بریده‌هایی از کتاب قلب نارنجی فرشته

تنهاییْ آدم را گرسنهٔ آدمیزاد می‌کند.

از شکستن دل من چه سودی می‌بری آقای نویسنده؟

ما نویسنده‌ها آن‌قدر در داستان‌های‌مان آدم کشته‌ایم که اگر توی زندگی واقعی هم پایش بیفتد، لحظه‌ای تردید نمی‌کنیم.

دایی‌مش‌اکبر راست می‌گفت. عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است. روی زخم که می‌ریزد، گز نمی‌زند. مورمور نمی‌کند. اصلاً همین که یکی انتظارت را می‌کشد، مزهٔ خونِ توی گلو را شبیه سکنجبین می‌کند.

چه دردی‌ست در میان جمع بودن، ولی در گوشه‌ای تنها نشستن.

«آزادی تنها ارزشِ جاودانهٔ تاریخ است»

درِ سلول باز می‌شود ولی کسی نمی‌آید تو. فقط دستی دراز می‌شود. یکی کاسه‌ای غذا برایم آورده و لیوانی آب. دلم می‌خواهد جای آب، دست‌هایش را بگیرم و جای غذا، صدایش را بشنوم. تنهاییْ آدم را گرسنهٔ آدمیزاد می‌کند.

ما نویسنده‌ها آن‌قدر در داستان‌های‌مان آدم کشته‌ایم که اگر توی زندگی واقعی هم پایش بیفتد، لحظه‌ای تردید نمی‌کنیم

عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است. روی زخم که می‌ریزد، گز نمی‌زند. مورمور نمی‌کند. اصلاً همین که یکی انتظارت را می‌کشد، مزهٔ خونِ توی گلو را شبیه سکنجبین می‌کند. جای برگ‌های کوچک کاهو خالی!

یادته گفتی من یکی رو می‌خوام مال خودم؟ یادته گفتی فقط به من محبت کنه، بشم مال اون، جوری که دیگه هیشکی به چشمم نیاد؟

خائن، همیشه خائن است؛ چه به همسر، چه به دوست.

خائن، همیشه خائن است؛ چه به همسر، چه به دوست.

تنهاییْ آدم را گرسنهٔ آدمیزاد می‌کند. بی‌کسی از شکنجه هم بدتر است.

اسم رضا که می‌آمد، دلم هُری می‌ریخت. تو پسرهای فامیل تنها کسی بود که جرئت داشت با سمانه حرف بزند. از درس، از مشق، حتا چندباری با سمانه، باباومامان‌بازی کرده بود. اما من با دیدن سمانه قلبم تندتند می‌زد و نهایتش مهمان خاله‌بازی‌اش می‌شدم. همین‌قدر که توی ظرف‌های پلاستیکیِ کوچک و رنگی، چای الکی بریزد و من بخورم و به‌به کنم. مثلاً لبم بسوزد و واقعاً دلم.

من را این‌طوری نگاه نکن. ما نویسنده‌ها آن‌قدر در داستان‌های‌مان آدم کشته‌ایم که اگر توی زندگی واقعی هم پایش بیفتد، لحظه‌ای تردید نمی‌کنیم. فهمیدی؟

گفت که وقتی دریاچه‌ای می‌خشکد، همهٔ ماهی‌هایش می‌میرند. اما وقتی آب به دریاچه می‌افتد، ماهی‌ها دوباره جان می‌گیرند. باهم می‌میرند و باهم زنده می‌شوند. گفت که هیچ‌کس نمی‌داند کدام عاشق‌ترند؛ دریاها یا ماهی‌ها.

من یک آدم اشتباهی بودم. یک آدم اشتباهی که در جای درستی نبود.

عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است. روی زخم که می‌ریزد، گز نمی‌زند. مورمور نمی‌کند. اصلاً همین که یکی انتظارت را می‌کشد، مزهٔ خونِ توی گلو را شبیه سکنجبین می‌کند. جای برگ‌های کوچک کاهو خالی!

وقتی دریاچه‌ای می‌خشکد، همهٔ ماهی‌هایش می‌میرند. اما وقتی آب به دریاچه می‌افتد، ماهی‌ها دوباره جان می‌گیرند. باهم می‌میرند و باهم زنده می‌شوند. گفت که هیچ‌کس نمی‌داند کدام عاشق‌ترند؛ دریاها یا ماهی‌ها.

سلام عزیزم. خوبی؟ واژه‌ها طعم دارند. سلام یک‌طور، عزیزم و خوبی یک‌طور دیگر. جمع‌شان کنی کنار هم، عطر می‌گیرند. عطر لیموی جاافتاده توی قرمه‌سبزی. انگار منتظر بود. منتظر همین چند کلمهٔ کنار هم. منتظر طعمش، عطرش، ترکیبش. جوری که دیگر چیزی نمی‌نویسد. انگار خیالش راحت می‌شود.