بریده‌هایی از کتاب مادمازل شنل

می‌گفتم: «سادگی زیبایی حقیقی است. زن وقتی درست لباس بپوشه به برهنگی نزدیک‌تر می‌شه. لباساش باید بعد از دیده‌شدن خودش به چشم بیان.»

مطمئن بودم که اذیت خواهم شد، چون تازه‌وارد بودم و ضعیف و خشمگین و... در یک کلام متفاوت.

روز بعد، همین تکرارها در انتظارمان بود. هیچ اتفاق هیجان‌انگیزی نمی‌افتاد، اما زمان سپری می‌شد و هیچ اتفاق بدی هم نمی‌افتاد.

با خود اندیشیدم چرا من این ترس فلج‌کننده‌ای را که او، خواهرم ژولیا و خیلی از دختران دیگر از استقلال داشتند، در خود نمی‌یافتم.

یه مرد نیستی که برای زن‌ها لباس می‌دوزه. تو یه زنی و داری برای هم‌جنسات لباس می‌دوزی و خودت به‌اندازهٔ اونا باکلاس و شیکی. از این مهم‌تر اینکه بهشون یاد می‌دی چی بپوشن.»

حتی زمانی‌که خیاط‌خانهٔ من مزون بیش از حد گران‌قیمتی شد، بازهم به‌جد معتقد بودم تا زمانی‌که زنان عامی نیز طرحی را نپسندند آن طرح مد نمی‌شود.

زندگی‌ام خوشایندم نبود، بنابراین دوباره آفریدمش... گابریل کوکو شنل

«از اینکه زندگی را عمیقاً غمگین آغاز کرده‌ام، حسرتی به دل ندارم.»

ما چهل‌سالگی نقطهٔ عطفی در زندگی بود. تصمیم گرفتم نه‌تنها خجالتی و کم‌رو نباشم، بلکه با مهمانی باشکوهی تولدم را جشن بگیرم چراکه حالا دیگر ثروتمند و مشهور شده بودم. بل رسپیرو را ترک کردم و به جایش هتل دو لازان جادار را در فابورگ سنت اونور اجاره کردم

همه فراموش کرده بودند که قلب من از سنگ نیست. من آن‌قدر هم که همه گمان می‌بردند بی‌احساس نبودم.

«مادمازل تا حالا شده کسی رو که از خودت هم بیشتر دوستش داری، از دست داده باشی؟ یه چیز که ارزشمندترینه، غیرقابل‌جایگزینه، حاضری زندگی‌ت رو برای نجاتش بدی.»

زنان باهوش‌تر از آنند که به افکار عمومی بها ندهند.

تعریف‌ها و تملق‌های اشراف‌زادگان را به جان می‌خریدم و سرخوشانه می‌خندیدم، اما همچنان به کار طاقت‌فرسایی که در خانه گرامپیر داشتم ادامه می‌دادم و چند شب در هفته در کافه لاروتون آوازخوانی می‌کردم. نمی‌خواستم مثل خیلی‌های دیگر خیاط بی‌نوایی باشم که سعادتش را در رختخواب مردی پول‌دار می‌یابد. هر پشیزی که به‌دست می‌آوردم، در جعبهٔ فلزی پس‌انداز می‌کردم و باجدیت به تزیین کلاه‌هایم می‌پرداختم.

حالا که خوشبختی در رسیدن به من تعلل می‌کرد، من باید با کار سخت و تلاش زیاد آن را به‌سمت خود می‌کشیدم. چه کسی می‌دانست از این تلاش چه عایدم خواهد شد؟

هیچ‌کس خبر نداشت جز خودم. و من دیگر در پنهان‌کردن حقیقت، حتی از خودم، تبحر یافته بودم.

حتماً یا شنا کن یا یه دوشی بگیر عزیزم. آخه بوی گند فتنه می‌دی.»

«تو از غرورت رنج خواهی کشید.»

بود، انگار کسی را به‌خاطر ریختن شربت روی میز تنبیه می‌کند؛ مرا!

مرا از آغوش او راه فراری نبود.

«می‌خواستی چه‌جوری باشه؟ همه شب اول عروسی‌شون چه اراجیفی به هم می‌گن و چه غلطایی می‌کنن؟! همون‌جوری.»