مد، بلاهت نیست.

هیچ طراحی نه‌تنها در عالم حقیقی اثری چنین ماندگار و جاودانه در عالم مد و لباس از خود به جای نگذاشته، بلکه در خیال‌ها نیز چنین شهرت‌آفرینی نکرده است.