بریده‌هایی از کتاب تا سبز شوم از عشق

در خیابانهای شب جایی برای گردش من نمانده است ... چشمان تو همه مساحت شب را از آن خود کرده است ...

نمی‌توانم زیست بی آنکه در هوایی دم برا ورم که تو در آن نفس می‌کشی وکتابهایی بخوانم که تو می‌خوانی و قهوه‌ای بخواهم که تو می‌خواهی و به موسیقیی گوش دهم که تو گوش می‌دهی وگلهایی را دوست بدارم که تو می‌خری

آیا زن در اصل شعر است؟ یا شعر در اصل زن؟ سؤال بزرگی است که هنوز هم مرا به حال خود نمی‌گذارد از هنگامی که عشق زن را پیشه کردم ... و عشق شعر را ... پرسشی است ...که نمی‌خواهم پاسخی برای آن بیابم زیرا تفسیر چیزهای زیبا در حکم قتل آنهاست ...

نامه‌ای عاشقانه از من نامه‌ای عاشقانه از تو و بهار شکل می‌گیرد ...

عشق تو به من آموخت ...که اندوهگین شوم

عشق تو ... ای بانوی من تا درون شهرهای حزن و اندوهم برده است. و من پیش از آنکه تو را بشناسم.. به درون شهرهای حزن و اندوه قدم ننهاده بودم و هرگز نمی دانستم که اشک تجسم انسان است

پیش از آنکه محبوب من شوی چندین و چند گاهشمار در کار بود هندیان گاهشمار خود را داشتند، چینیان گاهشمار خود راء پارسیان گاهشمار خود را، مصریان گاهشمار خود را ... و از آن پس که محبوبم شدی شیوه گفتار مردم این‌چنین شد: سال هزار پیش از چشمان او سده دهم پس از چشمان او.

همه گلهای من از باغهای توست همه شراب من از دهش تاکهای تو همه انگشتریهایم از معادن زر تو همه دفترهای شعرم بر روی جلد امضای تو را دارد ...

زن بر زانوی شعر می‌نشیند تا عکسی یادگاری بگیرد عکاس آن دو را دو خواهر می‌پندارد ...

چه مایه آرزو دارم به سرزمینی سفر کنیم که بر آن گیتار فرمانروایی می‌کند آنجا که بر عشق حصاری نیست بر کلمات حصاری نه بر رویاها حصاری نه ...

پنجاه سال است که من سر آن دارم که قلمرو پادشاهی زنان را بنیاد نهم ... تا در آن پرچانگی کنند ... و در آن به رقص برخیزند ... و در آن عاشق شوند ... و به آب اشتیاق پای بشویند.

خواندن شعر هرگز به معنای تکرار تجربه‌ای مرده نیست، بلکه برانگیختن دوباره تجربه است با همه رگ و پی و نبض آن. خواندن شعر کاری است چندطرفه، به بوسه‌ای توفیق‌آمیز می‌ماند که هرگز نمی‌توان آن را یکطرفه انجام داد.

ای زنی ... که همه متونم را به مبارزه می‌طلبی ... و برای آنکه در حد و اندازه تو باشم مرا به دهها زبان نیاز است ...

ای بانوی جهان، ای بیروت چون شکوفه بادام‌بن در آوریل، از زیر ویرانه‌ها برخیز از زیر بار اندوه خود برخیز که انقلاب از زهدان اندوهان زاده می شود برخیز پاسداشت بیشه‌ها را ... رودها را ... دره‌ها را... برخیز پاسداشت انسان را ... ما خطا کردیم ای بیروت طلب عفو و آمرزش را آمده‌ایم ...

هنوزت دوست می‌دارم ای بیروت شوریده ... ای رودی از خون و جواهر ... هنوزت دوست می‌دارم ای بیروت نهاد پاک ... بیروت ناهنجاری و آشفتگی ... بیروت گرسنگی کفرآلود ... و سیری کفرالود ... هنوزت دوست می‌دارم ای بیروت داد... بیروت بیداد... بیروت اسیری ... و ای بیروت قاتل و شاعر ... هنوزت دوست می‌دارم ای بیروت عشق ... و ای بیروت سر بریدن از گوش تا به گوش ... هنوزت دوست می‌دارم به رغم حماقتهای آدمیان هنوزت دوست می‌دارم ای بیروت ... چرا اکنون نیاغازیم؟

می‌خواهم تو را دوست بدارم تا به کیش یاسمن درایم و آیین بنفشه را به جا آرم و از تمدن شعر به دفاع برخیزم ... و از کبودی دریا ... و سبز شدن بیشه‌ها ...

وقتی تو را دوست می‌دارم، شکل کره زمین دیگر می‌شود ... بر روی دستان تو و دستان من راههای جهان به هم می‌رسد نظم افلاک دگرگون می‌شود ماهیان در دریا بسیار می شوند و یکی ماه درگردش خونم سفر می‌کند

گل زبان است، ستاره زبان است، درخت زبان است، رخسار زن زبان است، خنده او زبان است، گنجشکان، بیشه‌ها، اشک کودکان، چهره مبارزان، همه و همه زبانهای گوناگونی است که می‌کوشم رمز و راز آنها را کشف کنم.

شعر در درجه نخست هنر بساویدن است... هنر لمس دیگران. بدون لمس دیگران نمی‌توانیم ابعاد تن و ابعاد اندیشه خود را کشف کنیم. با انسان شناخت آغاز می‌شود... و با او پایان می‌گیرد. شعر سفر در درون انسان است. شاعر مسافر ازلی در نفس انسانی است.

شاعر چون زنبور عسلی آبستن هزار قطره شکرین است، زنبوری که در احشای او شکر تخمیر می‌شود. زنبور و شاعر را از این جویبار شکرین و از غده‌های جمالی که در آنها نهان است گزیری نیست... وگرنه عطرشان هلاکشان خواهد کرد.