بریده‌هایی از کتاب مادمازل شنل

زندگی‌ام خوشایندم نبود، بنابراین دوباره آفریدمش

تنها یک آن طول کشید که بوی عطر به عمق وجودم رسوخ کرد و یاد توپ‌های پارچه‌های کتان انبارشده در قفسه‌های آبازین، صابون قلیایی آنجا که هنوز عادت به استعمالش داشتم، باغ خنک درختان شامپاین که با بالزون از آن گذشته بودیم و عطر فرح‌بخش تن امیلین، پیش رویم تداعی شد. و همان لحظه هجوم حسی را احساس کردم که اشک به چشمانم کشاند و مجبورم کرد صورتم را در دستانم پنهان کنم، حرارت تنی شهوانی و فریبنده، عطر تن خودم وقتی بوی همهٔ وجودم را لبریز از خود می‌کرد. زیرلب زمزمه کردم: «خودشه. همینه.»

گاهی باید به ساده‌ترین چیزا راضی و قانع باشیم

بوی راست می‌گفت؛ هیچ بخش روزنامه‌ها را نمی‌خواندم. تک‌تک لحظات زندگی‌ام را وقف موفقیت در کارم کرده بودم.

«اینجا دنیای آزادیه. جایی که آدم رو از روی گذشته و اصالتش قضاوت نمی‌کنن، بلکه به اونچه تبدیل می‌شه و از خودش می‌سازه می‌شناسن.»

آدم اگه می‌خواد توی کاری موفق بشه باید همیشه تلاش کنه

حالا که خوشبختی در رسیدن به من تعلل می‌کرد، من باید با کار سخت و تلاش زیاد آن را به‌سمت خود می‌کشیدم. چه کسی می‌دانست از این تلاش چه عایدم خواهد شد؟

اشک کافی برای پرکردن شکاف قلبم نداشتم.

خداوند یا هر خالق بی‌رحم دیگری که تقدیرمان را رقم می‌زد، مرا رها کرده بود. من اما هرگز خود را رها نمی‌کردم.

احساسات من از هر چیزی مهم‌ترن.

«اگر بی‌بال به دنیا آمدی، مانع رشد بال‌هایت نشو.»

آیا اگر تنها همان یک رسالتی را که از زن انتظار می‌رفت به انجام نمی‌رساندم، هیچ‌چیز دیگر ارزش و بهایی نمی‌داشت؟ آیا فقدان شوهر و فرزند، بذر ناخشنودی و نارضایتی در زندگی‌ام می‌کاشت؟

فرمان‌روایی از آنِ شجاعان است!»

«اخلاق مسئلهٔ کوچیکیه که تفاوت بزرگی ایجاد می‌کنه.»

باید به خاطر بسپارم در تمام پیروزی‌ها و خطاهایم، من همچنان یک زن هستم.

فرمان‌روایی از آنِ شجاعان است!

«آمریکا هرزه‌ای‌ست که حاضر است برای یک دلار هر کاری کند»

من همیشه به مشتریانم می‌گفتم زن‌ها معتقدند شیک‌پوشی نقطهٔ مقابل فقر است، درحالی‌که شیک‌پوشی نقطهٔ مقابل عام‌بودن است. می‌گفتم: «سادگی زیبایی حقیقی است. زن وقتی درست لباس بپوشه به برهنگی نزدیک‌تر می‌شه. لباساش باید بعد از دیده‌شدن خودش به چشم بیان.»

چرا من به‌دنبال آسایش زندگی خانوادگی با شوهر و فرزند در یک خانه نبودم؟ آیا کودکی‌ام به من چنان آسیبی رسانده بود که نمی‌توانستم خوشبختی را در آنچه زن‌های دیگر می‌دیدند، ببینم؟

کلاه را از سر برداشت. داشتم آن را از دستش می‌گرفتم سر جایش بگذارم که پرسید: «چند؟» فلج شدم. هیچ ذهنیتی از قیمت به‌روز کلاه‌ها نداشتم بنابراین گفتم: «قابلی نداره. هدیه باشه.» نچ‌نچ‌کنان گفت: «عزیز دلم باید قیمت بدی. یه زن هیچ‌چیزی‌ش رو نباید مفت در اختیار دیگران بذاره.»