بریده‌هایی از کتاب قلب نارنجی فرشته

تنهاییْ آدم را گرسنهٔ آدمیزاد می‌کند.

«زیر شکنجه، فقط یه راه داره که دردت نیاد. کافیه تو دلت به یکی توسل کنی. مدام صورتش رو بیاری جلوِ چشم‌هات. هر شلاقی که می‌خوری، هر مشت‌ولگدی که تو صورتت می‌زنن، فقط دلت به اون گرم باشه. به یادش، به ذکرش... این‌طوری اصلاً نمی‌فهمی درد چیه، زخم چیه...»

زن‌ها می‌توانند امپراتوری‌ها را به طرفة‌العینی سرنگون کنند.

بارها خواستم ازش بپرسم که آیا به غیر از من عشق دیگری داشته یا نه، نتوانستم. از پاسخی که ممکن بود به سؤالم بدهد ترسیدم. ترسیدم، می‌فهمی؟ و این ترس، یعنی دوستش دارم.

تنهاییْ آدم را گرسنهٔ آدمیزاد می‌کند

ما نویسنده‌ها آن‌قدر در داستان‌های‌مان آدم کشته‌ایم که اگر توی زندگی واقعی هم پایش بیفتد، لحظه‌ای تردید نمی‌کنیم. فهمیدی؟

«از همین حالا همه‌ت مال منه. همهٔ همهٔ روژان. حتا صدات رو به کسی نمی‌دم. نگاهت رو. خیالت رو. گفته بودم آدم حسودی‌ام؟»

«آزادی تنها ارزشِ جاودانهٔ تاریخ است»

گفت «نگفتم برات هر کی بال داشته باشه می‌تونه پرواز کنه بره؟ کلاغ‌پر، پروانه‌پر نکردیم باهم؟»

خائن، همیشه خائن است

تنهاییْ آدم را گرسنهٔ آدمیزاد می‌کند. بی‌کسی از شکنجه هم بدتر است. زیر شکنجه خوب می‌دانی که یک نفر لابد دارد تلاش می‌کند که تو حرف بزنی. برایش مهم است که توی دلت نگفته‌ای نماند، چیزی سرِ دلت سنگینی نکند، شنیدن رازهایت را دوست دارد. اما توی انفرادی، فقط خودت هستی. تنها. می‌دانی که دیگر کسی نازت را نمی‌کشد، رفیقت نمی‌شود، حتا به خوابت نمی‌آید. کمی بعد می‌فهمی که بعضی وقت‌ها یک نفر می‌آید و لحظه‌ای از سوراخ دایره‌ای‌شکلِ در نگاهت می‌کند. اما حرف نمی‌زند. نگاهش که می‌کنی، می‌رود. انگار یکی هوایت را دارد. منتظرْ چشم به همان سوراخ می‌دوزی تا دوباره او را ببینی. آرام‌آرام عادت می‌کنی. دچار می‌شوی؛ دچار این‌که کسی بیاید و نگاهت کند.

دیوارها صدا دارند. بلندبلند حرف می‌زنند. یک‌ریز و پشتِ هم تعریف می‌کنند. از گذشته، از آن‌هایی که آمده‌اند، از آن‌ها که رفته‌اند، از بعضی‌ها که آزاد شده‌اند و بعضی دیگر که آزاده. از آن‌هایی که درست آمدند و اشتباهی شدند. از آن‌هایی که اشتباهی آمدند، ولی اشتباهی نماندند.

زن‌ها می‌توانند امپراتوری‌ها را به طرفة‌العینی سرنگون کنند

تنها چیزی را که نمی‌توان در هیچ کلاسی آموزش داد، خلاصی از حماقت است.

«ما خودمون آدم‌ها رو بزرگ می‌کنیم، بال‌وپر می‌دیم به‌شون. باید کوچیک‌شون کنی دختر.»

دایی‌مش‌اکبر راست می‌گفت. عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است. روی زخم که می‌ریزد، گز نمی‌زند. مورمور نمی‌کند.

دیوارها صدا دارند. بلندبلند حرف می‌زنند. یک‌ریز و پشتِ هم تعریف می‌کنند. از گذشته، از آن‌هایی که آمده‌اند، از آن‌ها که رفته‌اند، از بعضی‌ها که آزاد شده‌اند و بعضی دیگر که آزاده. از آن‌هایی که درست آمدند و اشتباهی شدند. از آن‌هایی که اشتباهی آمدند، ولی اشتباهی نماندند.

چندباری حرفش را پیش کشیدم، اما خودش را به نشنیدن زد. هر چه جلوتر رفتم، دورتر شد. تا جایی که دیگر نمی‌دانستم دوستم دارد یا نه؛ دوستش دارم یا نه.

تمام جانم می‌سوخت. دلم می‌خواست بیهوش شوم، نفهمم که چه‌قدر درد دارد، نفهمم که دوست داشتن چه‌قدر درد دارد.

این‌که آدم هیچ‌چیزش نباشد، ترس دارد.