بریده‌هایی از کتاب ناتمامی

امید گاهی تمام حماقت‌ها را معنای متعالی ابلهانه‌ای می‌بخشد. مثل امید به تغییر بعضی چیزهایی که به زبری پوست کرگدن شده و آدمی رویش، به نازکی بلاهتش، کِرِم می‌مالد

تمام دنیای کولی‌ها به اکنون بند است؛ کاری به یک دقیقه قبل و بعد ندارند.

داستان دربارهٔ کشیشی است که ایمان خود را به جاودانگی از دست داده است. بااین‌حال هیچ‌چیز به همکیشان خود نمی‌گوید تا خواب نرم ایمان آن‌ها را بر هم نزند چون می‌داند ایمان برای تحمل «سبکی تحمل‌ناپذیرِ هستی»

دلم می‌خواهد هربار جوری دست‌شان بیندازم که برای خودم تازگی داشته باشد.

فرداصبح سر دو چهارراه پایین‌تر، حداقل ده‌تا از دخترهای این‌جا، بی‌دردسر، آمادهٔ پا دادن‌اند.

بالاخره روزی یک نفر از راه می‌رسد و بهت می‌فهماند قصه را تو نمی‌نویسی که تمام کردنش با تو باشد. حتا ناتمام گذاشتنش هم با تو نیست. اسمش را بگذار جبر یا اختیار مشروط؛ نتیجه یکی است.

بعضی آدم‌ها وقتی هستند، نیستند و وقتی نیستند با تمام وجود هستند. وقتی هستند آن‌قدر حضور فراگیر و مسحورکننده‌ای دارند که تو نمی‌توانی آن‌چنان که باید، بودن‌شان را بفهمی اما وقتی نیستند اول جلوِ چشمانت ظاهر می‌شوند و کم‌کم تمام جانت را فرا می‌گیرند. بعد دلت تنگ می‌شود که چرا آن موقع حضورش را نفهمیده‌ای.

لعنت به همهٔ کسانی که بعد از خودشان، بقیه را غیرقابل‌تحمل می‌کنند. آن‌قدر متفاوت‌اند که وقتی نیستند، حفره‌ای خالی در دلت به‌جا می‌ماند. هر جایی که به هر شکلی ربطی به او داشته باشد، یک حفره به‌جا مانده که آزارت می‌دهد، می‌خوردت. حفره‌ای که هیچ‌کس به‌جز خودش نمی‌تواند آن را پُر کند.

ابتهاج زیباتر از همه گفته: عشق شادی است / عشق آزادی‌ست / عشق آغاز آدمیزادی‌ست.

دنیا با عشق نه آغاز دارد و نه پایان ولی با عقل به روز آخر که می‌رسی، تلخی. تلخ و ناتمام.