بریده‌هایی از کتاب قلب نارنجی فرشته

توی کتاب معجزات آرام نوشته بودید که زن‌ها می‌توانند امپراتوری‌ها را به طرفة‌العینی سرنگون کنند. این جمله را خیلی دوست داشتم. ترجمه‌اش را به همهٔ زبان‌ها حفظ کرده‌ام. این نشان می‌دهد که شما به توانایی زن‌ها خیلی اعتماد دارید. نشان می‌دهد که باور دارید اگر زنی بخواهد، می‌تواند. به خاطر همین هم بود که خیلی دوست‌تان داشتم و دارم.

آن‌قدر در دریای خون شنا می‌کنیم تا به ساحل آزادی برسیم

«هیچ‌کی تا حالا از نبودن کسی دق نکرده.»

«آزادی تنها ارزشِ جاودانهٔ تاریخ است»

نمی‌دانی که عشقت انتظارِ تو را می‌کشد یا درست همان لحظه دارد انگشت عسل‌زدهٔ ماه‌داماد را می‌گزد.

عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است. روی زخم که می‌ریزد، گز نمی‌زند. مورمور نمی‌کند. اصلاً همین که یکی انتظارت را می‌کشد، مزهٔ خونِ توی گلو را شبیه سکنجبین می‌کند. جای برگ‌های کوچک کاهو خالی!

دلم می‌خواست بیهوش شوم، نفهمم که چه‌قدر درد دارد، نفهمم که دوست داشتن چه‌قدر درد دارد.

دزد هم دستت نمی‌دن، چه برسه به دختر

خائن، همیشه خائن است؛ چه به همسر، چه به دوست. اما می‌دانی؟ هیچ‌وقت نتوانستم این حرف‌ها را به همسرم بزنم. هیچ‌وقت.

اصلاً همین که یکی انتظارت را می‌کشد، مزهٔ خونِ توی گلو را شبیه سکنجبین می‌کند.

عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است

اصلاً همین که یکی انتظارت را می‌کشد، مزهٔ خونِ توی گلو را شبیه سکنجبین می‌کند. جای برگ‌های کوچک کاهو خالی!

دیوارها صدا دارند. بلندبلند حرف می‌زنند. یک‌ریز و پشتِ هم تعریف می‌کنند. از گذشته، از آن‌هایی که آمده‌اند، از آن‌ها که رفته‌اند، از بعضی‌ها که آزاد شده‌اند و بعضی دیگر که آزاده. از آن‌هایی که درست آمدند و اشتباهی شدند. از آن‌هایی که اشتباهی آمدند، ولی اشتباهی نماندند.

عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است. روی زخم که می‌ریزد، گز نمی‌زند. مورمور نمی‌کند. اصلاً همین که یکی انتظارت را می‌کشد، مزهٔ خونِ توی گلو را شبیه سکنجبین می‌کند. جای برگ‌های کوچک کاهو خالی!

«زیر شکنجه، فقط یه راه داره که دردت نیاد. کافیه تو دلت به یکی توسل کنی. مدام صورتش رو بیاری جلوِ چشم‌هات. هر شلاقی که می‌خوری، هر مشت‌ولگدی که تو صورتت می‌زنن، فقط دلت به اون گرم باشه. به یادش، به ذکرش... این‌طوری اصلاً نمی‌فهمی درد چیه، زخم چیه...»

گفت «تو چی می‌فهمی از این چیزها...» گفتم «همه‌چی رو می‌فهمم. مامان دق می‌کنه.» گفت «هیچ‌کی تا حالا از نبودن کسی دق نکرده.»

توی برگهٔ بازپرسی نوشته بود «دیوانه است، عشق کورش کرده. علی‌ای‌حال، تحت‌الحفظ نگهش دارید.» زیر برگه هم اثر انگشت بود.

عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است. روی زخم که می‌ریزد، گز نمی‌زند. مورمور نمی‌کند. اصلاً همین که یکی انتظارت را می‌کشد، مزهٔ خونِ توی گلو را شبیه سکنجبین می‌کند. جای برگ‌های کوچک کاهو خالی!

من پدر بچه‌اش هستم. تو باشی یکه نمی‌خوری؟ عصبانی نمی‌شوی؟ البته نمی‌خواهم حرف‌ها و رفتارم را توجیه کنم. اما امیدوارم مرا ببخشی و بتوانیم یک‌طوری سرِ مشکل به‌وجودآمده باهم به تفاهم برسیم. آخر می‌دانی؛ با همهٔ جفتک‌هایی که تا حالا انداخته‌ام، من همیشه عاشق زندگی‌ام بوده‌ام. تو تا حالا عاشق شده‌ای؟ شماره‌ام را برایت می‌فرستم. به‌ام زنگ بزن. منتظرم. ایمیل دریافتی تاریخ: ۱ خرداد ۹۵ فرستنده: ناشناس گیرنده: فرهاد باباخانی دوباره شدی همان فرهاد عزیز من. با همان کلمه‌هایی که دل هر خواننده‌ای را می‌بَرد و چشم هر دختری را برق می‌اندازد.

تنهاییْ آدم را گرسنهٔ آدمیزاد می‌کند.