بریده‌هایی از کتاب مادمازل شنل

باید توی کتاب خوندن بهترین باشی و آن‌قدر بخونی که ذهنت رشد کنه. دانش مهم‌ترین چیزیه که آدم می‌تونه داشته باشه. بدون دانش آدم یه گاو می‌شه توی گله.»

هنوز در حیرت بودم از اینکه آنتوانت درمورد انگیزهٔ من برای ازدواج چنین تصوری داشت که «ازمون انتظار می‌ره!». من هرگز با او یا هیچ‌کس دیگری، حتی بوی، درمورد ازدواج حرفی نزده بودم. شاید این انتظار حقیقتاً وجود داشت، اما آنچه مرا بیشتر آزار می‌داد این بود که خورهٔ فکرش را به جانم انداخته بود. و باری دیگر مثل زمانی‌که با بالزون بودم، به این توهم افتادم که شاید من ایرادی داشتم که با باقی هم‌نوعانم خواسته‌های مشترک نداشتم. چرا من به‌دنبال آسایش زندگی خانوادگی با شوهر و فرزند در یک خانه نبودم؟ آیا کودکی‌ام به من چنان آسیبی رسانده بود که نمی‌توانستم خوشبختی را در آنچه زن‌های دیگر می‌دیدند، ببینم؟

شاکی از اینکه من هرچقدر با جان و دل کار و تلاش می‌کردم که ما زن‌ها را از زنجیرهٔ لباس‌های سنتی دست‌وپاگیر برهانم و آزاد کنم، بازهم ذهن‌هایمان آن‌قدر بسته و اسیر بود که حتی احتمال نمی‌دادیم شاید لیاقت چیزی فراتر از شوهر و فرزند و به پای اجاق پیرشدن را داشته باشیم.

«چیزی رو که آدم خودش به‌دست نیاورده باشه در حقیقت مال خودش نیست و هر لحظه ممکنه اون رو ازش بگیرن. اما حتی اگه آدم همهٔ اون چیزی رو که با کار به‌دست می‌آره از دست بده بازهم موفقیت در اون کار و اون دستاوردها رو خواهد داشت.»

انتظار شکست و ولع ستوده‌شدن دو حس لاینفک زندگی من هستند.

سرش را به‌نشانهٔ مخالفت تکان داد و گفت: «نه من فقط حاضرم که با عشق ازدواج کنم.» پس بالاخره ذره‌ای جهالت در او یافت می‌شد. ازدواج با عشق رؤیایی بیش نبود و تنها ساده‌لوح‌ها آن را در سر می‌پروراندند؛ حتی من این را می‌دانستم.

سرش را به‌نشانهٔ مخالفت تکان داد و گفت: «نه من فقط حاضرم که با عشق ازدواج کنم.» پس بالاخره ذره‌ای جهالت در او یافت می‌شد. ازدواج با عشق رؤیایی بیش نبود و تنها ساده‌لوح‌ها آن را در سر می‌پروراندند؛ حتی من این را می‌دانستم.

. تو هم نباید بذاری ماری‌کلیر و رفقاش تو رو دست بندازن. اونا فقط چون خیال می‌کنن تو ضعیفی به خودشون اجازهٔ این کارا رو می‌دن.»

دیگر توجهی به ماری‌کلیر و بقیهٔ دخترها نکردم. کارگاه با آن طاق الواردار و دیوارهای گچی سفید، صلیب عظیم نصب‌شده بر بالای در ورودی و ردیف میزهایی که دختران بر پشتشان مشغول به کار بودند، همگی از مقابلم ناپدید شدند. تنها من ماندم و سوزنم که گل‌های سحرآمیز خلق می‌کردیم. وقتی بالاخره سرم را بالا آوردم، دیدم که همه رفته‌اند و من تنها مانده‌ام.

می‌گفت دووم هیچ‌چیزی به‌اندازهٔ دووم عطر شمارهٔ ۵ نیست؛ حتی عشق.

هم‌رنگ‌جماعت‌بودن و سنت‌گرایی آخرین دغدغهٔ ذهن من بود.

«بله. پایان آغاز شده.»

«اخلاق مسئلهٔ کوچیکیه که تفاوت بزرگی ایجاد می‌کنه.»

از جا برخاستم و او را با غضب ترک کردم، شاکی از اینکه من هرچقدر با جان و دل کار و تلاش می‌کردم که ما زن‌ها را از زنجیرهٔ لباس‌های سنتی دست‌وپاگیر برهانم و آزاد کنم، بازهم ذهن‌هایمان آن‌قدر بسته و اسیر بود که حتی احتمال نمی‌دادیم شاید لیاقت چیزی فراتر از شوهر و فرزند و به پای اجاق پیرشدن را داشته باشیم.

«تا حالا به این فکر کردی که بهش یاد بدی؟ مردها آموزش‌پذیرن. اتفاقاً اگه وقت صرفشون کنی سریع یاد می‌گیرن. یه کم اراده و صبوری می‌خواد.»

باید به خاطر بسپارم در تمام پیروزی‌ها و خطاهایم، من همچنان یک زن هستم.

انتظار شکست و ولع ستوده‌شدن دو حس لاینفک زندگی من هستند.

درحالی‌که من همه کار می‌کردم که سنم نشان ندهد، او به سیطرهٔ این عجوزگی تن داده بود و ناامید و بی‌سلاح تسلیم آن شده بود.

، غافل از اینکه زمان پرسرعت می‌گذشت و من در فرایند تسکین و بازیابی خود، فرصت‌ها بود که از دست می‌دادم.

ژولیا تو همه‌ش می‌گی هیچ کاری رو خوب بلد نیستی. از کجا می‌دونی وقتی هیچ کاری رو امتحان نکردی؟!