بریده‌هایی از کتاب پسر عیسا

این‌قدر عاشق بودیم که نمی‌فهمیدیم عشق چی هست

وقیحانه و با صدای بلند خرخر می‌کرد. با هر نفس خون بر دهانش حباب می‌شد. دیگر چند نفس بیشتر برایش نمانده بود. من می‌دانستم ولی خودش نه. به همین خاطر به دریغ بزرگ زندگی یک انسان بر روی زمین خیره شدم. منظورم این نیست که همه می‌میریم، دریغ بزرگ این نیست. منظورم این است که او نمی‌توانست به من بگوید چه رویایی می‌بیند و من نمی‌توانستم به او بگویم که چه چیز واقعی است.

مطمئن بودم به این دلیل در دنیا هستم چون جای دیگری را نمی‌توانم تحمل کنم.

چیرلیدر بودن یا تو یه تیم بازی کردن هیچی رو تضمین نمی‌کنه. زندگی یهو چنان بلایی سرت می‌آره که نمی‌فهمی از کجا خوردهٔ.

تک‌تک قطره‌های باران را به اسم می‌شناختم.

آسمان سرخ کبود بود، بعضی جاها سیاه، مثل رنگ‌های یک خالکوبی. غروب دو دقیقه بیشتر فرصت زندگی نداشت.

چهل و خُرده‌ای سالش بود. تمام عمرش را به باد داده بود. این‌جور آدم‌ها برای مایی که فقط چند سال به باد داده بودیم خیلی عزیز بودند.

همیشه دوست داشتم به دکترها دروغ بگویم، انگار سلامتی عبارت بود از تواناییِ گول زدن دکترها.

درونم چیزی نبودم جز یک سگ نالان.

فقط اجازه نداشتند با آن اندام ازریخت‌افتاده و وحشتناک‌شان به خیابان بروند. باعث می‌شدند فکر کنی کدام موجود بی‌رحمی خالق‌شان است.

بعضی اتصال‌ها در مغزش برقرار نمی‌شد. اگر سرتان را باز کنم و یک هویهٔ داغ در مغزتان بچرخانم می‌توانم تبدیل‌تان کنم به یکی شبیه داندان.

یک بچهٔ شش‌ماهه داشتیم که ازش می‌ترسیدم. یک پسر کوچک.

همقدوقوارهٔ یک گوریل بود، وقتی از ماشین پیاده شد دیدیم، جوری دستانش را تاب می‌داد که فکر می‌کردی هر لحظه ممکن است بگذاردشان زمین و چهاردست‌وپا راه برود.

دکتر پرسید: «صداهای غیرمعمول می‌شنوین؟» بسته‌های پنبه در قفسه‌ها فریاد کشیدند: «کمک، خدایا، درد می‌کشیم.»

انگار سلامتی عبارت بود از تواناییِ گول زدن دکترها.

همهٔ کسانی که در خانهٔ بورلی زندگی می‌کردند پیر و درمانده نبودند. بعضی جوان بودند ولی افلیج. بعضی هنوز میان‌سالی را رد نکرده مجنون شده بودند. بقیه مشکلی نداشتند، فقط اجازه نداشتند با آن اندام ازریخت‌افتاده و وحشتناک‌شان به خیابان بروند. باعث می‌شدند فکر کنی کدام موجود بی‌رحمی خالق‌شان است.

زن مدتی از جایش تکان نخورد، فکر کنم حدود یک دقیقه. برای من زمان زیادی بود، برای منی که با غم و وحشت زندگیِ هنوز نزیسته‌ام تنها در تاریکی ایستاده بودم، تلویزیون‌ها و فواره‌ها صدای هزاران زندگی نداشته‌ام بودند و صداهای زودگذر ماشین‌ها دست‌نیافتنی و دور.

تلویزیون همیشه روشن بود و برنامه‌های مسخره پخش می‌کرد، برنامه‌های شنبه‌شبی. می‌ترسیدم بدون طنین گفت‌وگوها و خنده‌های آن دنیای جعلی به او نزدیک شوم چرا که نمی‌خواستم خوب بشناسمش، نمی‌خواستم میان سکوت چشمان‌مان ارتباطی برقرار شود.

«من مثل بچه‌مدرسه‌ای‌ها نمی‌آم بیرون. هر کار می‌خوای بکنی همین جا بکن. همین الان.» وین گفت: «این‌جا جاش نیست. زن و بچه و سگ و چلاق نشسته.» مرد گفت: «اَه، تو پاتیلی.» وین گفت: «مهم نیست. تو واسه من از صدای گوز تو یه پاکت کاغذی هم کمتری.» مرد عظیم و مرگبار چیزی نگفت.

از وین پرسیدم: «اومده‌یم دزدی؟» او که از حماقت من جا خورده بود گفت: «چیز برداشتن از یه خونهٔ خالی و متروک اسمش دزدی نیست.» چیزی نگفتم.